#249 De keukenneuroot

Milou kan de onheilsplek nog niet zien, maar in haar hoofd verschijnen de beelden al. Nog drie stappen zetten in de gang. Niet meer dan een vluchtige aanblik, het zou voldoende moeten zijn. Ze hoort het pruttelen van de grote kookpan al, die ze zelf niet meer gebruikt. Na afloop het gas aan laten staan kan er toe leiden dat er zometeen overal gaslucht in huis is. Verdomme, hij heeft het gas toch niet helemaal open gezet? Explosiegevaar verzekerd... Of Marcel ademt het in, zijn astmatische longen knappen, en de ambulances komen te laat doordat ze niet langs de rest van het verkeer konden in de drukke stad. Het kokende water is ook gevaarlijk, de laatste keer kwam het bijna op haar handen. Een bijna-amputatie-ervaring dus. De keukenprins in nood knikt haar toe. Marcel glimlacht wel, maar waarschijnlijk is hij haar en al haar ‘gezeik’ over alle mogelijke gevaren allang zat. Onwaarschijnlijk hoe nonchalant hij staat vlakbij het messenblok, met de keukenmessen die ze al maanden niet meer heeft aangeraakt. Zo vaak heeft ze al gezegd wat de risico's zijn als hij zo nodig een groot keukenmes moet gebruiken om de tomaten te snijden. Milou mag nog heel even in de keuken staan, de zweetdruppels beginnen nu naar beneden te sijpelen. Het wordt wazig voor haar ogen, maar ze is nog niet verblind. Haar ogen zien dus wel degelijk dat het afwasmiddel dat ze zo zorgvuldig had opgeborgen, nu weer op het aanrecht staat. Marcel moet uitkijken. Als hij per ongeluk de Dreft pakt in plaats van de Becel is de schade niet te overzien. De deur naar het balkon moet dicht. Als zij weer eens in een dipje zit is er een te groot risico dat ze zich theatraal naar beneden laat vallen, en dat Marcel er weinig voor voelt haar tegen te houden. Een minuut heeft ze het volgehouden, iets langer dan de vorige keer. Ze is alweer een klein stukje verder in de exposure therapie...