Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

#249 Voor altijd

Voor altijd Zelfs op een bruiloft weet ik nog te laat te komen. De zon schijnt en de kerk baadt in het licht. Straks zal het paar naar buiten lopen, terwijl de gasten in twee rijen aan weerszijden van het pad staan opgesteld om rijst over hen heen te strooien. De buitendeuren staan wijd open. Ik ben al tientallen jaren niet meer in een kerk geweest. De touwen van het driegelui bungelen naar beneden. Na de dienst zal er in geklommen worden om de klokken in beweging te brengen. Ik loop zo zachtjes mogelijk door naar de openstaande massief houten, rijk gedecoreerde deuren. Niemand mag afgeleid worden door mijn verlate binnenkomst. De kerk is goed gevuld. De achterste bank is leeg. Het bruidspaar zit naast elkaar geknield voor het altaar. De aanwezigen zitten met gebogen hoofd op hun plek. Ik houd van de balken die het dak stutten en van de gebrandschilderde ramen, die het licht in verschillende kleuren over de gelovigen uitstraalt. Ik herken de verhalen achter de afbeeldingen uit de bijbellezing van vroeger bij ons aan tafel. Mijn nichtje is in deze wereld gebleven. Misschien is dat ook wel de reden dat we elkaar al lange tijd niet hebben gezien. Ik kom hier meer uit beleefdheid. Als vervanger van mijn ouders, die inmiddels overleden zijn. Dood gevonden in hun eigen kerk, samen met de aanwezige gemeenteleden. Nooit opgelost. Waarschijnlijk een gasvergiftiging. Hun kerk is afgebroken. Deze kerk staat er nog in volle glorie. Iedereen is nog steeds stil. De dominee zal achter het preekgestoel staan. Ik verlang naar de pepermuntjes uit mijn jeugd. De snoepjes die de droogte uit mijn mond verdreven en zo het kuchen tegen gingen. Het stil gebed duurt lang. Erg lang. Erg stil. Zelfs geen kuchje. Geen beweging. Ik hoor mijn eigen ademhaling. Ik hoor de echo van de oplopende hartslag vanuit mijn keel.

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Hadeke dit einde lijkt verdacht veel op de dienst met de ouders van de hp met het gaslek. Je laatste zin vind ik prachtig proza, maar hoe ik het me voor moet stellen, een echo van een hartslag horen, wellicht het gas? Graag gelezen en fijne dag.

Lid sinds

6 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik had eventjes hetzelfde als Mw Marie en toen bedacht ik me dat de echo misschien betekende dat de hartslag al gestopt was. De 'foreshadowing' of hoe we dat ook in het Nederlands noemen brengt goed de spanning er in. Ik vraag me af of je dat niet eerder had moeten benoemen om de lezer meer in 'the know' te trekken.

Lid sinds

11 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
O - deze is wel heel creepy hoor! Mooie spanningsopbouw. "De echo van de oplopende hartslag vanuit mijn keel" is, los van hoe die is bedoeld, een constructie waarover ik ga nadenken en dat haalt me uit de spanning van het verhaal. Verder niets op aan te merken. :thumbsup:

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Dank voor jullie opbeurende reacties. Ik ga even kauwen op de opmerking van Tilma om het stukje van de overleden ouders naar voren te halen. Daarnaast de oplopende hartklopping, dat moet beter. :-)

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Hadeke, heel mooi verteld! Ik ben het eens met de opmerking van Tilma. Als je iets eerder een tipje van de sluier oplicht, wordt je verhaal nog spannender. Je laatste zin vind ik erg mooi. Ik struikel niet over de poëzie, maar misschien haalt het er de spanning een beetje uit.

Lid sinds

6 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Hadeke, In het begin van het verhaal dacht ik, waar blijft de spanning... Maar die kwam al gauw om de hoek kijken ;) Ik heb ook het idee net als Mw.Marie dat de hp een van de weinige (nog) levenden in de kerk is. Omdat iedereen met gebogen hoofd (naar beneden) zit, en het erg sti is. Mooi geschreven! :thumbsup:

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Heel mooi gedaan Hadeke De dood van de ouders zou ik niet eerder naar voren halen. Wat je nu doet is inzoomen op een mooie manier, je begint heel sereen met met die kerk en die dienst, maar geeft al wel de lezer iets van een kriebel mee dat de hp te laat is. Dus je weet al, hier gaat iets gebeuren. Bovendien... het is een spannend verhaal. Dat weet de lezer al zodra 'ie de eerste regel leest Dus je gaat op de spanning zitten wachten, het begin maakt nieuwsgierig. Dan komt de dood van de ouders en dan gelijk dat het te stil is in de kerk. Dat is juist de goede opbouw. Als je eerst schrijft dat je te laat bent, dan een beetje kerkdienst, uitleg dood ouders, dan het bruidspaar bla bla bla dan krijgt de dood van de ouders de lading, en dat past bij feelgood en roman wel goed, want dan denkt de lezer 'oh nee, gaat niet nog vrolijk worden?', maar nu gaat het om het onbekende. De angst van niet weten. Het enige wat ik er uit zou halen, als ik jou was, is deze zin: . Nooit opgelost. Waarschijnlijk een gasvergiftiging. Die kwam er te sterk tussendoor, en was een beetje uitleg. Laat het nog meer even in het midden wat er is gebeurd. Misschien herbeleeft de hp juist weer die dag en is diegene ook dood. Etc etc. Voor de rest heel goed gedaan.