#249 Voor altijd

Voor altijd Zelfs op een bruiloft weet ik nog te laat te komen. De zon schijnt en de kerk baadt in het licht. Straks zal het paar naar buiten lopen, terwijl de gasten in twee rijen aan weerszijden van het pad staan opgesteld om rijst over hen heen te strooien. De buitendeuren staan wijd open. Ik ben al tientallen jaren niet meer in een kerk geweest. De touwen van het driegelui bungelen naar beneden. Na de dienst zal er in geklommen worden om de klokken in beweging te brengen. Ik loop zo zachtjes mogelijk door naar de openstaande massief houten, rijk gedecoreerde deuren. Niemand mag afgeleid worden door mijn verlate binnenkomst. De kerk is goed gevuld. De achterste bank is leeg. Het bruidspaar zit naast elkaar geknield voor het altaar. De aanwezigen zitten met gebogen hoofd op hun plek. Ik houd van de balken die het dak stutten en van de gebrandschilderde ramen, die het licht in verschillende kleuren over de gelovigen uitstraalt. Ik herken de verhalen achter de afbeeldingen uit de bijbellezing van vroeger bij ons aan tafel. Mijn nichtje is in deze wereld gebleven. Misschien is dat ook wel de reden dat we elkaar al lange tijd niet hebben gezien. Ik kom hier meer uit beleefdheid. Als vervanger van mijn ouders, die inmiddels overleden zijn. Dood gevonden in hun eigen kerk, samen met de aanwezige gemeenteleden. Nooit opgelost. Waarschijnlijk een gasvergiftiging. Hun kerk is afgebroken. Deze kerk staat er nog in volle glorie. Iedereen is nog steeds stil. De dominee zal achter het preekgestoel staan. Ik verlang naar de pepermuntjes uit mijn jeugd. De snoepjes die de droogte uit mijn mond verdreven en zo het kuchen tegen gingen. Het stil gebed duurt lang. Erg lang. Erg stil. Zelfs geen kuchje. Geen beweging. Ik hoor mijn eigen ademhaling. Ik hoor de echo van de oplopende hartslag vanuit mijn keel.