#245 Op eigen benen

'Ik zie waarom u hier bent.' Dr. Sancoeur kijkt het meisje in het bassin met geveinst medeleven aan. 'Zoiets' hij wijst afwijzend naar haar staart, die als een verdronken regenboog schittert in het water, ' zou ieder jong meisje onzeker maken. Dr. Sancoeur slaat zijn blik neer in een poging de hebzucht in zijn ogen te verbergen. Hij hoeft echter niet bang te zijn dat Ariel het opmerkt. Ze heeft haar mobiele telefoon uit haar tas gepakt en scrolt nu langs de foto's die ze vanaf het internet heeft verzameld.  'Dit wil ik' Ariel zwemt naar de rand van het bassin en overhandigt de dokter haar waterdichte telefoon. Sancoeur hoeft niet eens naar de foto's te kijken; hij weet exact wat dit meisje wil. Benen. Lang, glad en slank. En voeten. Met een elegant maatje 38. Benen zijn je-van-het op dit moment. Zelfs binnen de zeemeerminnen posse. En dus big business voor dokters zoals Sancoeur. 'Ik ben verliefd, ziet u.' Het meisje kijkt Sancoeur met grote, onschuldige ogen aan. 'Maar ik zie niet in hoe hij ooit op zoiets kan vallen.' En weer tovert ze met één beweging van haar staart een kleurenpallet in het water. 'Kunt u mij helpen?' 'Uiteraard' Dr. Sancoeur zakt door zijn knieën en neemt plaats aan de rand van het bassin. Hij wenkt het meisje dichterbij  te komen. Heel even aarzelt Ariel, maar dan zwemt ze naar hem toe. 'Ik geef je benen waar geen man weerstand aan kan bieden.' Sancoeurs ogen schitteren als vervloekte edelstenen. 'Benen waarmee je kan rennen, dansen en verleiden. En voeten; meisje er zal een wereld voor je opengaan.' Ineens schiet de hand van Dr. Sancoeur door het water en pakt de staart van Ariel beet. Zijn duim schuurt ruw over de schubben. 'Dan ben je hier vanaf.' Even lijkt Sancoeur te verdwijnen in zijn eigen wereld, maar dan kijkt hij Ariel hongerig aan. Zijn grip op haar staart wordt nog steviger. 'Je kent de prijs. Ik neem aan dat je hier akkoord mee gaat.' Ariel slikt. De plots opgekomen twijfel durft ze niet uit te spreken. Dus knikt ze gehoorzaam en bezegelt daarmee haar lot. De kleine zeemeermin kreeg haar benen en liet niet alleen haar staart, maar ook haar stem achter in de kille kliniek van Dr. Sancoeur. Twee unieke items waar alleen de sluwe dokter de waarde van inzag. Natuurlijk wist hij dat Ariel haar love interest nooit voor zich zou winnen met haar perfect gebeeldhouwde onderstel en dat ze al heel snel zou beseffen dat ze haar eigen stem nooit had moeten opgeven. Maar was dat zijn probleem? Hij had een eerlijke deal gesloten, toch? De zeven wereldzeeën waren nog niet groot genoeg voor al het zout van Ariels tranen. Haar hart verloor haar stem, haar leven alle kleur. En hoe hard ze ook probeerde, ze leerde nooit op eigen benen staan. Ze verdronk uiteindelijk in de middelmatigheid van de massa.