#236- Foutje

Foutje Accuraat plaatst ze het uiteinde van de haren tegen de rand van de muur aan en beweegt voorzichtig met korte bewegingen naar links. Ze haalt de kwast van de balk en verft met lange halen op het grotere vlak, heen en weer. Opnieuw doopt ze de kwast in de verf, strijkt het overtollige eraf en zet de haren tegen de rand. Met korte stootjes wrijft ze de verf uit en vermijdt dat de donkere kleur het wit raakt. ‘Waarom trouw je met hem?’ De kwast raakt de witte muur. Kut! Snel pakt ze de doek en beperkt de schade. ‘Waar ben ik de fout ingegaan?’ Zijn schorre stem resoneert door de lege kamer. Ze zakt met haar gezicht ter hoogte van de vlek. ‘Ik weet het niet.’ De schade valt mee. Een likje witte verf en de donkere streep moet weg zijn. Ze wist dat zijn marineschip was aangemeerd. ‘Misschien zijn we ergens samen de fout ingegaan.’ In een zucht haalt ze haar schouders op. ‘Vertel jij het maar. Het feit blijft dat het niet goed meer zat.’ ‘Kan je alsjeblieft naar beneden komen en het bespreken?’ Liever niet. Ze heeft lang getwijfeld en nu noodgedwongen haar beslissing genomen. Zijn komst gaat dat niet meer veranderen. Ze knikt en legt de verfspullen uit haar handen. Een afscheid is onvermijdelijk. De warmte van zijn hand op haar heup roept herinneringen op. Ze mist de laatste trede en trekt de ladder mee in haar poging overeind te blijven. Hij slaat zijn armen om haar middel en houdt haar staande. De verfbak kiepert naar beneden en ploft op het zeil. Ze grijpt naar haar buik. Verstilt blijft ze tegen hem aan hangen, zich pijnlijk bewust van zijn lichaam achter zich. Hoe heeft ze kunnen denken dat hij vervangbaar was? Ze buigt haar hoofd en verslapt in zijn armen, haar tranen warmen haar wangen. Langzaam glijden zijn handen over de bolling van haar buik. Alleen hij kent haar lichaam zo goed om het te voelen. Ze sluit haar ogen. Hij kust haar nek en draait haar om. Met beide handen op haar wangen richt hij haar gezicht op. Ze houdt haar ogen gesloten nu de waarheid zo duidelijk is. Zijn duimen wissen teder haar tranen. Ze opent haar ogen. In het sprankelend blauw vormt zich een tsunami van emoties, zijn ogen vullen zich. Hij ademt rustig diep uit. Onrustig klopt haar hart, verlamd wacht ze op wat komen gaat. Hij laat haar los en stapt achteruit. Ze wankelt op haar benen. ‘Het spijt me,’ hij kijkt naar de donkere verfvlek aan hun voeten. ‘Het is inderdaad mijn fout.’ Hij bukt en plaats een knie in de verfvlek. Zijn witte uniform absorbeert meteen het muisgrijs. ‘Jij bent mijn thuis waar ik tijdens elke missie naar verlang. Ik ben zo stom geweest het nooit te vragen.’ Hij haalt diep adem en kijkt naar haar op. 'Wil je met mij trouwen?’