Lid sinds

6 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#236- Foutje

Foutje Accuraat plaatst ze het uiteinde van de haren tegen de rand van de muur aan en beweegt voorzichtig met korte bewegingen naar links. Ze haalt de kwast van de balk en verft met lange halen op het grotere vlak, heen en weer. Opnieuw doopt ze de kwast in de verf, strijkt het overtollige eraf en zet de haren tegen de rand. Met korte stootjes wrijft ze de verf uit en vermijdt dat de donkere kleur het wit raakt. ‘Waarom trouw je met hem?’ De kwast raakt de witte muur. Kut! Snel pakt ze de doek en beperkt de schade. ‘Waar ben ik de fout ingegaan?’ Zijn schorre stem resoneert door de lege kamer. Ze zakt met haar gezicht ter hoogte van de vlek. ‘Ik weet het niet.’ De schade valt mee. Een likje witte verf en de donkere streep moet weg zijn. Ze wist dat zijn marineschip was aangemeerd. ‘Misschien zijn we ergens samen de fout ingegaan.’ In een zucht haalt ze haar schouders op. ‘Vertel jij het maar. Het feit blijft dat het niet goed meer zat.’ ‘Kan je alsjeblieft naar beneden komen en het bespreken?’ Liever niet. Ze heeft lang getwijfeld en nu noodgedwongen haar beslissing genomen. Zijn komst gaat dat niet meer veranderen. Ze knikt en legt de verfspullen uit haar handen. Een afscheid is onvermijdelijk. De warmte van zijn hand op haar heup roept herinneringen op. Ze mist de laatste trede en trekt de ladder mee in haar poging overeind te blijven. Hij slaat zijn armen om haar middel en houdt haar staande. De verfbak kiepert naar beneden en ploft op het zeil. Ze grijpt naar haar buik. Verstilt blijft ze tegen hem aan hangen, zich pijnlijk bewust van zijn lichaam achter zich. Hoe heeft ze kunnen denken dat hij vervangbaar was? Ze buigt haar hoofd en verslapt in zijn armen, haar tranen warmen haar wangen. Langzaam glijden zijn handen over de bolling van haar buik. Alleen hij kent haar lichaam zo goed om het te voelen. Ze sluit haar ogen. Hij kust haar nek en draait haar om. Met beide handen op haar wangen richt hij haar gezicht op. Ze houdt haar ogen gesloten nu de waarheid zo duidelijk is. Zijn duimen wissen teder haar tranen. Ze opent haar ogen. In het sprankelend blauw vormt zich een tsunami van emoties, zijn ogen vullen zich. Hij ademt rustig diep uit. Onrustig klopt haar hart, verlamd wacht ze op wat komen gaat. Hij laat haar los en stapt achteruit. Ze wankelt op haar benen. ‘Het spijt me,’ hij kijkt naar de donkere verfvlek aan hun voeten. ‘Het is inderdaad mijn fout.’ Hij bukt en plaats een knie in de verfvlek. Zijn witte uniform absorbeert meteen het muisgrijs. ‘Jij bent mijn thuis waar ik tijdens elke missie naar verlang. Ik ben zo stom geweest het nooit te vragen.’ Hij haalt diep adem en kijkt naar haar op. 'Wil je met mij trouwen?’

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
May, wat een heerlijk verhaal. Zo'n vent wil iedereen toch, met zijn knie in de verf! Je eerste zin vond ik onheilspellend, maar dat komt door de opdracht. Ik dacht bij uiteinde van haren, dat het een lijk betrof. :D Kleinigheidje: de uiteinde van de haren: het uiteinde van de haren Graag gelezen op deze winderige zondag. Pret laatste stukje van weekend gewenst.

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hallo May, … aanvankelijk snapte ik het begin niet. Je was aan het spreken met je handeling: het verven van de babykamer. Opeens scheen de zon en kon ik je verhaal met plezier uitlezen en opnieuw lezen. Het is een heel leuk verhaal.

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
aaah, ik ben benieuwd wat haar keuze is. Je laat ons hier wel even aan een cliffhanger hangen. Ook een hele goede invulling van de opdracht. Niet zo heel veel dialoog, maar het loopt goed en natuurlijk door. Het begin moest ik ook wel even omschakelen, maar ik weet ook dat dat jouw schrijfstijl is en je de lezer aan het werk zet vanaf regel één. Dat is alleen maar goed. Mooi verhaal, en nu wil ik weten hoe het afloopt ;).

Lid sinds

6 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Een fijn verhaal. Goed geschreven, want ik kan goed meeleven met de gevoelens van het hoofdpersonage. De eerste zin vind ik wat minder; hij trekt me niet direct het verhaal in. Aan de andere kant geeft hij wel weer dat ze heel geconcentreerd bezig is.

Lid sinds

9 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik had het hier al eerder genoemde een beetje met de eerste alinea, die omschrijft zeer gedetailleerd hoe ze aan het werk is, en dan komt er opeens een stem die haar van het werk houdt. Daar scrok ik een beetje van als lezer, omdat ik nog helemaal over het verven aan het nadenken was. Daarvan bekomen word je daarna ook wel weer goed het verhaal ingetrokken. Mooi einde ook.

Lid sinds

6 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
May, wat een heerlijk verhaal. Zo'n vent wil iedereen toch, met zijn knie in de verf! Je eerste zin vond ik onheilspellend, maar dat komt door de opdracht. Ik dacht bij uiteinde van haren, dat het een lijk betrof. :D Kleinigheidje: de uiteinde van de haren: het uiteinde van de haren Graag gelezen op deze winderige zondag. Pret laatste stukje van weekend gewenst.
Opgezocht via google en dan toch fout: Het uiteinde aangepast. Bedankt! Als het goed is weet de lezer in de tweede zin al wat de handeling is. Bedankt voor je reactie! :thumbsup:

Lid sinds

6 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hallo May, … aanvankelijk snapte ik het begin niet. Je was aan het spreken met je handeling: het verven van de babykamer. Opeens scheen de zon en kon ik je verhaal met plezier uitlezen en opnieuw lezen. Het is een heel leuk verhaal.
Dank je wel voor je reactie! :)

Lid sinds

6 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
aaah, ik ben benieuwd wat haar keuze is. Je laat ons hier wel even aan een cliffhanger hangen. Ook een hele goede invulling van de opdracht. Niet zo heel veel dialoog, maar het loopt goed en natuurlijk door. Het begin moest ik ook wel even omschakelen, maar ik weet ook dat dat jouw schrijfstijl is en je de lezer aan het werk zet vanaf regel één. Dat is alleen maar goed. Mooi verhaal, en nu wil ik weten hoe het afloopt ;).
Ja, nu je het zegt zet ik de lezer graag aan het werk. :nod: Ik hoop wel dat na regel twee de handeling en de scene duidelijk is. Enne, ik schrijf feel good dus wat denk je? Bovendien is het zijn kind ;) Bedankt voor je reactie! :thumbsup:

Lid sinds

6 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Een fijn verhaal. Goed geschreven, want ik kan goed meeleven met de gevoelens van het hoofdpersonage. De eerste zin vind ik wat minder; hij trekt me niet direct het verhaal in. Aan de andere kant geeft hij wel weer dat ze heel geconcentreerd bezig is.
Mooi dat je de geshowde gevoelens kan inleven. Ze is idd heel erg geconcentreerd bezig. :nod: Bedankt voor je reactie! :thumbsup:

Lid sinds

6 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik had het hier al eerder genoemde een beetje met de eerste alinea, die omschrijft zeer gedetailleerd hoe ze aan het werk is, en dan komt er opeens een stem die haar van het werk houdt. Daar scrok ik een beetje van als lezer, omdat ik nog helemaal over het verven aan het nadenken was. Daarvan bekomen word je daarna ook wel weer goed het verhaal ingetrokken. Mooi einde ook.
Als je als lezer schrok dan heb ik het doel bereikt want de HP schrikt ook. :nod: :thumbsup: Bedankt voor je reactie! :)

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik vind het idee van de opening sterk, de concentratie en de schrik, maar je omschrijving van het verven zo eigenaardig; de korte bewegingen naar links, dan een balk, het is net iets teveel, waardoor ik ga zitten puzzelen wat ze nu precies aan het doen is en vergeet door te lezen. Verder vind ik het een naar verhaal, maar die mogen natuurlijk ook geschreven worden. Dat het zijn kind is, maakt het wel net ietsje minder erg, maar dat blijkt dan weer nergens binnen het verhaal, dus ik denk helemaal niet 'wat een leuke man' maar 'waar haalt hij het gore lef vandaan.'

Lid sinds

6 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik vind het idee van de opening sterk, de concentratie en de schrik, maar je omschrijving van het verven zo eigenaardig; de korte bewegingen naar links, dan een balk, het is net iets teveel, waardoor ik ga zitten puzzelen wat ze nu precies aan het doen is en vergeet door te lezen. Verder vind ik het een naar verhaal, maar die mogen natuurlijk ook geschreven worden. Dat het zijn kind is, maakt het wel net ietsje minder erg, maar dat blijkt dan weer nergens binnen het verhaal, dus ik denk helemaal niet 'wat een leuke man' maar 'waar haalt hij het gore lef vandaan.'
Ik werd geïnspireerd toen ik zelf de smurfenblauwe balken aan het plafond donkergrijs verfde en in de aanhechting met de witte muur zeer precies te werk moest gaan. Misschien het houden van het verven van de muur of de balk. :? Waarom een naar verhaal? Ze is een mooie vrouw, in het dorp ( waarom ik die setting in gedachten had weet ik niet) erg gewild maar ze houdt juist van de rebelse marinier. In mijn gedachten speelt het zich af in de jaren 30. Waarom dat weet ik ook niet, maar toen moest je wel getrouwd zijn voordat men zag dat ze zwanger was. Dus waarom het gore lef? Hij neemt zijn verantwoordelijkheid want voelt aan haar bolling dat ze zwanger is van hem. Tenslotte is ze een nette vrouw :nod: Bedankt voor je reactie! :thumbsup:

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Omdat dat allemaal niet in het verhaal staat; ik lees dat zij op het punt staat te gaan trouwen met een ander, iemand die erg gekwetst gaat worden, die niet alleen zijn vrouw, maar ook zijn kind gaat verliezen aan een man die kennelijk niet in staat was de relatie te onderhouden, maar spijt heeft nu hij ziet dat zij met een ander gelukkig is.

Lid sinds

6 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Omdat dat allemaal niet in het verhaal staat; ik lees dat zij op het punt staat te gaan trouwen met een ander, iemand die erg gekwetst gaat worden, die niet alleen zijn vrouw, maar ook zijn kind gaat verliezen aan een man die kennelijk niet in staat was de relatie te onderhouden, maar spijt heeft nu hij ziet dat zij met een ander gelukkig is.
Ik snap het. :thumbsup: Bedankt voor je re- reactie :) Maar als schrijver kan ik alles! :D