#232 Sierrozen

‘Ga hier maar even zitten’, zegt Loes. ‘Ik heb nog wat vergeten, tandpasta, ben zo terug.’ Met mijn zakdoek veeg ik over het houten bankje en ga zitten. ‘Tot zo,’ roept ze nog terwijl ze naar de uitgang van ons parkje loopt. ‘Ik ben zo terug,’ zegt ze, maar ik weet beter. Dat “zo terug” betekent minimaal een halfuur, maar het kan zomaar uitlopen tot anderhalf uur of meer. Eigenlijk wil ze nooit dat wij samen boodschappen doen. Ze wordt dan afgeleid door mijn gedraal om haar heen, zegt ze. Ik kom nooit in de super, dus ik weet er de weg niet. Als zij linksom wil, dan sta ik links van haar en als zij rechtsom wil dan sta ik uitgerekend aan de rechterkant. Ik sta dus altijd in de weg. Dat we ons vandaag niet aan de afspraak, “geen boodschappen samen doen”, hebben gehouden, komt door Ina. Ina, een van haar vele vriendinnen, belde op het tijdstip waarop Loes de deur uit wilde gaan. ‘Loes moet je horen, nou moet ik je toch wat vertellen…’ Dit was voor Loes een teken om direct in te grijpen, want Ina had je zo een uur aan de lijn. ‘Ien, ik moet zo weg met Simon, bel mij anders vanavond nog even,’ kwam er zonder haperen uit. Ik keek haar verbaasd aan, was ik wat vergeten, hadden wij een afspraak? Ze leest mijn gedachtegang. ‘Nee je bent niets vergeten en we hebben ook niets afgesproken, maar je moet nu wel even met mij mee naar de super, stel dat ik haar tegenkom.’ Soms schijn ik flexibeler te zijn dan ik zelf denk. Ik hoop niet dat ze Ien nu tegenkomt, bedenk ik ineens. Wat zou ze moeten zeggen? ‘Hij wacht daar,’ wijzend naar mij op het bankje. De afkeurende blik van Ien zou boekdelen spreken. ‘Hij kan toch wel iets met jou samen doen, kijk naar mij en Karel,’ hoor ik haar tegen mijn Loes zeggen. ‘Mag ik hier komen zitten?’ vraagt een sjofel uitziende man, terwijl hij zonder op antwoord te wachten naast mij op het bankje gaat zitten. ‘Zit u hier allang?’ ‘Nee, net,’ lieg ik, want eigenlijk vind ik dat het “even” van Loes al lang voorbij is. ‘Ik zit hier graag,’ zegt de man, ‘u ook?’ ‘Jazeker,’ lieg ik weer, liever had ik in het Bruine café van Nelis voor het raam met een borreltje gezeten. Ik ga iets onderuit zitten en sla mijn linker- over mijn rechterbeen heen. ‘Ik zit hier elke dag,’ zegt de man. ‘Zo… elke dag?’ is mijn summiere antwoord, het inmiddels gevisualiseerde borreltje leidt mij duidelijk af. Herhaaldelijk zegt Loes: ‘Simon je moet toch proberen iets minder te drinken. Dat kan nooit goed voor je zijn.’ ‘De dokter zegt altijd dat een borreltje geen kwaad kan,’ is altijd weer mijn antwoord. We weten allebei beter, maar we hebben het dan weer gezegd en daar gaat het er bij ons om. ‘Bijna elke dag komt Loes langs en dan maakt ze altijd een praatje met mij,’ zegt de man. Bij de naam Loes ga ik gelijk rechtop zitten. ‘Loes?’ vraag ik de man, wiens uiterlijk ik intussen tot het gilde zwervers heb gedoopt. ‘Ja, ze heet Loes, althans dat heeft ze mij zelf gezegd. Een schat van een vrouw, en, moet ik zeggen, voor haar leeftijd ook een knappe vrouw.’ Ik kan niet ontkennen dat hij gelijk heeft, mijn Loes is een knappe vrouw, altijd geweest en niet alleen voor haar leeftijd. ‘Ik heb haar verteld dat ik sierozen heb. Ze had er nog nooit van gehoord.’ Ik moet toegeven dat ik er zelf ook nog nooit van heb gehoord, en gemiddeld genomen hoor ik toch heel wat tuinverhalen aan. ‘Sierozen… mooi,’ zeg ik in de veronderstelling dat ik hier niet met een zwerver te maken heb, maar met een rozenkweker. Het woord hovenier zou ik niet een twee drie bij hem plaatsen. Maar zo zeker was ik inmiddels ook niet meer over mijn intuïtieve inval. ‘Dat is nou precies wat Loes ook zei; ‘Mooi.’ Van Loes krijg ik altijd vijf gulden, ‘ voor een borreltje’, zegt ze er dan bij. Maar daar heb ik er al te veel van gedronken. Leversierozen komt niet van het waterdrinken,’ grapt hij. De man stapt op en ik zie Loes in de verte een praatje met hem maken. Vandaag blijf ik thuis.