# 232 - Lijn 24

Lijn 24 Ik stond op tram 24 te wachten naast een vriendelijke man. Hij vertelde me over zijn vrouw, dat hij zo gelukkig getrouwd was. Het begon te waaien. De man trok zijn das vaster om de kraag van zijn beige winterjas. 'Ik heb een fantastische vrouw,' zei hij, 'maar ze denkt overal over na. Het licht gaat uit, het licht gaat aan, mij boeit het niet. Maar zíj staat er bij stil. Misschien komt het omdat ze kinderen heeft gebaard. Dat zegt ze wel eens. Dat dat het verschil is.’ Er kwam een tram aan. Buiten dienst. De man wilde blijkbaar onze tijd doden met een voorbeeldgesprek tussen hem en zijn vrouw. Die mensen heb je. Hij voerde het op als een toneelstukje: 'In dit snertland merk je niet eens dat je het licht weer aandoet.' 'Wat bedoel je daar nou mee?’ 'Nou, precies zoals ik het zeg. Je merkt het niet. Er zit te weinig tijd tussen.' 'Nee. Ja. Waartussen?' 'Aan de andere kant worden de dagen nu weer langer. Godzijdank.' De man keek me verwachtingsvol aan. Tram 24 liet op zich wachten. 'Wat een moordmens hè? Ze is nauwelijks te volgen,' vervolgde hij. 'Afgelopen herfst stond ze vaak voor ons keukenraam te denken.' Ik had recht op een tweede akte: 'Waarom ben je zo stil?' 'ik denk na.' 'Waarover dan?' 'Over de buurman. Die staat daar al minstens een kwartier door de schutting te gluren.' 'O. Het is wél een fraaie schutting.' 'Ik denk dat er iets mee is.' 'Met de schutting?' 'Nee, met de buurman. De laatste tijd gedraagt hij zich raar. Ik ben zo terug. Zet jij vast koffie?' 'Doe je een jas aan? Het waait. Of wil je longontsteking?' Ineens zweeg de man. Er kwam geen geluid meer uit. Toen we tien minuten later in de tram stapten zei hij: 'Ik heb deze kerst maar een dikke jas voor haar gekocht, felrood. Dan ziet ze hem beter hangen aan de kapstok. Want met dat denkhoofd vergeet ze dat lekkere lijf van haar.'