Lid sinds

7 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#232 Telefoon-analyse

7 februari 2019 - 15:20
"Het zou voor mij gemakkelijker zijn om over mijn gevoelens te praten als hij mij eens contacteert. Hij heeft nog altijd niets van zich laten horen!” Mijn vriendin zuchtte. Hoe durfde hij? Haar vriend zou toch wel een beetje interesse kunnen tonen? “Ik heb zelfs twijfels of het hem wel überhaupt interesseert. Acties spreken duidelijker dan woorden,” zei ik heel gedecideerd, terwijl ik de telefoon tussen schouder en kin klemde. Ik zou zo stilaan eens een toestel moeten kopen dat op speaker kon. Het bleef compleet stil van zijn kant. Geen telefoontje, geen smsje, niets. “Wat dacht hij wel...” waren wij het, na een zoveelste lange analyse, volmondig eens. “Jij hebt al genoeg gedaan!” sprak ik luid. “En bovendien, de man is de jager, een vrouw loopt niet achter een man, punt.” Hij stond, wat ons betreft, nu ver onderaan de waarderingsladder. Sterker nog, binnenkort zou hij er wellicht aftuimelen. Uren en uren telefoons waren aan dit besluit vooraf gegaan. Elke beweging, elk woord, elke blik werd aan een strenge ontleding van ons onderworpen. Voor de leeuwen werd hij gegooid, meedogenloos. Zij had echt haar best al gedaan, vonden wij. Want zelf kwam ze ook aan bod in het verhaal. Elke poging om eens af te spreken, bleek moeilijker te gaan dan voorheen. Schrikte het hem soms af? Waarom antwoordde hij niet? We hadden zovele vragen, waar we dan voor elkaar antwoorden voor zochten. Misschien moest ze de volledige relatie maar vergeten, het hoefde niet altijd van één kant te komen. En nu ze het volledig had opgegeven, gebeurde er werkelijk niets meer. De week nadien, was er weer nieuws. We zouden een krant kunnen beginnen. “Je moet hier toch voor gaan zitten, “ had ze gezucht. “ik weet even niet meer wat ik moet doen.” Ik zette mijn hete kop thee neer en deed maar wat ze vroeg. “Ik was toch naar hem toe gegaan en we zijn uiteindelijk aan de praat geraakt. Het heeft ons goed gedaan…” Het kwam er wat aarzelend uit, wat een beetje vreemd was, gezien dit heuglijke nieuws. “Wat gebeurde er?” vroeg ik. Ik nam stilletjes een slokje. “Hij vertelde dat hij mij meermaals berichten gestuurd had!” vertelde ze door de telefoon. “Ik kon dat niet aannemen, want ik had niets ontvangen. Ik zou bijna boos gaan worden. Hij bleef het echter volhouden en volhouden. Ik zag dat hij niet loog. En…uiteindelijk heeft hij mijn mobiele telefoon eens vast genomen.” Weer een slokje. Stilte. En toen kwam het. “Ik had hem zelf op geblokkeerd staan…!” riep ze plots. Ik had me bijna verslikt. “…maar ik was dat glad vergeten!” Het begon me stilaan te dagen. Maanden geleden, was er ook behoorlijk wat reden tot boosheid geweest. De nodige analyses waren eraan vooraf gegaan, maar het zou niet baten. Even gedecideerd als nu, had ze in haar woede elk kanaal waarop hij contact kon zoeken, afgesloten. Geen facebook, geen smsjes, geen telefoon… Ze zou onbereikbaar zijn, tot hij het goed gemaakt had. Ze had er alleen niet bij stilgestaan…dat dat vanaf nu dus niet meer kon. “Tja,” zei ik stilletjes. “Die actie is ook heel duidelijk,” zei ik.“Ik vrees dat hij het begrepen heeft. “ “Ik schaam me diep,” antwoordde ze. “Toen hij mij belde, kwam hij meteen op mijn antwoord-apparaat, terwijl mijn mobiele telefoon niet eens rinkelde. Hij heeft ook alle smsjes laten zien, duidelijk verzonden. Pas toen de blokkade opgeheven was, stroomden ze één na één binnen. Mijn wangen zien er nog rood van.” De vriend is nu, als bij wonder, de waarderingsladder weer opgeklommen. Het is verbazingwekkend. “Hoe moet ik nu reageren?” zei ze, “Ik heb zolang niets van me laten horen.” “Reageer gewoon hoe je bent,” zei ik, “dat is immers de persoon waar hij contact mee zoekt.” Onze telefoon-analyses zijn opvallend milder de laatste tijd.

Lid sinds

11 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
7 februari 2019 - 17:00
Hoi Nathalie. Carmiggelt was nog van vóór mobiele telefoons en sms'jes en facebook (in 1987 overleden). Ik zie eigenlijk geen verband tussen de Kronkels en jouw tekst. Verkeerd opdrachtnummer?

Lid sinds

7 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
7 februari 2019 - 17:27
Hoi Nathalie. Carmiggelt was nog van vóór mobiele telefoons en sms'jes en facebook (in 1987 overleden). Ik zie eigenlijk geen verband tussen de Kronkels en jouw tekst. Verkeerd opdrachtnummer?
Ik heb het anders opgevat. Ik heb de opdracht gezien als een grappige anekdote uit het dagdagelijkse leven beschrijven, maar dan in het nu. Misschien fout, maar dat was mijn interpretatie. Ik heb de dagdagelijkse elementen meegenomen en de humor en ben van daaruit vertrokken.

Lid sinds

6 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
7 februari 2019 - 17:33
Ik heb het anders opgevat. Ik heb de opdracht gezien als een grappige anekdote uit het dagdagelijkse leven beschrijven, maar dan in het nu. Misschien fout, maar dat was mijn interpretatie. Ik heb de dagdagelijkse elementen meegenomen en de humor en ben van daaruit vertrokken.
Ik had het ook zo opgevat, maar de schrijfcoach nam me dat kwalijk en schreef Ik zie verder dat je ervoor hebt gekozen je eigen koers te varen bij het schrijven van een tekst, wat ook wel goed uitkomt, aangezien ik je feedback van mijn hand voortaan sowieso zal besparen. Vriendelijk van haar, niet?

Lid sinds

6 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
7 februari 2019 - 17:36
Ik vond het overigens een leuk cursiefje. Het begon met een cliché, en draaide dat cliché vervolgens helemaal om. Dat soort humor kan ik wel smaken.

Lid sinds

7 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
7 februari 2019 - 17:56
Ik heb het anders opgevat. Ik heb de opdracht gezien als een grappige anekdote uit het dagdagelijkse leven beschrijven, maar dan in het nu. Misschien fout, maar dat was mijn interpretatie. Ik heb de dagdagelijkse elementen meegenomen en de humor en ben van daaruit vertrokken.
Ik had het ook zo opgevat, maar de schrijfcoach nam me dat kwalijk en schreef Ik zie verder dat je ervoor hebt gekozen je eigen koers te varen bij het schrijven van een tekst, wat ook wel goed uitkomt, aangezien ik je feedback van mijn hand voortaan sowieso zal besparen. Vriendelijk van haar, niet?
Oei … sorry … :(

Lid sinds

7 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
7 februari 2019 - 17:57
Ik vond het overigens een leuk cursiefje. Het begon met een cliché, en draaide dat cliché vervolgens helemaal om. Dat soort humor kan ik wel smaken.
Dat doet plezier, dank je! :)

Lid sinds

6 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
7 februari 2019 - 22:28
Sommige dingen hoef je denk ik niet uit te leggen, maar dat kan persoonlijk zijn. Zoals dat de vriend de waarderingsladder weer is opgeklommen. Dat lijkt overbodig. Het is ook een wankel laddertje. Want is hij in achting van de meisjes gestegen of is hij als single in de hitlijst geklommen? Is het een actief of een passief? Ik ga dan denken. Maar dat hoeft helemaal niet. Verder heb je het mooi gebouwd. Lekker in de verontwaardiging leunen zodat het extra genant is aan het eind.

Lid sinds

12 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
8 februari 2019 - 16:05
Ik sluit me in dit geval bij Tilma aan. Paar kleine aanpassinkjes zullen het sterker maken en nu vond ik het al leuk om te lezen.

Lid sinds

8 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
8 februari 2019 - 19:34
Al mooie tips gehad van Tima. De waarderingsladder doet mij denken aan de liegladder. Gezellig gekonkel van de dames, het is van alle tijden. Goed leesbaar geschreven. Fijn weekend.

Lid sinds

5 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
11 februari 2019 - 0:31
Ik zie er vrees ik net als Ostinato erg weinig Carmiggeltiaans in. De opdracht leek me toch vrij expliciet: spring in voor Carmiggelt door een stukje te schrijven waarvan iedereen zal denken dat het van hemzelf is en tijdens zijn vermelde (fictieve) ziekte ergens in de jaren tachtig is geschreven. Zo kan zijn 'streak' in stand blijven (met valsspelen, dat dan weer wel). Dat betekent dat het vanuit een mannelijke ik-persoon geschreven moet zijn en ook dat er geen dingen in voorkomen die in de jaren tachtig nog niet bestonden. En ook, vrees ik, dat er geen taalgebruik in voorkomt waar Carmiggelt nooit voor gekozen zou hebben. Dat beperkt het speelveld tot ABN, met hooguit wat Amsterdamse en Haagse invloeden (hij heeft het grootste deel van zijn leven in Amsterdam gewoond, maar kwam oorspronkelijk uit Den Haag). Natuurlijk is het prima als je ervoor kiest om naar aanleiding van de opdracht er zelf een afwijkende draai aan te geven, maar – en dit is meer een algemene opmerking dan dat hij specifiek alleen aan jou is gericht – wie (ooit) de kost wil gaan verdienen met enige vorm van schrijven en daar opdrachten bij aanneemt, doet er wel goed aan om zich zo nauwgezet mogelijk aan die opdrachten te houden. En deze opdrachten zou je daar ook als vingeroefening voor kunnen gebruiken. Voor mij is het nu vrij lastig om inhoudelijk commentaar op je tekst te geven, aangezien mijn referentiekader bij deze opdracht toch vooral door de stijl, het taalgebruik en de onderwerpkeuze van Carmiggelt wordt gevormd. Wat er wel Carmiggelt-achtig aan is, is dat de tekst gebaseerd is op 'klein leed' uit het dagelijks leven, een klein gegeven dat flink uitgesponnen is. Verder zie ik er niet zoveel aanknopingspunten in. De tekst bevat een aantal specifiek Belgisch Nederlandse elementen, maar ik neem aan dat je ook niet hebt geprobeerd om die te vermijden, dus ik zal ze verder niet benoemen. Ik beperk me daarom tot enkele taaltechnische puntjes: ‘Acties spreken duidelijker dan woorden’ -> Dit komt op mij over als een letterlijke vertaling van een Engelse uitdrukking. De corresponderende nederlandse uitdrukking luidt immers ‘geen woorden maar daden’. ‘smsje’ --> De juiste spelling is ‘sms’je’ (zie ook https://onzetaal.nl/taaladvies/gsmetje-gsm-metje/ en https://onzetaal.nl/taaladvies/smsen-sms-en/ ‘Hij stond, wat ons betreft, nu ver onderaan de waarderingsladder…’ -> Als je ‘onder aan een ladder staat’, sta je helemaal al niet op de ladder. Het voorzetsel 'op' is hier onontbeerlijk in de betekenis die jij voor ogen hebt. ‘vooraf gegaan’ -> ‘voorafgegaan’ (aangezien ‘voorafgaan’ als zelfstandig werkwoord in het woordenboek staat). ‘…elke blik werd aan een strenge ontleding van ons onderworpen’ -> Liever ‘door ons’. Bij een ‘ontleding van ons’ gaat het mes in de 'wij'. Overigens vind ik de passiefconstructie hier niet zo geslaagd. Die werkt m.i. al een stuk beter als je 'van/door ons’ gewoon weglaat. Uitde context blijkt toch al wel wie die ontleding voor hun rekening gaan nemen. De zin erna is ook al een passiefconstructie. Zou ik niet voor kiezen. ‘Want zelf kwam ze ook aan bod in het verhaal.’ -> Ik snap deze zin niet zo. Voor mij betekent 'aan bod komen' hier gewoon dat ze in het verhaal voorkomt, wat me niet meer dan logisch lijkt. Ik vermoed‘echter dat je iets meer bedoelt (wellicht is hier in Belgisch Nederlands nog een andere betekenis voor mogelijk is die mij niet bekend is.) ‘De week nadien, was er weer nieuws.’ -> Hier hoort geen komma in te staan. (In het Engels wordt wel vaak een komma gebruikt na een (tijds)bepaling aan het begin van een zin, maar die gewoonte hebben we in het Nederlands vooralsnog niet overgenomen. Idem dus in de zin ‘Maanden geleden, was er ook behoorlijk wat reden tot boosheid geweest.’ En ook de eerste komma in deze zin hoort daar niet in thuis: 'Even gedecideerd als nu, had ze in haar woede elk kanaal waarop hij contact kon zoeken, afgesloten.’ ‘... maar het zou niet baten.’ -> De vaste uitdrukking luidt ‘…maar het mocht niet baten’. Maar hier past grammaticaal beter: ‘’… maar het had niet mogen baten’. ‘Ze had er alleen niet bij stilgestaan…dat dat vanaf nu dus niet meer kon.’ -> Consequent blijven in je tijden: ‘Ze had er alleen niet bij stilgestaan…dat dat vanaf dat moment dus niet meer zou kunnen. ‘antwoord-apparaat’ -> Het is gewoon ‘antwoordapparaat’, zonder koppelteken. (Dat geldt overigens ook voor het woord ‘telefoon-analyse’ uit (onder meer) de titel. ‘… terwijl mijn mobiele telefoon niet eens rinkelde’ -> Je kunt natuurlijk wel een rinkelgeluid als beltoon op je mobiele telefoon instellen, maar het lijkt me meer voor de hand liggen om het bij een mobiele telefoon te hebben over het algemenere ‘overgaan’. ‘dat is immers de persoon waar hij contact mee zoekt’ – > dit is dialoog en daarin mogen mensen natuurlijk best grammaticale fouten maken (als ze nu eenmaal zo praten), maar officieel moet het zijn: ‘dat is immers de persoon met wie hij contact zoekt’ (‘waar’ staat voor ‘wat’ en mag niet gebruikt worden om mee naar personen te verwijzen.