#231 De laatste mens

De laatste mens Het slangetje onder mijn neus sist onregelmatig. In de stilte van het bos is het goed te horen. Het gesis, mijn voetstappen, het gezoem als ik in beweging ben en zelfs het schuren van mijn kleren. De maan Prope 1 staat op het meest nabije punt van zijn ellips, hier hebben mijn mensen op gewacht. Het zal hun reis vergemakkelijken. Ik wandel graag op deze plek. Het doet me denken aan vroeger. De begroeiing lijkt op de bomen uit mijn jeugd, maar deze gemanipuleerde gewassen weten te overleven met veel minder zuurstof. Blad vormt zich nauwelijks, zelfs het roterende groeilicht dat om de honderd meter geplaatst is en als een vuurtoren het bos beschijnt, heeft ze niet weten aan te zetten tot extra groei. Ik voel hoe Prope 1 aan mij trekt. Het weinige water van Terra Similis, de planeet waar ik nu al een kleine twee decennia verblijf, heeft zich verzameld rond het gebied waar ik nu wandel. Gelukkig bevind ik me op een hoogte die niet onder zal lopen. Bij een volgende omwenteling zal het meest nabije punt van Prope 1 weer wat dichterbij zijn. Dan zal het water en alles wat los aan de oppervlakte aanwezig is naar boven gezogen worden, inclusief ikzelf. Toch zal ik het oppervlakte niet bereiken. Voordat ik aankom zal Terra Similis deze maan niet meer los laten en zullen ze in een enorme botsing met elkaar versmelten. Al het leven zal daarbij verwoest worden. Een Prope 1 maand, duurt drie aardmaanden. De kalender van de aarde hebben we aangehouden. Tijd is daarom bijna niet meer aan de sterrenhemel af te lezen. Maar tijd is voor mij geen factor van belang meer. Ik ben de oudste van de EGens, de Eerste Generatie. Mijn lijf doet aan alle kanten zeer. De jongeren wisten zich beter aan te passen. Ze zijn veel gedisciplineerder dan ik, houden zich aan de strakke diëten en doen hun oefeningen in de strikt voorgeschreven regelmaat. Mijn hart, mijn longen, de bloedsomloop, mijn botten, alles geeft het langzaam op. Met medicijnen en een exoskelet houd ik mezelf letterlijk en figuurlijk overeind. Niemand is ouder dan 55 jaar geworden. Boven mijn hoofd scheren de eerste ruimteschepen voorbij, op weg naar een nieuw onderkomen. Ze laten zich op koers katapulteren door de zwaartekracht van Prope 1 te gebruiken. Ze vertrekken zonder mij. Het is mijn eigen keus. Morgen ben ik jarig. Ik heb het ouderdomsrecord nu al gebroken. Straks zal het sissen stoppen, zal het slangetje geen extra zuurstof meer toevoegen aan de ingeademde lucht. Eerst zal ik in slaap vallen, om daarna langzaam in bewusteloosheid te verglijden. Op mijn verjaardag zal ik waarschijnlijk nog leven, niet lang daarna zal ik sterven. Ik kijk naar boven. Hef mijn hand op. ‘Goede reis,’ fluister ik. 'Goede reis,' spreek ik mezelf moed in.