Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#228 - Tara

We hadden een hond nog voor we kinderen kregen. Ze heette Tara en ze was een asielhond. Niet zomaar een schoothondje, maar een beest van 35 kilo, droog gewogen. Een doorsnee bot beet ze in één hap doormidden. Het was dus eventjes spannend voor ons toen we Tara voor het eerst het wiegje van Inigo, onze eerstgeborene, lieten besnuffelen, maar het viel allemaal reuzengoed mee: Tara beschouwde Inigo direct als een gelijke. Ze zou nooit bevelen van hem aanvaarden, maar vormde evenmin een bedreiging. Hoe anders gedroeg ze zich tegenover ons tweede kind! Jago werd door Tara direct als haar welp beschouwd. Als ons oudste zoontje aan Tara’s oren trok, dan werd hij gegarandeerd op gegrom onthaald; onze jongste mocht echter alles met haar doen: aan haar oren trekken, paardje rijden op haar rug… Als we even niet opletten, at Jago uit de eetbak van de hond, en de hond uiteraard ook uit het bord van onze Jago. Het was grote vriendschap tussen die twee. Op een dag was mijn vrouw met Inigo op stap en moest ik op Jago letten. Ik had hem boven te slapen gelegd. Zijn bedje had een halve hemel, zo’n omgekeerde L aan het hoofdeinde waarover een gordijntje hing dat de helft van zijn bedje overschaduwde. Ik legde de babyfoon aan en ik dacht: ik hoor het wel als hij wakker wordt; nu kan ik rustig wat werken. Dat laatste was buiten Tara gerekend. Opeens kwam ze met gespitste oren naast me zitten, hield haar hoofd schuin en begon zachtjes te janken. Ik gaf haar telepathisch de boodschap: Tara, dit is niet ons uur om te gaan wandelen; eten heb je vanmorgen al gehad. Dat hielp niet, integendeel! Plots begon ze onder luid geblaf heen en weer tussen de tafel en de deur naar boven te rennen. “Tara!” zei ik streng, “Straks maak je Jago nog wakker!” Ze had er geen oren naar. Ze bleef maar piepen en blaffen en rennen en janken; er was duidelijk iets mis, maar wat? Konden dieren maar praten, dacht ik. Ze deelde mijn frustratie en begon aan de deur te krabben. Nu werd ik echt boos; dat gedrag was ik niet van haar gewoon. “Wat is er toch, Tara?” riep ik kwaad, “Mag ik nog wat werken, ja?” Geschrokken door mijn stemverheffing, werd Tara plots heel stil, maar ze bleef bij de deur naar boven zitten en ze keek me aan op de manier waarop ze me altijd wist te vermurwen als ze wist dat ik iets lekkers op zak had. “OK, het is al goed,” liet ik me ook nu weer vertederen, “Je denkt duidelijk dat er boven iets belangrijks aan het gebeuren is.” Ik deed de deur voor haar open en als een schicht vloog ze de trap op, recht naar Jago’s kamer. Verdorie, straks maakt ze hem nog wakker, vloekte ik binnensmonds, maar toen ik in zijn kamer kwam, zag ik dat Jago al wakker was. Hij stond recht aan het hoofdeinde van zijn bedje. Op de één of andere manier was hij erin geslaagd zijn hoofd door een lus te steken die een gordijntje op z'n plaats hield. Hij zat er zo vast in verstrikt dat hij wel moest blijven staan. Zodra hij wilde gaan zitten snoerde de lus zijn keeltje verder dicht. Hij zag er moe uit, zo moe. Hij zakte bijna door zijn beentjes, maar toegeven aan zijn vermoeidheid zou voor hem een zekere verstikkingsdood betekend hebben. Ik bevrijdde hem meteen en ik keilde dat gordijntje met lussen en al de deur uit. Tara was tevreden. Ze had haar welp gered en een snoepje verdiend. Stel je voor dat ik niet naar haar geluisterd had. Ik mag er niet aan denken.

Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Extra opmerking: dit is bijna echt gebeurd. Tara heeft echt bestaan; zie http://azertyfactor.be/tekst-lezen/20878/als-het-… Het voorval met mijn zoon is ook echt gebeurd, alleen had Tara daar niets mee te maken. Ik zat te werken en ik hoorde vreemde geluidjes in de babyfoon. Ik dacht: werk ik verder? Of ga ik kijken wat er scheelt? Maar als ik ga kijken wat er scheelt, maak ik hem misschien wakker en dan kan ik niet meer verder werken. Misschien is hij gewoon onrustig aan het praten in zijn slaap. Uiteindelijk besloot ik te gaan kijken en vond ik Jago zoals beschreven in bovenstaande tekst. Ik had de schrik van mijn leven. Stel je voor dat ik liever lui dan moe was geweest, en dat mijn vrouw was thuisgekomen, naar boven gegaan en daar ons zoontje dood had gevonden, gestikt in de lus van een gordijntje aan zijn bed... Dat is ondertussen al meer dan 20 jaar geleden, maar ik krijg er nog altijd kippenvel van als ik er aan denk. Ik heb voor deze opdracht een paar paragrafen gerecycleerd van een tekst die ik ooit publiceerde in het tijdschrift Autisme Centraal (omdat mijn kinderen toen nog minderjarig waren, gebruikte ik toen niet hun echte namen), en daar dan die herinnering aan gebreid als inzending voor de opdracht van deze week. Het resultaat is helaas iets langer uitgevallen dan strikt toegelaten.

Lid sinds

9 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Nagelbijtende scene Bruno. Met spanning gelezen en ook nog realiseren dat het grotendeels een moment is dat je zelf is overkomen, ben blij om te horen dat het goed is afgelopen, maar toch krijg ik er rillingen van als ik er over denk. Naar mijn mening hoef je voor mij niet het hele verhaal uit te leggen in een reactie, ik denk dat het verhaal voor zich spreekt en het uiteindelijk wel natuurlijk ter sprake was gekomen. Voor alsnog, goed geschreven.

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Brr Bruno, wat een angstige momenten moeten dat zijn geweest. Gelukkig was het in je echte verhaal niet Tara, maar wel een beschermengeltje dat over je zoontje waakte. Ik denk inderdaad dat dieren feilloos aanvoelen wanneer er iets mis is. Tara heb je hierbij heel mooi in je verhaal verwerkt. Graag gelezen!

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Bruno, wat een heftig verhaal, zeker nu het waargebeurd blijkt. Dit wil je niet meemaken! De schrik van iedere ouder heb je treffend verwoord.

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Bruno, dat dit zomaar kan gebeuren in je eigen huis. Jij kan met al je verhalen zo een boek uitgeven, autobiografisch heb ik het gevoel. Men zegt dat de meeste ongelukken met kinderen in het eigen huis gebeuren. Mee eens dat de toelichting niet hoeft, het verhaal op zich is sprekend genoeg. En dan een hond erbij, mij heb je hoor. Fijn weekend.

Lid sinds

5 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Beste Bruno, Dit verhaal gaf me kippenvel. Ik moet er niet aan denken dat dit bij mij thuis ooit zou kunnen gebeuren. Er zitten wel een paar woorden bij die ik een beetje apart vind in de zinnen. Zo gebruik je het woord middendoor, persoonlijk vind ik doormidden fijner lezen. En in het laatste stukje heb je 2 keer kort na elkaar het woord neerzitten. Neerzitten klinkt voor mij een beetje dubbelop, hier zou ik eerder het woord zitten gebruiken. Net als het woord rechtstaan, zou ik eerder staan van maken. Verder voelde ik tijdens het lezen de lichte irritatie en frustratie ten opzichte van de hond en de opluchting als blijkt dat de hond niet voor niets zo om aandacht vroeg. Ga zeker zo door.

Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Er zitten wel een paar woorden bij die ik een beetje apart vind in de zinnen. Zo gebruik je het woord middendoor, persoonlijk vind ik doormidden fijner lezen. En in het laatste stukje heb je 2 keer kort na elkaar het woord neerzitten. Neerzitten klinkt voor mij een beetje dubbelop, hier zou ik eerder het woord zitten gebruiken. Net als het woord rechtstaan, zou ik eerder staan van maken.
Ook bij vorige opdrachten kreeg ik de opmerking dat ik "aparte woorden" gebruik, terwijl dat eigenlijk gewoon Vlaamse woorden bleken te zijn :D Net daarom doe ik mee aan de wekelijkse schrijfopdracht. Eén van mijn nieuwjaarsresoluties voor 2019 was dat ik dit jaar minstens één schrijfwedstrijd wil winnen; zie https://lowagie.com/schrijfopdracht-226-227-228 Er zijn echter meer Nederlandse dan Vlaamse schrijfwedstrijden, en ik merk dat mijn Vlaams een handicap is. Zo schrijf ik bij voorbeeld dat het hoofdpersonage "in de zetel zit" wat perfect Vlaams is, maar wat voor een Nederlandse jury heel vreemd klinkt. Nederlanders zitten "op de bank" terwijl we in Vlaanderen "op de bank" meer gebruiken in de context van "geld op de bank." Ik heb middendoor vervangen door doormidden. "Neerzitten" en "rechtstaan" leken mij frequent gebruikte werkwoorden in Vlaanderen, maar toen ik ze opzocht op https://www.vandale.be/ kreeg ik de boodschap Geen resultaat voor 'rechtstaan' en Geen resultaat voor 'neerzitten'. Bij het "neerzitten" heb ik één keer de "neer" geschrapt en één keer de zinsnede veranderd. Bij het "rechtstaan" heb ik één keer de "recht" geschrapt, maar heb ik de "Hij stond recht aan het hoofdeinde van zijn bedje" behouden omwille van de context. Het moment dat hij zijn rechte houding opgaf, snoerde de lus verder aan. Die "recht" leek me daar dus wel OK.