#228 - Tara

We hadden een hond nog voor we kinderen kregen. Ze heette Tara en ze was een asielhond. Niet zomaar een schoothondje, maar een beest van 35 kilo, droog gewogen. Een doorsnee bot beet ze in één hap doormidden. Het was dus eventjes spannend voor ons toen we Tara voor het eerst het wiegje van Inigo, onze eerstgeborene, lieten besnuffelen, maar het viel allemaal reuzengoed mee: Tara beschouwde Inigo direct als een gelijke. Ze zou nooit bevelen van hem aanvaarden, maar vormde evenmin een bedreiging. Hoe anders gedroeg ze zich tegenover ons tweede kind! Jago werd door Tara direct als haar welp beschouwd. Als ons oudste zoontje aan Tara’s oren trok, dan werd hij gegarandeerd op gegrom onthaald; onze jongste mocht echter alles met haar doen: aan haar oren trekken, paardje rijden op haar rug… Als we even niet opletten, at Jago uit de eetbak van de hond, en de hond uiteraard ook uit het bord van onze Jago. Het was grote vriendschap tussen die twee. Op een dag was mijn vrouw met Inigo op stap en moest ik op Jago letten. Ik had hem boven te slapen gelegd. Zijn bedje had een halve hemel, zo’n omgekeerde L aan het hoofdeinde waarover een gordijntje hing dat de helft van zijn bedje overschaduwde. Ik legde de babyfoon aan en ik dacht: ik hoor het wel als hij wakker wordt; nu kan ik rustig wat werken. Dat laatste was buiten Tara gerekend. Opeens kwam ze met gespitste oren naast me zitten, hield haar hoofd schuin en begon zachtjes te janken. Ik gaf haar telepathisch de boodschap: Tara, dit is niet ons uur om te gaan wandelen; eten heb je vanmorgen al gehad. Dat hielp niet, integendeel! Plots begon ze onder luid geblaf heen en weer tussen de tafel en de deur naar boven te rennen. “Tara!” zei ik streng, “Straks maak je Jago nog wakker!” Ze had er geen oren naar. Ze bleef maar piepen en blaffen en rennen en janken; er was duidelijk iets mis, maar wat? Konden dieren maar praten, dacht ik. Ze deelde mijn frustratie en begon aan de deur te krabben. Nu werd ik echt boos; dat gedrag was ik niet van haar gewoon. “Wat is er toch, Tara?” riep ik kwaad, “Mag ik nog wat werken, ja?” Geschrokken door mijn stemverheffing, werd Tara plots heel stil, maar ze bleef bij de deur naar boven zitten en ze keek me aan op de manier waarop ze me altijd wist te vermurwen als ze wist dat ik iets lekkers op zak had. “OK, het is al goed,” liet ik me ook nu weer vertederen, “Je denkt duidelijk dat er boven iets belangrijks aan het gebeuren is.” Ik deed de deur voor haar open en als een schicht vloog ze de trap op, recht naar Jago’s kamer. Verdorie, straks maakt ze hem nog wakker, vloekte ik binnensmonds, maar toen ik in zijn kamer kwam, zag ik dat Jago al wakker was. Hij stond recht aan het hoofdeinde van zijn bedje. Op de één of andere manier was hij erin geslaagd zijn hoofd door een lus te steken die een gordijntje op z'n plaats hield. Hij zat er zo vast in verstrikt dat hij wel moest blijven staan. Zodra hij wilde gaan zitten snoerde de lus zijn keeltje verder dicht. Hij zag er moe uit, zo moe. Hij zakte bijna door zijn beentjes, maar toegeven aan zijn vermoeidheid zou voor hem een zekere verstikkingsdood betekend hebben. Ik bevrijdde hem meteen en ik keilde dat gordijntje met lussen en al de deur uit. Tara was tevreden. Ze had haar welp gered en een snoepje verdiend. Stel je voor dat ik niet naar haar geluisterd had. Ik mag er niet aan denken.