#228 Testament

Eigenlijk hield ik nooit van honden. Buren van mijn ouders hadden een bouvier. Dat beest was vreselijk vals. Als ik de achtertuin in ging dan begon hij te blaffen en sprong tegen de schutting op. Keer op keer zag ik zijn kop met die agressieve blik boven de schutting uit piepen. Toen m’n zus met jou aan kwam zetten schrok ik me wezenloos. Ik dacht bij mezelf, waarom doe je mij dit aan? Je weet toch dat ik bang ben voor honden? Het gaf mij een dubbel gevoel. Ik kan het bijna niet beschrijven, maar het leek alsof liefde, die angst weg probeerde te duwen. Je moet weten dat ik sinds het overlijden van Jan niet meer zo’n liefde heb gevoeld. Achteraf snap ik mijn geschrokken reactie niet. Hoe kan je een onschuldige puppy vergelijken met een valse bouvier? Vreemd dat één zo’n beest jou laat denken dat alle honden slecht zijn. Als ik er op terugkijk, dan bracht je mij meer dan alleen liefde. In de jaren zonder Jan raakte ik steeds meer op mezelf. Door jou werd ik gedwongen om naar buiten te gaan. In het begin kostte mij dat moeite. In het park probeerde ik andere mensen met honden te ontlopen, want zodra jullie aan elkaar gaan lopen snuffelen dan moet je toch even wachten. Ik was bang voor de gesprekjes, dat deed Jan altijd voor mij. Hij was daar zo goed in, ik voelde mij overal op mijn gemak met die man. Maar ja, uiteindelijk moet je er toch aan geloven, je kan de mensen niet eeuwig ontlopen. En weet je? Ik ben eigenlijk best een gezellig en sociaal mens. Die gesprekjes gingen mij steeds beter af. Lieve Benji. Ik moet concluderen dat jij mij weer terug in het leven hebt gezet. Ik had dat nooit gedacht toen ik je voor het eerst zag. Sterker nog, ik was mij er niet eens van bewust dat ik zo ontkoppeld was van het leven. Jij hebt mij gebracht wat ik nodig had en ik wil niet dat jij ooit in dezelfde situatie terecht komt. Ik gun jou een rijk leven met vreugde en gezelschap. Daarom schenk ik jou mijn onvoorwaardelijke liefde tot aan de dood.