Lid sinds

6 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

#228 Testament

Eigenlijk hield ik nooit van honden. Buren van mijn ouders hadden een bouvier. Dat beest was vreselijk vals. Als ik de achtertuin in ging dan begon hij te blaffen en sprong tegen de schutting op. Keer op keer zag ik zijn kop met die agressieve blik boven de schutting uit piepen. Toen m’n zus met jou aan kwam zetten schrok ik me wezenloos. Ik dacht bij mezelf, waarom doe je mij dit aan? Je weet toch dat ik bang ben voor honden? Het gaf mij een dubbel gevoel. Ik kan het bijna niet beschrijven, maar het leek alsof liefde, die angst weg probeerde te duwen. Je moet weten dat ik sinds het overlijden van Jan niet meer zo’n liefde heb gevoeld. Achteraf snap ik mijn geschrokken reactie niet. Hoe kan je een onschuldige puppy vergelijken met een valse bouvier? Vreemd dat één zo’n beest jou laat denken dat alle honden slecht zijn. Als ik er op terugkijk, dan bracht je mij meer dan alleen liefde. In de jaren zonder Jan raakte ik steeds meer op mezelf. Door jou werd ik gedwongen om naar buiten te gaan. In het begin kostte mij dat moeite. In het park probeerde ik andere mensen met honden te ontlopen, want zodra jullie aan elkaar gaan lopen snuffelen dan moet je toch even wachten. Ik was bang voor de gesprekjes, dat deed Jan altijd voor mij. Hij was daar zo goed in, ik voelde mij overal op mijn gemak met die man. Maar ja, uiteindelijk moet je er toch aan geloven, je kan de mensen niet eeuwig ontlopen. En weet je? Ik ben eigenlijk best een gezellig en sociaal mens. Die gesprekjes gingen mij steeds beter af. Lieve Benji. Ik moet concluderen dat jij mij weer terug in het leven hebt gezet. Ik had dat nooit gedacht toen ik je voor het eerst zag. Sterker nog, ik was mij er niet eens van bewust dat ik zo ontkoppeld was van het leven. Jij hebt mij gebracht wat ik nodig had en ik wil niet dat jij ooit in dezelfde situatie terecht komt. Ik gun jou een rijk leven met vreugde en gezelschap. Daarom schenk ik jou mijn onvoorwaardelijke liefde tot aan de dood.

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Jurrit, wat een mooi hondenverhaal. Het duurde eventjes voordat ik alinea twee begreep, maar dat is persoonlijk denk ik. Wel wil ik kwijt dat niet alle bouviers zo zijn hoor. Lekker uitlaten zoals je hierboven zo mooi beschrijft, dat vinden alle honden leuk en houdt ze gezellig. Kleinigheidje: buren in je tweede zin met een hoofdletter, of op de punt een komma, kan ook goed. Graag gelezen en een fijn schrijfjaar toegewenst.

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Jurrit, in de jaren dat mijn ouders een hond hadden, hebben ze ontzettend veel nieuwe mensen leren kennen. Allemaal hondenbezitters die ze tijdens hun wandelingen tegen kwamen. Je verhaal is dus heel herkenbaar! Verder begrijp ik wel wat Marie bedoelt met die tweede alinea. In je tekst praat je tegen de hond, de jij-persoon, maar in dit stukje haal je het wat door elkaar en gebruik je de jij-vorm ook als het over de zus hebt. 'Ik dacht bij mezelf, waarom doe je mij dit aan? Je weet toch dat ik bang ben voor honden?' Hier zou ik dan ook van maken: 'ik dacht bij mezelf, waarom doet ze mij dit aan? Ze weet toch dat ik....'

Lid sinds

6 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Marie, Bedankt voor je reactie. De bouviers is een persoonlijk dingetje, die moet je me maar vergeven ;) De hoofdletter heb ik aangepast, beetje slordig van me :o Die tweede alinea zorgt inderdaad voor verwarring, ik wilde deze eerst aanpassen, maar met de rest van het verhaal wordt deze wel duidelijk. Jij ook een fijn schrijfjaar toegewenst!

Lid sinds

6 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Chantal, Leuk om te lezen dat het herkenbaar is, voor mij trouwens niet. Het was dus een beetje gissen. Je hebt een goed punt over de tweede alinea, zo had ik er nog niet naar gekeken. Dank voor je tip :thumbsup:

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Jurrit, je hebt een bijzondere vorm gekozen; een testament, waarin je de onvoorwaardelijke liefde tot de dood belooft. Heel sterk! Ik heb genoten van je hondenverhaal, werd er zelfs een beetje stil van!

Lid sinds

5 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Beste Jurrit, Je tekst was mooi om te lezen. Ik heb een aantal reacties hiervoor vluchtig doorgelezen. Op zich vind ik de wisseling van de persoon naar wie je schrijft in alinea 2 niet heel storend. Misschien ook wel omdat je voornamelijk jou en jij gebruikt als je het tegen de hond hebt. Ik zou daarom wel de jou in de zin 'Vreemd dat één zo'n beest jou laat denken dat alle honden slecht zijn' veranderen in je. Je zou eventueel de 2 "gedachten zinnen" ook nog tussen aanhalingstekens kunnen zetten zodat het voor de lezer iets duidelijker is. Het gevoel dat dit verhaal geeft vind ik ook goed bij het zijn van een testament passen. Ga zeker zo door.