Lid sinds

9 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

#226 Zoetzuur

‘Liefde bestond bij ons vroeger uit de wekelijkse zak snoep, die mijn broers en ik, ieder voor zich op onze veilige slaapkamers wegwerkten,’ zegt Marja terwijl ze haar vriendin recht in de ogen kijkt. ‘Was het zo erg joh, ik herinner me je moeder toch als een grappig mens.’ Stella gaat met haar gedachten ver terug in de tijd. Terug naar het moment waarop ze voor het eerst kennismaakte met haar nieuwe buurmeisje, een stil meisje met groene ogen onder een bos krullen die haar het uiterlijk van een engel gaven. Marja’s vader was een afstandelijke, boze man in haar herinnering, maar haar moeder had normaal geleken. Nu ze erover nadacht was Marja vaak bij hen thuis geweest. ‘Gek hè, dat je je tientallen jaren later pas realiseert hoe het vroeger echt was. Dat het echt niet fijn was thuis.’ Marja vouwt haar handen rond de warme mok thee, die Stella voor haar neerzet. ‘Pas nu mijn vader mantelzorger is, na die hersenbloeding van mijn moeder, zie ik zijn echte gezicht. Alsof hij de liefde die hij ons nooit heeft kunnen geven heeft opgespaard voor dit moment,’ zegt Marja. ‘Hoe is het nu met je moeder, heeft ze haar plekje een beetje gevonden in dat verzorgingstehuis?’ Stella realiseert zich hoe weinig ze van de familie van Marja weet. ‘Ach, ze heeft geen keus hè. Ze is de regie kwijt. Voor iemand die het leven naar haar hand zette, is deze afhankelijkheid moeilijk te verteren. Door de liefdevolle aandacht van mijn vader lijkt ze te verzuren in plaats van op te bloeien. En weet je wat het ergste is, Stella, we hebben als kinderen nog nauwelijks contact met haar. Ik voel me bevrijd uit haar dominante wurggreep en denk dat het voor mijn broers ook geldt. Elke keer als ze zegt: ‘jullie hebben niets meer aan me, ik kan net zo goed dood zijn,’ moet ik mezelf dwingen om niet bevestigend te knikken.

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Hartbrekend dat gebrek aan warmte in een gezin. Goed neergezet hier. Ook de gelatenheid waarmee Marja haar relaas doet. Zoetzuur is idd een perfecte titel.

Lid sinds

6 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Het verhaal leest duidelijk en vlot weg. Het pakt de lezer. :thumbsup: Ik vraag mezelf af wie er zich verzoent. De vader met zijn veranderende rol? De moeder iig niet. De HP met haar jeugd? Mooi gebruik gemaakt van het luisterende oor van het buurmeisje om de situatie tegenaan te schetsen. Geloofwaardig verhaal. :nod: :thumbsup:

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Nyceway, … je verhaal trof me. Vader wordt nu vriendelijker tegenover moeder. Moeder kan nu niet meer de boel in handen hebben en verzuurt dan.

Lid sinds

7 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik vind het een pakkend verhaal. Marja is een vrouw geworden die min of meer vrede heeft met de situatie of daar in ieder geval in berust zonder wrok. Dat weet je goed over te brengen :thumbsup: M.i. zit de verzoening in meerdere dingen. Graag gelezen. Fijne jaarwisseling.

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Wat is verzoening een hard gelag denk ik hier. Indringende boodschap onder deze tekst, leuk gevonden het luisterende oor van de vriendin. ‘jullie hebben niets meer aan me, ik kan net zo goed dood zijn,’ Deze zin laat me rillingen over de rug lopen. Klein dingetje: jullie met hoofdletter? Fijne zondag

Lid sinds

6 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ondanks dat ik mijn vinger niet precies op de verzoening kan leggen, vind ik het een mooi verhaal. Vooral de laatste zin, dat zou een prachtige openingszin van een roman zijn. Graag gelezen!

Lid sinds

9 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Iedereen bedankt voor de positieve reacties. De verzoening zit hem in meer dingen. Hp heeft zich verzoend met haar vader die ten goede veranderd is nu hij minder onder druk wordt gezet door zijn vrouw en iets voor haar kan betekenen. Daarnaast heeft Hp zich verzoend met het feit dat de verzoening met moeder veel lastiger zo niet onmogelijk zal zijn omdat moeder niet onder ogen kan of wil zien wat haar gedrag voor haar kinderen en man heeft betekend en nog steeds vader de schuld blijft geven.