#226 Zoetzuur

‘Liefde bestond bij ons vroeger uit de wekelijkse zak snoep, die mijn broers en ik, ieder voor zich op onze veilige slaapkamers wegwerkten,’ zegt Marja terwijl ze haar vriendin recht in de ogen kijkt. ‘Was het zo erg joh, ik herinner me je moeder toch als een grappig mens.’ Stella gaat met haar gedachten ver terug in de tijd. Terug naar het moment waarop ze voor het eerst kennismaakte met haar nieuwe buurmeisje, een stil meisje met groene ogen onder een bos krullen die haar het uiterlijk van een engel gaven. Marja’s vader was een afstandelijke, boze man in haar herinnering, maar haar moeder had normaal geleken. Nu ze erover nadacht was Marja vaak bij hen thuis geweest. ‘Gek hè, dat je je tientallen jaren later pas realiseert hoe het vroeger echt was. Dat het echt niet fijn was thuis.’ Marja vouwt haar handen rond de warme mok thee, die Stella voor haar neerzet. ‘Pas nu mijn vader mantelzorger is, na die hersenbloeding van mijn moeder, zie ik zijn echte gezicht. Alsof hij de liefde die hij ons nooit heeft kunnen geven heeft opgespaard voor dit moment,’ zegt Marja. ‘Hoe is het nu met je moeder, heeft ze haar plekje een beetje gevonden in dat verzorgingstehuis?’ Stella realiseert zich hoe weinig ze van de familie van Marja weet. ‘Ach, ze heeft geen keus hè. Ze is de regie kwijt. Voor iemand die het leven naar haar hand zette, is deze afhankelijkheid moeilijk te verteren. Door de liefdevolle aandacht van mijn vader lijkt ze te verzuren in plaats van op te bloeien. En weet je wat het ergste is, Stella, we hebben als kinderen nog nauwelijks contact met haar. Ik voel me bevrijd uit haar dominante wurggreep en denk dat het voor mijn broers ook geldt. Elke keer als ze zegt: ‘jullie hebben niets meer aan me, ik kan net zo goed dood zijn,’ moet ik mezelf dwingen om niet bevestigend te knikken.