#225 - Een vrekkige vriend

Hij was mijn beste vriend. Hij was mijn slechtste vriend. Hij was mijn rijkste vriend. Hij was mijn armste vriend. We beleefden goede dagen. We beleefden slechte dagen. We zouden voor altijd vrienden blijven. We zouden elkaars grootste rivalen worden. Kort gezegd: onze vriendschapsrelatie was er één van liefde en van haat. “Bestaan er dan ook andere?” vroeg hij me ooit. Als kind woonden we in dezelfde straat aan de rand van het dorp. Mijn vader voerde ons ’s morgens naar school; mijn moeder wachtte ons in de vroege namiddag op aan de schoolpoort. Samen stapten we vrolijk naar huis waar mijn moeder een vieruurtje voor ons klaar zette. Na ons huiswerk gingen we meestal buiten ravotten. We waren al jaren bevriend toen hij me voor het eerst vroeg of ik eens bij hem thuis wilde komen spelen. Ik was voorheen nooit verder geraakt dan de hal van de statige villa die door een hoge haag van de straat werd gescheiden, maar die dag leidde hij me rond door het hele huis. In de keuken vonden we frisdrank en chips, die we meenamen naar wat hij de speelkamer noemde. Daar stond de reden waarom hij me had uitgenodigd: een spelconsole die hij van zijn rijke suikeroom had gekregen. Het waren de vroege jaren negentig, en hij was de eerste van de klas die zo’n toestel in huis had. Trots toonde hij hoe hij met Sonic, een egel, ringen verzamelde en obstakels vermeed. “Probeer ook eens,” spoorde hij me aan, en ik nam voorzichtig de controller in handen. Ik drukte lukraak op wat knopjes waardoor de egel vooruitliep en sprong, maar ik bakte er niets van. In geen tijd was het beestje dood. Ik probeerde opnieuw, maar mijn vriend werd ongeduldig door mijn geklungel. Hij rukte hardhandig het bakje uit mijn handen en stootte daarbij de fles frisdrank om over de console. We hoorden een kort elektrisch gesis en plots was het beeld weg. Nog dezelfde avond kwamen zijn ouders bij mijn ouders op bezoek. Ze eisten volledige terugbetaling van het toestel. Mijn vader weigerde. “Mijn zoon heeft uitgelegd wat er gebeurd is,” argumenteerde hij, “Het gaat hier duidelijk om een ongelukje van spelende kinderen, en als er één van de kinderen schuld treft, dan is het jullie zoon wel. Regel het maar met jullie verzekering.” Het kwam tot een fikse ruzie waarbij harde woorden niet geschuwd werden. Hoe mijn vriend jarenlang geprofiteerd had van onze gastvrijheid zonder dat daar ooit maar een bedankje voor af kon. Hoe zijn ouders de gierigste mensen waren van het dorp. Vanaf die dag mocht hij mijn vriend niet meer zijn. Voortaan bracht zijn moeder hem naar school en moest hij in de avondopvang blijven. Ik wilde nog wel met hem spelen op school, maar hij kon niet: zijn ouders hadden hem verboden nog met mij te praten. We verloren elkaar na de lagere school uit het oog tot een ongelofelijk toeval onze paden weer deed kruisen. Toen ik universitaire studies begon, ging ik in de stad op kamers. Daar liep ik hem in de gang tegen het lijf. Er waren drie nieuwkomers in ons gebouw: hij, ik, en Angela, een knappe studente waar we allebei op slag verliefd op werden. We werden opnieuw de beste vrienden en trokken er vijf jaar lang samen op uit. Angela wist dat we allebei een boontje voor haar hadden, maar hield bewust de boot af. "Ik hou evenveel van jullie allebei," grapte ze altijd. Mijn vriend kwam duidelijk van een rijke familie, en daar had ze wel oog voor, maar ze lette ook op zijn kleine kantjes. Als er moest getrakteerd worden, had hij altijd toevallig zijn portefeuille niet bij. Hij dronk lustig de koffie die wij zetten, maar het ontbrak hem altijd net dat beetje tijd om voor ons te gaan winkelen als de koffie op was. We zagen dat soort dingen graag door de vingers. Alles voor de vriendschap! [center]***[/center] Soms, vooral bij het ontwaken, net voor het opstaan, denk ik nog aan hem. Ik vraag mij af waar hij is, en of hij een gelukkig leven leidt. Het is vaak maar een vluchtige gedachte, want zodra het licht door de gordijnen begint te piepen, kijk ik naar de prachtvrouw die naast me ligt. En ik denk: "Ik heb het toch maar getroffen met Angela!"