Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#225 - Een vrekkige vriend

Hij was mijn beste vriend. Hij was mijn slechtste vriend. Hij was mijn rijkste vriend. Hij was mijn armste vriend. We beleefden goede dagen. We beleefden slechte dagen. We zouden voor altijd vrienden blijven. We zouden elkaars grootste rivalen worden. Kort gezegd: onze vriendschapsrelatie was er één van liefde en van haat. “Bestaan er dan ook andere?” vroeg hij me ooit. Als kind woonden we in dezelfde straat aan de rand van het dorp. Mijn vader voerde ons ’s morgens naar school; mijn moeder wachtte ons in de vroege namiddag op aan de schoolpoort. Samen stapten we vrolijk naar huis waar mijn moeder een vieruurtje voor ons klaar zette. Na ons huiswerk gingen we meestal buiten ravotten. We waren al jaren bevriend toen hij me voor het eerst vroeg of ik eens bij hem thuis wilde komen spelen. Ik was voorheen nooit verder geraakt dan de hal van de statige villa die door een hoge haag van de straat werd gescheiden, maar die dag leidde hij me rond door het hele huis. In de keuken vonden we frisdrank en chips, die we meenamen naar wat hij de speelkamer noemde. Daar stond de reden waarom hij me had uitgenodigd: een spelconsole die hij van zijn rijke suikeroom had gekregen. Het waren de vroege jaren negentig, en hij was de eerste van de klas die zo’n toestel in huis had. Trots toonde hij hoe hij met Sonic, een egel, ringen verzamelde en obstakels vermeed. “Probeer ook eens,” spoorde hij me aan, en ik nam voorzichtig de controller in handen. Ik drukte lukraak op wat knopjes waardoor de egel vooruitliep en sprong, maar ik bakte er niets van. In geen tijd was het beestje dood. Ik probeerde opnieuw, maar mijn vriend werd ongeduldig door mijn geklungel. Hij rukte hardhandig het bakje uit mijn handen en stootte daarbij de fles frisdrank om over de console. We hoorden een kort elektrisch gesis en plots was het beeld weg. Nog dezelfde avond kwamen zijn ouders bij mijn ouders op bezoek. Ze eisten volledige terugbetaling van het toestel. Mijn vader weigerde. “Mijn zoon heeft uitgelegd wat er gebeurd is,” argumenteerde hij, “Het gaat hier duidelijk om een ongelukje van spelende kinderen, en als er één van de kinderen schuld treft, dan is het jullie zoon wel. Regel het maar met jullie verzekering.” Het kwam tot een fikse ruzie waarbij harde woorden niet geschuwd werden. Hoe mijn vriend jarenlang geprofiteerd had van onze gastvrijheid zonder dat daar ooit maar een bedankje voor af kon. Hoe zijn ouders de gierigste mensen waren van het dorp. Vanaf die dag mocht hij mijn vriend niet meer zijn. Voortaan bracht zijn moeder hem naar school en moest hij in de avondopvang blijven. Ik wilde nog wel met hem spelen op school, maar hij kon niet: zijn ouders hadden hem verboden nog met mij te praten. We verloren elkaar na de lagere school uit het oog tot een ongelofelijk toeval onze paden weer deed kruisen. Toen ik universitaire studies begon, ging ik in de stad op kamers. Daar liep ik hem in de gang tegen het lijf. Er waren drie nieuwkomers in ons gebouw: hij, ik, en Angela, een knappe studente waar we allebei op slag verliefd op werden. We werden opnieuw de beste vrienden en trokken er vijf jaar lang samen op uit. Angela wist dat we allebei een boontje voor haar hadden, maar hield bewust de boot af. "Ik hou evenveel van jullie allebei," grapte ze altijd. Mijn vriend kwam duidelijk van een rijke familie, en daar had ze wel oog voor, maar ze lette ook op zijn kleine kantjes. Als er moest getrakteerd worden, had hij altijd toevallig zijn portefeuille niet bij. Hij dronk lustig de koffie die wij zetten, maar het ontbrak hem altijd net dat beetje tijd om voor ons te gaan winkelen als de koffie op was. We zagen dat soort dingen graag door de vingers. Alles voor de vriendschap! [center]***[/center] Soms, vooral bij het ontwaken, net voor het opstaan, denk ik nog aan hem. Ik vraag mij af waar hij is, en of hij een gelukkig leven leidt. Het is vaak maar een vluchtige gedachte, want zodra het licht door de gordijnen begint te piepen, kijk ik naar de prachtvrouw die naast me ligt. En ik denk: "Ik heb het toch maar getroffen met Angela!"

Lid sinds

9 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Bijzonder graag gelezen. Je hebt een deftige manier van schrijven, het past goed in dit verhaal. Met een boontje voor haar hebben, denk ik dat je uit Vlaanderen komt.

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Bruno, mooi de haat-liefde verhouding weergegeven van deze bijzondere vriend van de hp. Het is zo realistisch dat ik het gevoel heb dat het autobiografisch is. Goed gedaan dus :thumbsup: Als ik het zo lees denk ik ook aan een Vlaamse schrijver, ik lees dat graag. Fijne dag.

Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik ben geboren in Ieper (West-Vlaanderen) en ik woon in Gent (Oost-Vlaanderen). Ik moet er dus inderdaad op letten "ham" te schrijven in plaats van "hesp", "frisse sokken" in plaats van "verse kousen", "zin" in plaats van "goesting", maar het meest verwarrende verschil tussen het Nederlands en het Vlaams is wel de totaal andere betekenis van het zelfstandig naamwoord "poep" en het werkwoord "poepen" ;-)

Lid sinds

9 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik ben geboren in Ieper (West-Vlaanderen) en ik woon in Gent (Oost-Vlaanderen). Ik moet er dus inderdaad op letten "ham" te schrijven in plaats van "hesp", "frisse sokken" in plaats van "verse kousen", "zin" in plaats van "goesting", maar het meest verwarrende verschil tussen het Nederlands en het Vlaams is wel de totaal andere betekenis van het zelfstandig naamwoord "poep" en het werkwoord "poepen" ;-)
Blijf alsjeblieft gewoon op je eigen manier schrijven. Ik ben dol op de Vlaamse woorden. Tien jaar geleden in Ieper geweest en nu bij de honderdjarige herdenking viel veel op zijn plaats. We zijn hier op de aardbol om van elkaar te leren, toch?

Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Blijf alsjeblieft gewoon op je eigen manier schrijven.
Ik heb ook een profiel aangemaakt op Azerty factor en Sweek. Ik ga de stukjes die ik voor de wekelijkse schrijfopdracht daar bundelen, en geleidelijk wat eerder werk toevoegen. Mocht je interesse hebben in een langer verhaal, dan is dit er eentje dat ik jaren geleden schreef voor het tijdschrift Autisme Centraal: Manuscript in een studentenkamer gevonden. Mijn verhalen zijn in hun totaliteit (meestal) niet autobiografisch, maar er zitten heel wat fragmentjes in van gebeurtenissen die ikzelf of iemand die ik ken meemaakte. Dit verhaal is wel 100% autobiografisch: Nijlpaard voor Kerstmis.

Lid sinds

9 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Blijf alsjeblieft gewoon op je eigen manier schrijven.
Ik heb ook een profiel aangemaakt op Azerty factor en Sweek. Ik ga de stukjes die ik voor de wekelijkse schrijfopdracht daar bundelen, en geleidelijk wat eerder werk toevoegen. Mocht je interesse hebben in een langer verhaal, dan is dit er eentje dat ik jaren geleden schreef voor het tijdschrift Autisme Centraal: Manuscript in een studentenkamer gevonden. Mijn verhalen zijn in hun totaliteit (meestal) niet autobiografisch, maar er zitten heel wat fragmentjes in van gebeurtenissen die ikzelf of iemand die ik ken meemaakte. Dit verhaal is wel 100% autobiografisch: Nijlpaard voor Kerstmis.
@Bruno: Geef me tijd. De digitale wereld en zij die daarvan gebruik maken vergen veel tijd. Tijd, die ik zo heb te verdelen, wil je me die tijd geven of raad hoe daarmee om te gaan? De commercie via de digitale media... Voor mij erg tijdrovend. Echter, ook weer een uitdaging.

Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Tijd, die ik zo heb te verdelen, wil je me die tijd geven of raad hoe daarmee om te gaan?
TIjd is mijn kostbaarste goed. Als ik iemand tijd geef, dan is dat best een waardevol geschenk. Daarom geef ik het liefst tijd aan mensen die dat appreciëren. Mijn raad? Geef tijd aan (1.) die mensen die je tijd het meest verdienen, en (2.) vergeet jezelf ook niet: geef ook jezelf af en toe wat tijd cadeau.
De commercie via de digitale media... Voor mij erg tijdrovend. Echter, ook weer een uitdaging.
Ik weet niet wat je bedoelt met "de commercie via de digitale media." Alle teksten die ik deelde, kunnen gratis gelezen worden. Op Azertyfactor zonder inloggen, bij Sweek mits inloggen, op Leanpub gratis als je een account aanmaakt en de optie $0.00 kiest. Maar om op mijn eerste opmerking terug te komen: het was niet mijn bedoeling je tijd te roven. Ik ben nog niet zo lang lid van schrijvenonline, en ik amuseer me hier. Na de vele positieve reacties dacht ik: ik zet ook wat oud werk online voor wie daar interesse (en tijd) voor heeft.

Lid sinds

9 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ha Bruno, Dank je voor je raad, die waardeer ik zeer. Tijd is inderdaad een kostbaar goed. Deze juist te verdelen vind ik soms best ingewikkeld. Ik begrijp je enthousiasme en ik denk dat elke schrijver dit enthousiasme met je deelt. Daarom ontloop ik vaak de vele sites die er tegenwoordig zijn. Ik wil niet alles lezen meer en vooral steeds vluchtiger gaan lezen. Dat bedoelde ik met de commercie van de digitale wereld. Het is gratis, maar vreet tijd en energie. Te lang nu om over uit te wijden. Het zou wel in het thema passen. Overigens vind ik het leuk als ik een aantal stukjes van een bepaalde schrijver heb gelezen om meer en ook ander werk te lezen. Misschien een tip om deze links bij je kennismakingstekst te zetten?

Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Die eerste alinea was dan ook (conform de opdracht) afgekeken van Dickens' Tale of Two Cities ;-)
It was the best of times, it was the worst of times, it was the age of wisdom, it was the age of foolishness, it was the epoch of belief, it was the epoch of incredulity, it was the season of Light, it was the season of Darkness, it was the spring of hope, it was the winter of despair, we had everything before us, we had nothing before us, we were all going direct to Heaven, we were all going direct the other way – in short, the period was so far like the present period, that some of its noisiest authorities insisted on its being received, for good or for evil, in the superlative degree of comparison only.

Lid sinds

5 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Mooi verhaal Bruno, waarin je het thema goed hebt uitgewerkt. Leuk, die eerste zinnen uit de tekst van Dickens, vrij vertaald naar jouw verhaal. Het geeft je verhaal iets statigs en de allure van een klassieke vertelling. Door je woordgebruik en je lange zinnen versterk je dit, en ook door het verstrekken van de tijd; het idee en gevoel dat je als lezer krijgt bij het verhaal van een levenslange vriendschap. Twee dingetjes. Er staat een foutje in je tekst, 'Trots toonde hij hou hij met Sonic' moet denk ik zijn 'hoe' ipv 'hou.' En kijk waar je woorden kunt schrappen zodat je verhaal nog krachtiger wordt, bv 'net dat kleine beetje tijd,' dit is dubbelop. 'Net dat beetje tijd' is dan sterker.

Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik heb de correcties al toegepast. Om de tekst nog gebalder te maken heb ik iets meer tijd nodig. Ik bedoel: ik moet een tekst die ik zelf schreef eerst wat kunnen vergeten om hem kritisch te kunnen lezen.

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Bruno, met veel plezier je verhaal gelezen! Prettig verteld, ik werd als lezer moeiteloos meegevoerd in je verhaal. Ook heb ik er weer een mooie Vlaamse uitdrukking bijgeleerd: 'een boontje hebben voor iemand' ! Fijne feestdagen!

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Mooi. :thumbsup:

Lid sinds

5 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Erg mooi verhaal, fijne en vlotte schrijfstijl. Vind de uitsmijter helemaal prachtig, hoewel het er in de een na laatste alinea misschien wat dik op lag. Graag gelezen