Ergens in een vervallen huis in een lege straat leefde een dame, met rimpels als boomschors en haar waarvan alle kleur was versleten. Zij bewoog zich traag door haar huis, maar zij bewoog en kon zichzelf nog onderhouden, dat was al heel wat. Aan de muur hing een scheurkalender. Ooit hing hij in het toilet. Wanneer haar man net klaar was met urineren, kwam hij grinnikend de kamer binnen en vertelde met glinsterende ogen de zojuist gelezen mop tegen zijn vrouw. Hoewel zij de mop vaak al eerder had gelezen dan hij, lachte ze steeds weer. Zij koesterde elk klein moment dat zij nog samen hadden. Misschien lachte zij zelfs niet om de grap, maar was het simpelweg de vreugd van haar man die haar liet glimlachen. Op de dag dat haar man overleed, haalde zij de scheurkalender uit het toilet en hing hem aan de muur, onder het portret van haar man, waar hij haar glunderend toelachte, alsof hij elk moment aan kon bellen en binnen kon lopen, alsof er niks gebeurd was. Zij begon te sparen. Elke afgescheurde dag hield ze apart, legde ze op een steeds groter wordende stapel moppen waar niet meer om gelachen werd. De grappen brachten nu misschien geen vreugd meer, maar steeds wanneer haar blik viel op de stapel werd zij herinnerd aan haar grinnikende man. Zo zat zij dagenlang in een stoel, met een glimlach op het gezicht en tranen stromend over haar wangen. De oude dame hield dit dagen, weken, maanden vol. Net zolang tot op een sombere winteravond, op de dag vóór haar verjaardag, de oude dame roerloos op de grond bleef liggen en de scheurkalender voor altijd op dezelfde dag zou blijven hangen, alsof de tijd voor eeuwig stil zou blijven staan.