#220 – Sterk als zeewater

Het was niet mogelijk. 'Die rots met dat gat, vlak voor de kust? Daar hebben we het gisterenavond nog over gehad.' Richard leek het desalniettemin een optie te vinden. Wist ik veel wat ze samen deden? Misschien had hij Dennis vroeger ook altijd al opgejut.
'Ja Claire, die. Misschien is Dennis er toch onderdoor gezwommen, hij is er gek genoeg voor. The Call of the Wild.'

Bij Dennis' herrezen jeugdcoach nam rouwverwerking blijkbaar de vorm aan van Kerouac en Che en al die andere oververheerlijkte mannenromantiek. Dat zijn pupil juist in mij zijn grote liefde had gevonden, was volgens Richard dan weer louter een risico voor zijn focus. Toch 'mocht' ik nu mee, vanwege mijn expertise. Aanvankelijk vierde ik de overwinning, maar de man kwam me werkelijk de neus uit. Volgens mij deed hij het erom.

De rechercheur onderbrak mijn gepieker, voor de zoveelste keer. 'Dus meneer Buitenkoop ging elke dag rond zonsopkomst hardlopen op het strand?' Ze keek cynisch, maar misschien lag dat aan mij; ik had geen klik met vrouwen. De zelden gebruikte achternaam van Dennis viel helemaal uit de toon, want hij was altijd het blije ei in onze relatie. Richard met zijn knauwende Texaans diende de vrouw uiteraard weer direct van repliek.

'Dennis was aan het trainen voor een triatlon. Sinds we hier zijn, fietste hij elke dag om half zes sharp naar de kust, deed een trailrun over het natte én droge zand, en ging daarna zwemmen, gewoon in zee. De wedstrijd is trouwens over een paar dagen, verderop in Dorset.'
'Zijn wedstrijdfiets hebben we inderdaad nabij de vermoedelijke plek des onheils aangetroffen.' Het mens keek alweer naar haar laptop. Ze was te dik, dat zag ik meteen. De pan waarin Dennis zijn befaamde banana pancakes had gebakken stond vuil op het gasstel, de geur die me aan eiwitten en koolhydraten deed denken hing nog in de kamer. Alsof hij alleen even was weggelopen. Verder drong niets meer tot me door.

De vragen tolden door mijn hoofd. Hij kende de stromingen toch? Hij was hier al zo vaak geweest, dankzij Richard. Dat hij een beetje misselijk zou worden, was acceptabel. Maar dood? Het besef benam me de adem. Ik strompelde naar buiten. Ik moest vluchten. De deur kraakte, Richard kwam zeker poolshoogte nemen. 'Mevrouw Billiton, u wordt in voorlopige hechtenis gesteld. We hebben begrepen dat meneer Buitenkoop een sterke walnootallergie heeft, en als zijn vaste diëtiste moet u daarvan op de hoogte zijn geweest. Er zijn sporen van walnoten aangetroffen in de koekenpan.'

Wat flikte Richard me nu? In paniek bedacht ik me dat verder alleen Dennis afwist van ons exposure food program. De zwaailichten en sirenes kwamen dichterbij. Het minst onwerkelijk vond ik de verwijtende, ontredderde blik in Richards oude ogen. Wat een ontiegelijke eikel. Was het eindelijk geland. Ik kon de wrange bijgedachte niet onderdrukken. Moest hij ook maar niet vreemdgaan met mijn vent, want dat was het, op de keper beschouwd.