#214 - Het laatste dat niet werkte

Het laatste dat niet werkte Voorwerpen die niet werken hebben me mijn hele leven al in hoge mate gefrustreerd. Ooit had ik een keukenmachine die de paprika’s die ik erin mieterde niet tot moes pureerde maar de groenten slechts in grove stukken hakte waardoor ik iedereen die ik met een paprikasoepje wilde verblijden een semi-vloeibare smurrie moest voorzetten. Of enkele jaren geleden, die elektrische fiets die zichzelf zo nu en dan uitschakelde, altijd ergens halverwege een steile helling, waardoor ik dat logge ding zelf in beweging moest brengen met liters zweet op mijn rug tot gevolg. De effecten van dat menselijk leed waren echter gering. Nu zowel mijn hoofd- als reserveparachute niet functioneren, heb ik een aanzienlijk groter probleem. Mijn vader zei vroeger altijd in benaderde situaties: kalm aan, brand is erger, al betwijfel ik ten zeerste of die levenswijsheid momenteel opgaat. Alhoewel, te pletter vallen én in brand staan, zou inderdaad erger zijn dan te pletter vallen zonder in brand te staan. Die ouwe had dus eigenlijk gewoon gelijk. Ik stort naar beneden, maar de grond lijkt niet dichterbij te komen. Alsof ik in een windsimulator zit en iets of iemand mij omhoog blaast. Toch weet ik dat mijn einde nabij is. Heel binnenkort. In die hachelijke momenten voordat mijn organen een industrieterrein of winkelstraat versieren, bedenk ik me plots dat ik wel uniek word. Niemand uit mijn familie is ooit verongelukt, laat staan neergestort. Mijn voorouders hadden allemaal vrij saaie manieren om heen te gaan: een defecte hartklep, wat Alzheimer, hoge ouderdom. Nee, ik kom straks in de geschiedenisboeken te staan. Of tenminste in een krant. Docent wiskunde tijdens teamuitje neergestort. Het condoleanceregister is geopend. Waarschijnlijk daarin melige reacties van collega’s: hier had niemand op gerekend. Sprong uit vliegtuig – (2 x parachute) = onoplosbaar. Terwijl ik naar beneden donder, doe ik een poging mijn valsnelheid te berekenen.