#212 Ongeboren kind

Mijn hoofd zit klem. Ik trappel om los te komen. Mijn hand heb ik los gewurmd, maar mijn hoofd blijft vastzitten. Het is hierbinnen zo lekker warm en rustig, daar hou ik van. Onder en boven, links- en rechtsom, het kon allemaal. Als mijn draagster gaat zitten en haar buik omhoog wordt geduwd, raakt mijn hoofd wellicht los. Ik hoop het maar. Nu loopt ze door de winkel en zak ik bij elke stap verder richting uitgang. Ging ze maar even zitten. Hé, hé, niet tegen de kassa leunen, alsjeblieft, mijn benen klappen dubbel. Gelukkig, daar gaan we weer, naar de fiets. Die ritmische beweging is prettig, vooral schuin door de bocht zwieren vind ik fijn. Ik zal mij erin moeten schikken dat mijn hoofd vastzit. Ik kan niet meewerken en niet tegenwerken. Gisteren nog werd haar buik keihard, ik stompte zo hard ik kon tegen haar buik om te laten merken dat ik dit niet op prijs stel, maar ze zette een hand op die plek en duwde mij terug. Dat betekent wel dat ze weet dat ik er ben. Het angstige gevoel bekruipt mij dat aan mijn veilige verblijf een einde gaat komen. Soms klinkt er zacht muziek en als het licht sterker wordt weet ik dat zij buiten in de zon is. Ik heb verder geen wensen, laat mij maar zitten waar ik zit. Er verandert wel veel in mij. Een paar dagen geleden werd ik wakker toen mijn ziel werd bezorgd. Dacht ik dat ik helemaal mezelf kon zijn, blijkt er van alles uit vorige levens mee te komen. Het schijnt zo te zijn dat ik daar snel nog inzage in kan krijgen en dat het verleden dan wordt afgesloten. Het werkt alleen nog in mijn onderbewuste. O nee, daar heb je weer zo’n harde buik.