# 211 Opereren...of niet?

Opereren... ' Ah, daar bent u. Mijnheer en Mevrouw van Bentum, en natuurlijk uw moeder.' De oncoloog stond op en gaf ze een stevige hand.' Gaat u zitten.' ' Ga ook zitten, moeder.' De oude vrouw ging zitten en staarde naar het plafond. De oncoloog vouwde zijn vingers in elkaar en schraapte zijn keel. Over de rand van zijn bril heen staarde hij de mensen aan die voor hem zaten. ' Ik heb helaas slecht nieuws voor u, mevrouw van Bentum. Uw moeder heeft een agressieve vorm van darmkanker.' Mevrouw knikte gelaten en veegde met een zakdoekje over haar ogen. 'Hoe lang heeft ze nog?' De oncoloog glimlachte.' Als we uw moeder opereren is er een kans dat die succesvol is, en kan ze zomaar nog een paar jaar mee. Dat is het goede nieuws.' Haar gezicht verstrakte en haar ogen stonden hard.' Maar moeder is al 89 en...' Ze boog zich naar voren en fluisterde.',,,zo gek als een deur.' Mijnheer kuchte en stak een vinger op.' Eigenlijk, dokter, hadden wij gehoopt dat u ...begrijpt u?' De oncoloog deed zijn bril af en leunde achterover in zijn stoel.' Waar wilt u heen?' Mevrouw glimlachte vilein.' Binnenkort gaan mijn man en ik op vakantie en we zouden het fijn vinden als we ons dan geen zorgen hoeven te maken over moeder.' Ze stootte haar man aan. ' Hoe lang heeft ze nog als u er niets aan doet?' De oncoloog fronste zijn wenkbrauwen en dacht even na. ' Een ruwe schatting..ongeveer drie maanden. Kan ook iets meer of minder zijn.' Opgelucht klapte mevrouw in haar handen.' Hoor je dat, lieverd. Dan hebben we net de begrafenis achter de rug als we weg gaan.' ' Maar, begrijp ik u nu goed als u wilt afzien van een operatie.' Mevrouw kneep haar lippen samen en wierp een snelle blik op haar man. ' U moet begrijpen, dokter, dat het elke keer naar moeder op bezoek gaan best wel zwaar wordt voor mijn vrouw,'zei hij op vertrouwelijke toon. 'Bovendien is moeders...koekie..begrijpt u. Ze denkt dat de verpleegsters schilders zijn. Eigenlijk komt die darmkanker goed uit.' De oncoloog nam zijn bril en poetste de glazen op met zijn jas, ' Tja..als u het zo stelt, mijnheer en mevrouw van Bentum.' Mevrouw keek hem bezorgd aan.' Die laatste weken, dokter. Hoe worden die voor moeder?' Hij tuitte zijn lippen.' Niet prettig..helemaal niet prettig. Ze zal erg veel pijn hebben.' Mijnheer knikte begrijpend.' Maar u kunt haar toch vol spuiten met morfine, of zo...' Ze stonden op en mevrouw nam haar moeder bij de arm.' Nou, het is prettig dat we nu weten waar we aan toe zijn, dokter. Bedankt. Kom moeder, we brengen je weer terug.'