#209 Tilma kijkt zich aan

Ik kijk me aan en denk wie ben je eigenlijk en waar denk je aan? Natuurlijk weet ik rationeel wel dat je mij bent, maar altijd als ik je zo aankijk -en dat is zelden, want liefst vermijd ik je blik- bekruipt me toch een gevoel van afstand. Alsof jij het poppetje bent dat ik de wereld instuur, mijn golem als het ware, maar niet de echte ik. Intellectueel weet ik wel dat de wetenschap het dualisme van de mens heeft uitgesloten en dat er niet zoiets bestaat als een ziel, maar gevoelsmatig wil ik daar niet aan. Is dat gelaat het mijne? Dat koddige knipoogje wat je doet, met die geforceerde grijns eronder, ben ik dat echt? Iedereen ziet toch dat je dat veinst? De ongemakkelijkheid straalt er van af. Uit al je poriën druipt de onderliggende depressiviteit naar buiten. Zelfs terwijl je terug staart en me schattend aankijkt, ben ik het niet echt. Ik zit dieper. Verscholen achter het zwarte randje van de pupillen. Je kunt me net niet zien. Niet als ik het niet wil. Je wordt ouder, Tilma. De rimpels staan erin. Lach maar vooral, dan valt het niet zo op. Die kale kop, wat maakt dat uit. Als je het kransje kort genoeg houdt, ziet dat er een soort hip uit. Maar met die baard, joh. Ze zullen toch niet denken dat je hipster probeert te zijn? Ze zullen toch wel snappen dat je een zwakke kin hebt en een dunne bovenlip die je probeert te maskeren? Sorry, dat was vals. Ik weet ook niet waarom ik zo hard voor je ben. Is het omdat je vader ook niet trots op je was en je heeft verlaten toen je nog zo jong was? Is het omdat je steeds meer van zijn gelaat terugziet in het jouwe, het mijne? Is dat het? Is die zelfhaat een verholen vorm van patricide? Is dat waarom je ’s avonds laat nog zoveel chocola en pinda’s naar binnen zit te proppen en je ’s nachts niet kunt slapen van het maagzuur? Om maar een beetje vet op die gegroefde wangen te kweken en die kaaklijn, die zo bekende kaaklijn, te verhullen? Is het verdomme om die ouwe van je eigen trekken weg te poetsen? Nu het rossige in je baard steeds meer wijkt voor het grijs, die oogleden zwaarder worden, de haren in je wenkbrauwen langer groeien, komt hij onmiskenbaar terug in beeld, die klootzak. Maar dat is niet jouw schuld. Het is niet jouw schuld. Dat je op hem lijkt, betekent niet dat je hem bent. Je hoeft hem niet te zijn. Natuurlijk, nature. Natuurlijk, nurture. Natuurlijk, vrije wil is een illusie. Maar wat hij heeft gedaan, is niet jouw schuld. Wie je ziet als je in de spiegel kijkt, dat is hij niet. En ik ook niet. En jij ook niet. Het is een golem. Kijk maar naar die grijns. Kijk eens in die ogen. Kijk in het zwart van die pupillen. Daarachter ergens zit ik. Je kunt me net niet zien.