#204 - Stoelendans

Terwijl ik voor mijn strandhuisje sta, haal ik diep adem. Ik voel hoe de frisse zeelucht mijn longen vult en mijn mineurstemming enigszins verdrijft. Dankbaarheid vermengt zich met het verdriet in mij en zo ontstaat een merkwaardige mix van gevoelens, die echter niet onaangenaam is. Het is vroeg in de ochtend. De ongerepte natuur is prachtig. Een zeemeeuw boven mijn hoofd krijst naar een soortgenoot. Als een satijnen sluier hangen de flarden ochtendmist boven het zo goed als verlaten strand. Glimlachend om zoveel natuurlijke schoonheid tuur ik de vloedlijn af, waarna mijn blik blijft rusten op de contouren van iets dat op strandstoelen lijkt. Mijn nieuwsgierigheid is onmiddellijk gewekt en met hernieuwde energie loop ik er naartoe. Strandstoelen. Vier stuks. Uitnodigend gericht naar zee. Aan de tweede van rechts hangt een briefje. ‘De Twijfelaar. Voor iedereen die keuzes maken moeilijk vindt: kom zitten!’ Spannend. Zal ik? Of niet? Wat kan er in het ergste geval gebeuren? Als ik me realiseer dat mijn gedachten kenmerkend zijn voor de doelgroep moet ik lachen en plof neer in De Twijfelaar. Ik schrik als er een gestalte in de stoel rechts naast mij verschijnt. De gestalte pakt voorzichtig mijn hand, wat direct een weldadig gevoel van rust geeft. “Welkom, beste Twijfelaar. Wees niet bang, u maakte een juiste keuze.” Ik kijk even opzij naar links. "Waar zijn de andere stoelen voor?” Met serene stem vertelt de gestalte: “De stoel uiterst links staat symbool voor het verleden, die daarnaast voor de toekomst. U staat voor een tweesprong op uw levenspad. Inzicht geeft verheldering, Twijfelaar. Ik neem u mee op tijdreis. Sluit nu uw ogen maar.” Ik voel me rustig en veilig, alsof ik in trance ben, en besluit te doen wat de stem opdraagt. Wat ik daarna meemaak is een verhaal apart. Als ik opsta ben ik een buitengewone ervaring en veel heldere inzichten rijker. Ik weet nu wat me te doen staat en hoewel me dat zwaar zal vallen loop ik lichtvoetig door de satijnen sluier terug naar mijn huisje.