#142 De poppenman

‘Zij eruit of ik!’ Met samengeknepen lippen en haar handen in haar zij kijkt zijn vrouw hem aan. ‘Maar het is alles wat we nog van haar hebben.’ Hij kijkt naar de poppenverzameling om zich heen. Bij iedere pop die hij kocht, hoopte hij dat hun dochter weer terug zou keren naar huis. Op zijn schoot heeft hij haar lievelingspop, zijn hand beweegt over de blonde krullen. ‘Jezus, ze is al meer dan vijf jaar weg. Ga verder met je leven. Met ons!’ Haar ogen knipperen verwoed. Hij kijkt neer in de grote blauwe poppenogen. Het dichtknallen van de deur dringt nauwelijks tot hem door. Als hij de volgende dag thuiskomt, zijn al zijn poppen weg. Hij kijkt om zich heen in haar lege kamer. Hij slikt en voelt iets over zijn wang kriebelen. Hij draait zich om, gaat de trap af, pakt zijn jas. Stil trekt hij de voordeur in het slot. Uren later gaat hij liggen op een bankje in het park. Op het moment dat zijn waak overgaat in slaap piepen blonde krullen uit een rood hoopje naast hem. Grote blauwe ogen kijken hem aan. Hij veert op. Als hij zijn hand uitsteekt komt het hoopje in beweging. Voor hij er erg in heeft, is ze opgelost in de donkerte van het park. Hij kijkt om zich heen en ontwaart meer hoopjes mens. Hij loopt erop af. Als de zon opkomt, doen zijn voeten zeer en hangen zijn schouders naar beneden. Aan de rand van het park gaat een koffietentje open. Hij bestelt een koffie en zakt neer aan de leestafel. Uit gewoonte slaat hij de bladzijden van de krant die voor hem ligt om. De woorden dringen niet tot hem door tot hij geraakt wordt door het woord ‘kluizenaar’. Hij leest door. Het is een advertentie waarin een kluizenaar gevraagd wordt. Even is het chaos in zijn hoofd, dan vallen de gebeurtenissen van de afgelopen twaalf uur op hun plaats: Daar moet hij zijn! Hij voelt zich zo licht als een veertje als hij naar de bar loopt voor pen en papier. (bijgewerkt na #10)