kleren die iemand draagt

Alleen als het nut heeft. Bijvoorbeeld om een personage neer te zetten. Als die persoon met dat witte hemd misschien vuilnisman is, dan heeft zoiets wel betekenis.

:nod:

jayp, Het kan een manier zijn om iets te vertellen over het karakter van je personage, zijn sociale positie en het geeft een beeld, het maakt het plaatje compleet. Dus waarom niet. Een man in een versleten joggingbroek vol jusvlekken, of eentje in een handgemaakt driedelig Italiaans kostuum, is nogal een verschil. Het lijkt mij een goede manier om te laten zien met wie je te maken hebt. Zo heb ik in een verhaal een personage die zich in de meest onmogelijke klerencombinaties uitdost, maar zich niets aantrekt van het commentaar dat zijn omgeving daar op heeft. Dat zegt wat over zijn eigenzinnigheid.

Irene, of over zijn uiterlijke zelfbeeld, eigenwaarde?

jacqueline, Dat kan ook. Zijn manier van kleden is een van de zaken waaruit blijkt dat we hier niet met een doorsnee persoon van doen hebben. Het hangt natuurlijk sterk samen met de andere dingen die je in het verhaal laat zien. Je kunt een veranderende kledingstijl ook gebruiken om de ontwikkeling van een personage te illustreren. In het eerste hoofdstuk loopt Truus er nog tot in de puntjes verzorgd bij. In het laatste hoofdstuk is ze geleidelijk getransformeerd tot een enorme slons. Door middel van het motief kleding, geef je dan uiterlijk haar innerlijke aftakeling weer. Of andersom natuurlijk, wanneer je een positief verhaal schrijft. :)

Irene, In mijn eigen persoonlijke ontwikkeling heeft het heel andersom gewerkt. Van een uiterst verlegen, bij iedere blik van wie dan ook een tomatenhoofd. Dat was ik zó spuugzat, dat gezeur van mijzelf dat ik mij een uiterlijke houding heb aangeleerd van: ik doe wat ik doe! Basta! Wie durft me nu nog wat te doen. Ik kleedde mij juist opvallend om aandacht te trekken en te kijken bij mijzelf hoe ik daarmee omging. Juist het opvallende bij een innerlijk laag en onzeker zelfbeeld. Dat gaf mij zekerheid en langzaam werd dat een automatisme, die zelfverzekerde houding, ik trok mij nergens meer iets van aan. Ik voelde mij zeker, van binnenuit. Meestal is dat nu nog zo. Ik heb ook een goede leerschool gehad door mijn vak: eerst docent aan jeugd vanaf 13-17 in het bijzonder onderwijs, daarna in het beroepsonderwijs met het volwassenenonderwijs als toetje. Als je door die vuurdoop heenkomt, leef je wel verder. Kleding zit buiten, gevoelens daaronder, het klopt.

hai jayp, Je tweede zin vind ik sowieso stilistisch krachtiger.

De najaarszon weerkaatst op zijn blinkende, madeliefwitte hemd.

Of we dat nog steeds doen? Ja, ik denk het wel, maar niet als gewone beschrijving. Dat witte hemd en die najaarszon die erop blinkt, moeten een functie hebben. Om zijn positieve stemming te versterken bijvoorbeeld, of juist als contrast bij een nare gebeurtenis. Het wordt nog sterker als je er vervolgens iets mee laat gebeuren. De man loopt vrolijk fluitend over het troittoir en wordt vervolgens ondergespat door een langsrijdende auto. Zijn blinkend witte hemd is opeens een modderig geheel. Als hij dan nog steeds vrolijk blijft, terwijl hij op andere momenten zeer keurig op zijn kleding is, dan krijgt je beschrijving langzaamaan steeds meer betekenis op een natuurlijke manier. De voorbeelden van wonderer en irene zijn al duidelijk genoeg in dat opzicht. Ik beschrijf zelf de kleding van mijn personages vrij uitgebreid, ook al omdat het een totaal andere cultuur betreft. :) Ariadne

- Met zijn vervaarlijke zwarte baard, zijn witzijden dishadasha en glanzend witte shora boezemde hij, ook zonder gouden kromzwaard, enorm ontzag in. - Hij was een arabier met een baard. Kleren maken de man, zelfs wat hij NIET aan heeft. Zou dat bij vrouwen ook zo zijn?

:lol: :lol: :lol:

Ik lees nu een boek waarin telkens staat welke kleren bijna elk personage draagt. Best irritant vind ik (hou daar niet van, gebruik in mijn boeken ook niet anders dan 'zijn shirt' of 'haar rok' enzo) maar het maakt wel duidelijk dat die moordenaar een stinkendrijke snob is. In dat voorbeeld van Rosen: waarom gebruik je nou die woorden dishadasha en shora? Kent een normaal mens die woorden wel? Ikke niet (maar goed, helemaal normaal ben ik ook niet). Ook al snap ik wel dat hij imponerender is dan die uit je tweede voorbeeld.

Ariadne: Ik beschrijf zelf de kleding van mijn personages vrij uitgebreid, ook al omdat het een totaal andere cultuur betreft.

Ha, ik heb ook een totaal andere cultuur. Met totaal andere kleding. Maar ik beschrijf die kleding niet, noem het alleen 'zijn broek' of 'haar rok' of 'haar ketting' (meer droegen ze daar ook niet), want de ikpersoon vindt die kleding heel normaal. En iedereen daar draagt die kleren dus bijzonder zijn ze daar ook niet. Ook niet in het belang van het verhaal, het draait niet om kleren. Ja, één keertje beschrijf ik iemands broek. Een bloedrode broek maar dat hoort bij het personage. Zoals in dat voorbeeld van Rosen.

Aart, ik begrijp wel wat je zegt, over dat het normaal is voor de hoofdpersoon. Hem valt het niet op, dus waarom zou hij het beschrijven. Logisch! Van elk personage vertellen hoe die eruit ziet en wat ze aanheeft, vind ik ook ergerlijk en overdreven. Bij mijn verhaal zit het toch een beetje anders. Ik beschrijf de kleding van sommige van de belangrijkste figuren. Zeker niet van iedereen, dan blijf je bezig! :nod: In de cultuur in mijn boek hebben kleren een speciale betekenis. Ze laten daarmee zien wie ze zijn. En dat is niet vanzelfsprekend in het land waar ze wonen, omdat dat geregeerd wordt door een andere groepering die hun cultuur verbiedt. Het beschrijven van hun kleren en hoe ze zich daarbij voelen, ondersteunt dus die problematiek in het boek. Over de woorden dishadasha en shora. Prima toch! 1. Je kunt ze uitleggen in een woordenlijst. 2. Zo leer je je lezers ook nog eens wat over andere culturen, helemaal geen gek idee in onze multiculti maatschappij. 3. Het is interessant. 4. Het zijn waarschijnlijk de woorden die ze zelf gebruiken. Misschien wel meer dan jurk en rok. Dan zou het normaal zijn om ze in je boek te gebruiken, want ze doen het zelf ook. Ariadne *die zelf ook verre van normaal is* ;)

In jouw boek hebben die kleren dus wel een duidelijke functie. En dat wist ik niet dus daarom reageerde ik zo. Wel knap dat je je zo inleven kan in je cultuur dat je het zo kan beschrijven.

Nee, dat had ik er ook even bij moeten zetten. Ik bedacht het me pas toen ik jouw reactie las. ;) Thnx, ik vind het een hele klus, maar ook heel leuk.

Aart, dat je de woorden dishadasha en shora niet kende is niet zo vreemd. Ik kende ze ook niet, totdat ik het gevraagd heb, omdat ik het vervelend vond om ze met een jurk en hoofddoek aan te duiden. Dat sloeg volledig de plank mis. Verder geeft Ariadne goede redenen om de minder gangbare termen toch te gebruiken. Daar wil ik aan toevoegen dat ik ze zelf ook nog sfeerverhogend vind. In mijn jeugd las ik ook Karl May en nog steeds weet ik niet waarom die indianen "Ugh" zeiden, of "Oef", maar het maakte ze vreemder en interessanter, zonder dat de taalbarriere uitgelegd hoefde te worden.

Daar wil ik aan toevoegen dat ik ze zelf ook nog sfeerverhogend vind. In mijn jeugd las ik ook Karl May en nog steeds weet ik niet waarom die indianen "Ugh" zeiden, of "Oef", maar het maakte ze vreemder en interessanter, zonder dat de taalbarriere uitgelegd hoefde te worden.

Leuk! :) Dat heb ik net zo!

Ik denk dat de beschrijving van kleding die je personages dragen alleen dan zin hebben als het ook werkelijk iets toevoegt aan je verhaal. Gebruik echter niet teveel bijvoeglijke naamwoorden en probeer het ook allemaal niet te mooi te laten klinken. hij draagt een blinkend, madeliefwit hemd - vind ik eerlijk gezegd een beetje over de top. Bij blinkend denk ik aan iets dat glimt en madeliefwit vind ik wat vergezocht. Maak er gewoon een hagelwit overhemd van, zou mijn idee zijn. Even een zijstraatje naar Rosens indianen van Karl May, het woordje Ugh of Oef wordt in het Lakota uitgesproken als Hau, de betekenis is gewoon hallo. :lol:

Dat vind ik nu leuke informatie, Naiche. (Of heb je het even uit je grote duim gezogen? :thumbsup: )

Nee zeg! Ik lees veel over indianen (ben er zelf waarschijnlijk een geweest in een vorig leven :D ) en heb dat ooit een keer gelezen.

Naiche, Je onderschrift doet al zoiets vermoeden. ;) Als volwassene weet ik dat van 'hallo' en vind ik het een interessant feit. Het is bij mijn verzameling van weetjes gekomen, zeg maar. Maar - volgens mij - hebben Rosen en ik het over de magie van 'onbekende' woorden, die je als kind toch begrijpt, al ken je de letterlijke betekenis niet. Want als kind voelde ik natuurlijk aan dat 'Ugh' een vorm van begroeten was. Dáár ging het om, die magie van rare woorden. :)

Oef Naiche.

Ugh Rosen. Ariadne, dat snap ik toch wel. Ik vond het alleen leuk om Ugh/Oef even uit te leggen. Ik heb die fascinatie zelf ook, vreemde talen vind ik geweldig, juist als ik er helemaal niets van snap. En kleding is hetzelfde verhaal. Gisteravond keek ik een stukje van de film Young Guns en ik zit bijna te griezelen als ik bedenk hoe die kerels smotzige laag over smotzige laag aan hebben. Maar daardoor wordt het verhaal wel smeuiïger (of smotziger :D ) voor mij.

Oké, Naiche, ik ben soms gewoon een beetje erg uitleggerig. ;) Vreemde talen zijn fantastisch! Bijna net zo spannend als Nederlands. Leuk dat jij ook zo'n talenfreak bent. :nod:

Ariadne zegt: Vreemde talen zijn fantastisch! Bijna net zo spannend als Nederlands. Leuk dat jij ook zo'n talenfreak bent. Helemaal mee eens. Toen ik begon met Turkse lessen had ik het gevoel een soort ontdekkingsreis te maken. Erg spannend vond ik dat. Er gaat een nieuwe wereld open, vooral om dat Turks in niets lijkt op wat je weet. Bij Spaans ed kan je ingangen vinden, dat had ik bij Turks helemaal niet. Alles was nieuw.

Dus Ugh/Oef is Hau? Raar van Hau heb ik wel eens gehoord... Naiche, je avater lijkt wel erg Indiaans! Is de naam Naiche dat ook?

Yes, Naiche was de zoon van Cochise, een van de grote Apache opperhoofden.

wow! Ellis. Turks lijkt me een enorme onderneming. Maar spannend! :)

Ja, een lange weg is het wel en ik zal de dag zegenen als ik werkelijk over alles kan babbelen. In mijn beleving spreek je pas een taal als je de missende zaken kan ontwijken of een woord dat je niet kent kan omschrijven zodat het gesprek gewoon door kan gaan. Jammer genoeg ben ik zover nog niet. Maar het zál lukken.

Oke, een talen freak ben ik niet zo maar over je blinkend madeliefwit overhemd. Ik vond de zin: De najaarszon scheen op zijn blinkend madeliefwit overhemd bijzonder omdat ik bij madeliefwit aan het voorjaar denk en niet aan het najaar. Ik weet niet of je voor die tegenstelling in de zin een speciale reden hebt? Lize

Succes met die weg, Ellis. Het gaat je vast lukken. :) Ik ben pas begonnen met een cursus Koerdisch. Ook niet niks. :lol: Maar voor mij is het een hobby, ik hoef me er niet mee te redden in de dagelijkse omgang. Dat lijkt me zwaar, hoor.

'Naiche was de zoon van Cochise, een van de grote Apache opperhoofden.' Wat een prachtige, intrigerende zin. Kun je een boek mee beginnen. Naiche, hoe kom je aan die mooie naam, en wat betekent het? Old Chatt erhand