# 132 - Mijn lege plek wist je niet te bezetten

'Ik kan het nog niet betalen, maar geef me de sleutels. Ik wil gewoon de sleutels, hoor je me? Je geld krijg je echt wel, je kent me. En je weet dat ik eerlijk ben. Het is de derde keer dat je als makelaar optreedt, toch? Je bent altijd betaald. Nee, ik zeg niet door ons. Er is geen ons, er was geen ons, ons heeft nooit bestaan. Wij vind ik trouwens het meest intieme woord dat bestaat. Of ik in scheiding lig? Wat is dat voor een abject taalgebruik? Hij sloeg me tegen de grond, ja, dan lag ik. Maar nu lig ik niet meer, ik sta. En hoe. En wil de sleutels van dit huis.' Ik betrad het huis. Het huis was volkomen leeg. Van een feeëriek en maagdelijk wit. Het huis was ook van glas; de illusies spatten er vanaf. Ik liep door het huis en bleef rondlopen hoewel het niet groot was. Op geen enkele muur zat een bloedveeg, ook geen enkel goor woord zat in een hoekje verstopt. De kasten waren leeg; er was geen kleding. In de kasten in de keuken stonden geen blikken. Ik strekte me uit in de badkamer, op naakte tegels. De fles wijn die ik meenam, maakte rode spatten.