Lid sinds

8 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

# 113 - Geluksmoment

Drie weken vroeger dan voorzien kwam je ter wereld. Niet meer piepjong, maar ook niet in een risicogroep, dacht ik niet verder. Je papa trouwens ook niet. Met minder mogelijkheden dan tegenwoordig, was de test destijds voor 99% accuraat. Jij lag in mijn armen. Ik keek je papa aan, mijn hart lag bij jou. Een zacht praten vanop afstand drong slechts tot me door op het ogenblik dat een kinderarts binnenkwam en je meenam. Er moest iets gecontroleerd worden om uitsluitsel te krijgen. Down Syndroom. De wereld verschoof onder mijn voeten, zelfs al lag ik. Gelukkig zat je vader al, met dezelfde slag in zijn gezicht. Meer nog. Het korte moment dat we je bij ons hadden, hadden we slechts aandacht besteed aan je baby-zijn. Ons ouderschap. Je huid was net zo oranje als een wortel. Slecht werkende lever. Een veel te hoog bilirubine-gehalte, vandaar de kleur. Een duizelingwekkend hoog aantal witte bloedcellen. Symptomen die wezen op leukemie. Het kon ook, wat de specialist noemde, een ‘leukemoïde reactie’ zijn. Het bloedbeeld waarbij alles lijkt op leukemie, maar het niet is. Een wachttijd van een half jaar moest het uitwijzen. Zes lange maanden waarin je vader en ik slechts konden hopen. Het Down Syndroom waarmee je je eigenheid toonde, konden we sneller dan gedacht aanvaarden. Met die andere gedachte erbij, ging het eerlijk gezegd in de richting van een nachtmerrie. Overwinnen was aan jou, met alles wat er in je zwakke lichaam zat. Onder fototherapielamp, met meerdere buisjes in je lichaam voor voeding en bloed. Voor je naar huis mocht, had je vier bloedtransfusies ondergaan. Je hartprobleem was snel opgelost zonder operatie. Zuigreflex nul. Mijn geplande borstvoeding viel in duigen van de stress. Een verpleegster leerde me aan hoe via je neusje een maagsonde te steken. Het leven ging door, bedreigd door die ene somberheid. Je bent nu een gezonde adolescent van 19 jaar. Een vechter, met de lach op het gelaat.

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
@marlie, respect voor dit schrijnende en moedige verhaal. Je laatste zin is daarom een explosie van opluchting.

Lid sinds

7 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Oh Marlie, deze tekst bracht tranen in mijn ogen. Het moet een vreselijk moeilijke tijd geweest zijn. De laatste zin inderdaad zorgt voor een enorme opluchting! Knap en gevoelig neergezet hoe het moet voelen.

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Even dacht ik, dit is geen verhaal voor een geluksmoment. Maar de verlossende zin kwam alsnog. Toch een triest verhaal.

Lid sinds

8 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dank voor jullie mooie reacties. Het is niet dat ik daar nu elke dag aan terugdenk, feit is dat ik niet lang moest zoeken naar een geluksmoment. Dit bleef gewoon langer hangen dan de probleemloze geboorte vd andere zoon. Ach Dos, triest... vraag aan andere ouders die een kind met DS hebben, eenmaal ze hun draai hebben gevonden, kunnen ze niet meer gemist worden in hun leven. In Nederland lopen ze even goed plezierig rond. En naar mijn mening trekken jong volwassenen met DS vooral in Nederland zich aardig goed uit de slag. Naarmate hun mogelijkheden werken ze. Ik hoop dat van mijn zoon ook, hoewel hij nooit zelfstandig zal kunnen leven.

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik wordt er stil van deze mooie tekst, het grijpt me diep aan. Gelukkig hebben dokters niet altijd gelijk: Een vechter, met de lach op het gelaat. Ik hoop met je, dat hij een fijne omgeving gedurende zijn leven mag krijgen!

Lid sinds

11 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Een mooi stuk, marlie. De laatste zinnen roepen bij mij het gevoel op van geluksmomenten die zich telkens weer aandienen.

Lid sinds

8 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dank je, mw Marie, Angus en Blavatski. Het geluk was dat het bij Down Syndroom bleef. Daar ben ik nog altijd dankbaar om.

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Een verhaal vanuit het hart. De heftige gevoelens doordringen de genoemde feiten. De laatste zin las als een bevrijding. Dank je wel dat je dit met ons deelde. #respect

Rol

  • Anoniem
Hallo Marlie, ‘Ik keek je papa aan, mijn hart lag bij jou.’ Prachtige zin, die zoveel meer zegt dan alleen de oogopslag. Daar ligt een geluksmoment dat al zo snel verstoord werd door dubbel slecht nieuws. Normaal gesproken vind ik een open einde vaak wel mooi, in dit geval vind ik het vooral prettig te weten dat het kleine hummeltje uitgegroeid is tot een gezonde adolescent. Daarin ligt ook een groot deel van het blijvende geluk. Schrijfcoach Corrie