# 113 - Geluksmoment

Drie weken vroeger dan voorzien kwam je ter wereld. Niet meer piepjong, maar ook niet in een risicogroep, dacht ik niet verder. Je papa trouwens ook niet. Met minder mogelijkheden dan tegenwoordig, was de test destijds voor 99% accuraat. Jij lag in mijn armen. Ik keek je papa aan, mijn hart lag bij jou. Een zacht praten vanop afstand drong slechts tot me door op het ogenblik dat een kinderarts binnenkwam en je meenam. Er moest iets gecontroleerd worden om uitsluitsel te krijgen. Down Syndroom. De wereld verschoof onder mijn voeten, zelfs al lag ik. Gelukkig zat je vader al, met dezelfde slag in zijn gezicht. Meer nog. Het korte moment dat we je bij ons hadden, hadden we slechts aandacht besteed aan je baby-zijn. Ons ouderschap. Je huid was net zo oranje als een wortel. Slecht werkende lever. Een veel te hoog bilirubine-gehalte, vandaar de kleur. Een duizelingwekkend hoog aantal witte bloedcellen. Symptomen die wezen op leukemie. Het kon ook, wat de specialist noemde, een ‘leukemoïde reactie’ zijn. Het bloedbeeld waarbij alles lijkt op leukemie, maar het niet is. Een wachttijd van een half jaar moest het uitwijzen. Zes lange maanden waarin je vader en ik slechts konden hopen. Het Down Syndroom waarmee je je eigenheid toonde, konden we sneller dan gedacht aanvaarden. Met die andere gedachte erbij, ging het eerlijk gezegd in de richting van een nachtmerrie. Overwinnen was aan jou, met alles wat er in je zwakke lichaam zat. Onder fototherapielamp, met meerdere buisjes in je lichaam voor voeding en bloed. Voor je naar huis mocht, had je vier bloedtransfusies ondergaan. Je hartprobleem was snel opgelost zonder operatie. Zuigreflex nul. Mijn geplande borstvoeding viel in duigen van de stress. Een verpleegster leerde me aan hoe via je neusje een maagsonde te steken. Het leven ging door, bedreigd door die ene somberheid. Je bent nu een gezonde adolescent van 19 jaar. Een vechter, met de lach op het gelaat.