# 113 Kyai Blorong

Na een lange zoektocht had ik haar gevonden. Sir William hield me zelfs nog tegen. Hij drukte zijn vlakke hand tegen mijn borst en vroeg of ik deze gestoorde queeste wilde voorzetten. Ik knikte stoïcijns en duwde hem aan de kant. Hij bleef achter, riep dat ik gek was, gestoord zelfs. Zijn woorden vervaagden terwijl ik dieper de crypte neerdaalde. Mijn zelfgemaakte fakkel brandde helder, het vuur warmde mijn lichaam. Het ondergrondse gesteente was vochtig en door het te verlichten ontstond er een duivelse glans. Overal hingen spinnenwebben en een scala aan insecten flitsten langs mijn voeten. Uiteindelijk bereikte ik mijn bestemming. De crypte herbergde een grote grot, zoals de wijzen in het dorp voorspeld hadden. Echter had ik nooit deze schoonheid verwacht. In het midden stond een oude wilg omringd door helder water. Duizenden vuurvliegjes lichtten de ruimte op. Ik keek mijn ogen uit. Een briesje gaf me rillingen en water begon te borrelen. Ik rook de geur die ik zeven jaar geleden voor het laatst had geroken. ‘Zijn de rijkdommen het waard geweest, meester?’ Natuurlijk wist hij mijn antwoord. ‘Ik was jong en naïef, alsjeblieft, heb medelijden, vijf minuten met mijn lief, mijn laatste moment van geluk, doe dit voor mij en ik laat je voor altijd met rust.’ Het werd ijzig stil, het leek wel een eeuwigheid. Eén van zijn tentakels kwam omhoog. ‘Deal, Meester.’ De wilg begon te kraken en een pad van stenen steeg uit het water. Ik sprong voorzichtig van steen naar steen totdat ik bij de boom aankwam. Mijn Marie keek me gelukkig aan. Haar lichaam was één geworden met boom en wortels groeide om haar heen. Ik zakte op mijn knieën en smeekte om vergiffenis. ‘Treur niet mijn liefste. Hij heeft me moeder van de natuur gemaakt, meer dan jij ooit voor me kon betekenen. Achteraf ben ik blij dat je voor de roem gekozen hebt. Nu weet ik wat leven is en jij wat rotten is.’ Ze had alle reden om kwaad te zijn en liet ik haar voor de laatste keer achter. Nathaniel Darko, 11-11-1902