Lid sinds

9 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

# 113 Kyai Blorong

Na een lange zoektocht had ik haar gevonden. Sir William hield me zelfs nog tegen. Hij drukte zijn vlakke hand tegen mijn borst en vroeg of ik deze gestoorde queeste wilde voorzetten. Ik knikte stoïcijns en duwde hem aan de kant. Hij bleef achter, riep dat ik gek was, gestoord zelfs. Zijn woorden vervaagden terwijl ik dieper de crypte neerdaalde. Mijn zelfgemaakte fakkel brandde helder, het vuur warmde mijn lichaam. Het ondergrondse gesteente was vochtig en door het te verlichten ontstond er een duivelse glans. Overal hingen spinnenwebben en een scala aan insecten flitsten langs mijn voeten. Uiteindelijk bereikte ik mijn bestemming. De crypte herbergde een grote grot, zoals de wijzen in het dorp voorspeld hadden. Echter had ik nooit deze schoonheid verwacht. In het midden stond een oude wilg omringd door helder water. Duizenden vuurvliegjes lichtten de ruimte op. Ik keek mijn ogen uit. Een briesje gaf me rillingen en water begon te borrelen. Ik rook de geur die ik zeven jaar geleden voor het laatst had geroken. ‘Zijn de rijkdommen het waard geweest, meester?’ Natuurlijk wist hij mijn antwoord. ‘Ik was jong en naïef, alsjeblieft, heb medelijden, vijf minuten met mijn lief, mijn laatste moment van geluk, doe dit voor mij en ik laat je voor altijd met rust.’ Het werd ijzig stil, het leek wel een eeuwigheid. Eén van zijn tentakels kwam omhoog. ‘Deal, Meester.’ De wilg begon te kraken en een pad van stenen steeg uit het water. Ik sprong voorzichtig van steen naar steen totdat ik bij de boom aankwam. Mijn Marie keek me gelukkig aan. Haar lichaam was één geworden met boom en wortels groeide om haar heen. Ik zakte op mijn knieën en smeekte om vergiffenis. ‘Treur niet mijn liefste. Hij heeft me moeder van de natuur gemaakt, meer dan jij ooit voor me kon betekenen. Achteraf ben ik blij dat je voor de roem gekozen hebt. Nu weet ik wat leven is en jij wat rotten is.’ Ze had alle reden om kwaad te zijn en liet ik haar voor de laatste keer achter. Nathaniel Darko, 11-11-1902

Lid sinds

10 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik heb Google geraadpleegd, want ik kende Kyai Blorong niet, Nathaniel Darko niet en ik had het idee dat ik daarom de clou van het verhaal miste. Nou leverde de zoekterm Kyai Blorong mij een heel mooi verhaal op, wat wel iets van het verhaal duidelijk maakte, maar met Nathaniel Darko kon ik niks. Misschien heb je dat er wel bij verzonnen, of misschien mis ik (weer eens) iets. In elk geval is het wel triest wanneer dit je mooiste moment is. Het is geen happy ending. Hoewel als ik het teruglees, kijkt ze gelukkig en zegt ze hem niet te treuren. PS: Ik geniet van je gedichtjes op Facebook!

Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag Richard, een sprookjesachtig verhaal en ik geniet altijd van zulke verhalen. Ik ga nu eerst even kijken of ik iets wijzer word van de link. Want alles snap ik niet. :o

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
@Richard, een feeëriek volksverhaal dat je ontnuchterend beëindigt door [Nu weet ik wat leven is en jij wat rotten is.]

Lid sinds

7 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Richard, speciaal hoe jij dit verwoordt! Ik heb het geboeid gelezen en zal zeker ook de sage lezen die aan de basis ligt. Het was als een echt sprookje, maar bitterzoet, het geluk vind ik hier niet echt in. Maar eigenlijk stoort het niet, deze tekst klopt zoals hij is, alles past bij elkaar, woorden, sfeer,...

Lid sinds

8 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Weer iets om op te zoeken! Je weet een sfeer te behouden die blijft hangen. Ik vraag me af, of zijn geliefde niet gelukkiger is met haar situatie, dan hij met zijn aanvraag tot 5-minuten-geluk. 'een scala aan insecten flitsten langs mijn voeten door.' Waarbij ik 'door' zou weglaten. 'een oude wilg omringD door helder water. Krakt of kraakt de wilg (open)? In de laatste zin, ben je 'ik' vergeten, nu is het alsof zij haar achterlaat - onderwerp klopt niet.

Lid sinds

9 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@Mili, Dank je, ik hou van ontnuchteren :D @Joke VG, Dank voor je reactie. Er is een klein beetje geluk, maar dat was voldoende voor de laatste 7 jaar goed te maken. @Marlie, Dank je voor de correcties, waren inderdaad een paar schoonheidsfoutjes.

Lid sinds

9 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@Ab, wat is smaak? Over smaak valt te twisten, zoals Chubby checker ooit zong, "Lets twist again", wat dus eigenlijk betekende dat de man niet lang bij één smaak kon houden, hij moest steeds weer opnieuw twisten. @Marie, dank je :)

Rol

  • Anoniem
Hallo RichardOtten, Ergens vind ik het jammer dat ik weinig eigen geluksmomenten te lezen krijg. Aan de andere kant levert het ook dit soort mooie verhalen op, dit keer geïnspireerd door een sage. Wat is geluk? Als je na zeven jaar je lief nog een keer mag zien en de wroeging om hoe je haar behandeld hebt af kunt sluiten, dat kan heel opbeurend zijn: een pijnlijk moment van geluk. Eén ding vind ik verwarrend in je verhaal. Hij vindt de grot op aanwijzing van de wijzen in het dorp, is verbaasd over de schoonheid. Maar later herkent hij de geur en blijkt dat hij er eerder is geweest. Of heb ik dat verkeerd geïnterpreteerd? Schrijfcoach Corrie

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Goede sfeer neergezet. :thumbsup: Ik zat ook met het herkennen van de geur en zijn verwondering over de schoonheid alsof hij daar voor het eerst is. Tja, welke vrouw wil nu niet Moeder Natuur zijn? :p Het maakt me nieuwsgierig naar de rest van het verhaal.( mocht dat er zijn?)