# 102 Rien ne va plus

'Ik zet alles op zestien.' De man sprak de woorden uit op een toon die bij zijn leeftijd leek te passen; rustig, afgemeten, ogenschijnlijk doorspekt met levenservaring. 'Waarom niet alles op rood?' De jonge vrouw die haar arm in de zijne had gehaakt, keek hem aan met een blik die verwijtend kon worden genoemd. Maar het waren zijn fiches. Nog niet zijn geld. Dat is het mooie aan fiches, voor het casino althans, dat ze waardeloos zijn. Je kunt er geen brood mee kopen, geen biefstuk, geen fiets, geen auto, geen huis met zwembad. Niets. Gehuld in een jurkje dat de vormen van haar strakke lichaam benadrukte, staand op hoge hakken die ergens - ooit - gemaakt moesten zijn om haar slanke benen nog slanker te doen lijken, deed de jonge vrouw haar best om haar stem nonchalant te doen klinken. Ze bevrijdde haar arm en streek over de haardos, grijs maar vol, van de man. 'Het is maar een spel,' antwoordde de man. Het 'faites vos jeux' van de croupier ontlokte hem een glimlach en een samenzweerderige knipoog. 'Maar...' De man legde een vinger op de lippen van de vrouw, die behalve jong ook bloedmooi was, en schoof de fiches naar hun bestemming. De vrouw beet op haar onderlip, haar geblondeerde lokken zwiepten kort maar heftig over haar blote schouders. 'Het is allemaal maar een spel. Uiteindelijk,' zei de man. Hij gaf de vrouw een berustende, maar daarom niet minder liefdevolle, kus op haar voorhoofd en liep richting uitgang. Hij draaide zich niet om toen het 'rien ne va plus' klonk.