#90 - Sonnet 77
Je spiegel toont dat schoonheid in verval is,
De jaren die je resten zijn niet veel
Je broze lichaam heeft genoeg van alles
Je wilt niet langer dat ik met je speel.
Je grijze haren vallen langzaam uit
Je rimpels tonen dat je hebt geleefd
Je lijkt niet langer op mijn mooie bruid
Het kunstgebit dat aan je kaken kleeft
Maar toch blijf jij de vrouw die ik bemin
Hartstochtelijk, jij bent mijn lief, mijn al
Mijn droom, mijn licht, mijn glans, mijn levenszin
Het deert me niet, jouw neergang en verval
En straks komt onvermijdelijk de dood
Jij laat mij achter in mijn zielennood
@Nel, ik zit hier driftig da
Lid sinds
10 jaar 8 maandenRol
Dank je, mili. Ik zie nu ook
Lid sinds
10 jaarRol
Iemand die de
Lid sinds
9 jaar 8 maandenRol
Dank je wel, Niceway!
Lid sinds
10 jaarRol
Dag Nel, mooi sonnet. Ik ben
Lid sinds
16 jaar 5 maandenRol
Nel, Mooi sonnet over ware
Lid sinds
16 jaar 8 maandenRol
Inderdaad een heerlijk
Lid sinds
15 jaar 6 maandenRol
Nel, je hebt het maar mooi
Lid sinds
12 jaar 11 maandenRol
Heel gevoelig
Lid sinds
9 jaar 1 maandRol
Prachtig, ik sluit me aan bij
Lid sinds
8 jaar 8 maandenRol
Blavatski, Wilhelmina, Tja,
Lid sinds
10 jaarRol
Nel, mooi gevoelig gedicht.
Lid sinds
12 jaar 11 maandenRol
Je ziet het aan de reacties
Lid sinds
18 jaar 2 maandenRol
Dos Wijnhof schreef: Nel,
Lid sinds
10 jaarRol
Schrijfcoach Odile Schmidt
Lid sinds
10 jaarRol