beoordeeld worden

Absoluut niet gaan zitten wachten, maar heel hard aan je volgende boek/verhaal gaan schrijven. Dat werkt voor mij in ieder geval het beste. (Ik zit op dit moment in het zelfde schuitje 8)

Ik zou gaan bergbeklimmen. Hoe hoger ik zit, hoe beter ik kan denken.

Vreselijk hè, dat afwachten. En in jouw situatie is het helemaal zo defintief omdat je wéét dat ze ermee bezig zijn (ik ben natuuurlijk nu wel nieuwsgierig hoe en wat, dat begrijp je zeker wel). Het schuitje ken ik, ik vaar ook mee. In eerste instantie ben ik afleiding gaan zoeken (de tuin) tot mijn hoofd weer leeg was en nu ben ik weer lekker op dreef met schrijven. Wat korte projecten en een "oud" manuscript herschrijven... we zullen dóórgaan!

Ik wéét het zelfs zeker. En ik kan helemaal niets doen. Nou ja, soep koken. Ik zal je het vertellen, Ing... door toeval ging de uitgever met pensioen kort nadat ik hem op verzoek een manuscript per e-mail heb gestuurd. De beste man heeft mogelijk in de drukte van het overdragen van zijn werk mijn manuscript over het hoofd gezien. Ondertussen zijn ze overgegaan tot papieren manuscripten. Ik ben dan in het volste vertrouwen dat mijn manuscript daar ligt. De e-mail is immers geaccepteerd en niet gebounced. Na één telefoontje wordt duidelijk dat de uitgever graag heeft dat ik niet bel. "ik lees het en dan schrijf ik een briefje." Geduldig wachtend komt het briefje maar niet. En dus kijk ik op de site van de uitgever. De naam van deze redacteur is echter verdwenen. Oei! Een keurige e-mail schrijven waar ik niet bij vergeet te melden dat ik mijn manuscript oorspronkelijk op verzoek heb opgestuurd, welke meteen beantwoordt wordt door een standaard e-mail, waarna een echte reactie. Of ik alle correspondentie wil opsturen. Ik stuur alle correspondentie op, met het verzoek om het manuscript en zo ook de attachment, mijn boek dus. Ik lees dat ik als eerste zal worden beoordeeld. Zo dus. Ik ben in mijn hoofd al bezig met een betere versie, maar nog net niet. Ken je dat?

Cool... Irene. Ik ben heel benieuwd naar jouw boek. Ik merk dat ik er een hoge verwachting van heb...

Iets anders gaan doen? Ik heb het totaal niet, eigenlijk. Ik merk vanzelf wel of ik een mailtje krijg.

Ik ben altijd al lang weer iets anders aan het schrijven. Dat verzet je zinnen een beetje.

Aan het volgende schrijfproject beginnen helpt echt. Niet alleen voor je eigen gemoedsrust, maar er zit nog een voordeel aan vast. Het schijnt dat uitgevers het prettig vinden (stel dat ze je werk uitgeven) als je alweer aan een nieuw boek bezig bent. Er zijn al te veel debutanten waar je na een boek nooit meer iets van hoort.

Mijn tweede manuscript ligt al bijna een jaar bij een uitgever. Ondertussen liggen mijn derde en vierde manuscript ook bij een uitgever. Ik wacht geduldig af. Zenuwachtig ben ik niet, maar als ik een harde klap op de deurmat hoor, dan ben ik wel bang dat een van mijn manuscripten is teruggestuurd. Odile, ik duim voor je.

Mijn tweede manuscript ligt al bijna een jaar bij een uitgever. Ondertussen liggen mijn derde en vierde manuscript ook bij een uitgever. Ik wacht geduldig af. Zenuwachtig ben ik niet, maar als ik een harde klap op de deurmat hoor, dan ben ik wel bang dat een van mijn manuscripten is teruggestuurd. Odile, ik duim voor je.

@ Fré: op een berg in de kop van Noord Holland, hoor je een oudere jongere /meisje roepen. Joehoe, joehoe, niet kijken hoor! (zelfspot is mij geheel niet vreemd) @ Irene: Daar zit wat in. Dit boek heb ik al eerder verstuurd en in het begin had ik echt loslaat problemen. Daar hielp het werken aan de vertaling uiteindelijk goed mee. Trouwens ook leuk om jullie weer te zien... voor de eerste zenuwen werkt het beste toch maar een gedichtenwedstrijd of twee denk ik... Het is niet zo dat ik hier geen afleiding heb hoor. @Zjors: dus je begint eerst met iets anders schrijven, als dat loopt stuur je pas op. Dat is vakvrouwschap. @wonderer: dan zijn wij bij deze echt anders. @Ing: de tuin is wel een goede. Ik zal me weer storten in opruimen...

Nieuwe dingen schrijven of afleiding zoeken lijken me inderdaad de beste manieren om er even niet aan te denken.

Jawel, denk eraan, beleef het, het hoort bij je persoonlijke groei!

Zelfspot is een mooi iets, succes Odile.

Jawel, denk eraan, beleef het, het hoort bij je persoonlijke groei!

Ben ik op zich met je eens Mara, maar de vraag was: 'Hoe houd ik de spanning vol?', waardoor ik de indruk had dat Odile misschien iets té gespannen was. Dan is afleiding zoeken wel handig. Er helemaal niet aan denken is natuurlijk niet de bedoeling.

@ Odile: Eigenlijk komt het neer op vertrouwen. Je hebt iets de wereld ingestuurd waarin jij vertrouwen had. Het was het beste dat je had op dit gebied. Nu heb je het vrijgelaten en een ander gaat erover oordelen. Wat hij/zij er ook van vindt: houd je eigen vertrouwen vast. Nog steeds is het het beste wat je te bieden had. Komt er een besluit: "Ja, we gaan dit werk nóg verder de wereld in brengen," dan is dat een prachtige bevestiging van iets wat jij eigenlijk al wist. Komt het besluit: "Nee, sorry, we laten dit werk waar het is" (namelijk bij jou), dan weet je dat talent is als elk ander levend wezen: het heeft groeipotentie. Niets mooier om te zien dat iets groeit tot zijn bedoelde vorm.

Meedoen aan een gedichtenwedstrijd heeft de scherpe kanten er weer af gehaald... @Mara, beleven is wat ik probeer te vermijden... maar ik leef nog wel. @Trenke, dus ja, het werkt! ik heb even snel een gedichtje geschreven en weggestuurd naar een wedstrijd. @marriejeanne, dankje, die woorden raken mij. Het gaat dus weer om vertrouwen en vrijlaten. Wel goed om het weer in perspectief te zien, die plakkerige gevoelens. @Rosali, ik duim ook voor jou, drie keer? wow en dankje. @Fré, ik vind het denken aan bergbeklimmen heel rustgevend. Dankje. Het ziet ernaar uit dat ik weer gewoon verder kan.

Het blijft spannend, hoe vaak je ook een manus naar een uitgeverij stuurt. Daarom is werken het beste antwoord; of je nou bergen gaat beklimmen of in de tuin gaat wroeten. Bezig zijn is het wachtwoord.

@Pluizebol Ik heb schoolgaande kinderen, dus ik ken bezig zijn... werkt bij mij niet zo goed (in deze fase) ben teveel een denker. Het voordeel van bergbeklimmen is dat je inderdaad GEEN afleiding hebt en tot de kern van je gevoelens kunt komen en overdenken.

De ene mens is de andere niet. Wat bij jou werkt, werkt bij mij weer niet. Maar die spanning voelen we allebei. Ik voel op dit moment spanning omdat ik een mailtje heb gestuurd naar een uitgeverij of ze belangstelling hebben voor mijn columns. Moet je nagaan! Slechts alleen nog maar een mailtje en vragen om belangstelling! Zelfs dat levert al spanning op. Veel sterkte in ieder geval met het grote wachten.

Nee, maar dat begrijp ik wel helemaal. Die spanning hoort bij het nieuwe denk ik. Het eerste stukje in de krant was ook zoiets. Het was een recensie over een theatervoorstelling. Vooral omdat je weet dat de reactie snel komt is de spanning hoger lijkt wel en met een grotere frequentie. Ze lijken wel een beetje op weeën, of zou dat mijn geheugen zijn. Alternatief Sintgedicht 't heerlijk avondje is gekomen het avondje van "ja helaas" zittend voor de stille laptop op een mailtje van een baas Vol verwachting het gezicht wie van de slushpile wordt gelicht Wie gaat verder met zijn dromen wie verwerkt een "nee helaas" 't heerlijk avondje is niet gekomen nog geen antwoord van de baas refrein De kriebel zelf te publiceren wordt steeds sterker met de dag schrijvers die emanciperen veranderen zeker van gedrag

Een mooie, Odile.

"Hoe houden jullie de spanning vol?" Van mezelf overtuigd zijn en loslaten. (lukt echt... meestal)

Ik schreef in mijn agenda wanneer ik antwoord kon verwachten. Stomme actie, want twee maanden later had ik nog geen antwoord van die ene uitgever. Ik heb gebeld, maar juiste persoon was niet aanwezig, die zou me een werkdag later terugbellen (op een maandag). En maandag niet teruggebeld, maar thuisgekomen een afwijzingsmailtje. Ik had hierdoor echt het gevoel dat mijn manuscript niet gelezen is. Op twee andere uitgevers wacht ik nog op antwoord. Een verwacht ik in januari, de andere zou me zo spoedig mogelijk berichten. Bellen doe ik niet meer. Afleiding zoeken, op een gegeven moment kan je het van je afzetten. Maar bij jou is het natuurlijk anders. Ik zou willen roepen een nieuw boek gaan schrijven, maar dat lukt mij ook niet op dit moment. Tja, het hoort erbij denk ik, dat wachten.

En als je manuscript al gelezen is door verschillende proeflezers (in dienst van de uitgever) en een redacteur die bij de uitgever werkt via e-mail laat horen dat hij er erg over te spreken is? Dat is mij een tijd terug overkomen. Hij ging het in ieder geval aan de uitgever voorleggen. Iemand anders ooit in dit stadium terechtgekomen?

Dan zou ik denken: daar moet een vervolg op komen, Robert1974. Hoe is dat verder gegaan?

Vertel, Robert1974! Breng een sprankje zonneschijn in die grauwe, grijze lucht.

Verder nog niets gehoord. Ik ontving het mailtje ongeveer drie weken geleden. Een redacteur die op het kantoor van de (grote) uitgever werkt mailde me spontaan nadat hij het manuscript uithad. Hij zag het wel zitten en ging het aan de uitgever voorleggen. Geen flauw idee wat ik nu kan verwachten.

Het lijkt me dat een redacteur dat niet zomaar voor de lol mailt. Dan zal er wel iets uit voortkomen. Maar wie ben ik? In elk geval niet die redacteur :) . Je zult vast binnen niet al te lange tijd toch íets gaan horen.

Robert, ik zit in dezelfde situatie en wacht geduldig op een reactie ;)