Glimmend publiek

Wie zegt mij dat ik een doelgroep nodig heb als ik schrijf? Het hebben van een doelgroep geeft richting aan wat je doet. Je kunt inspelen op de behoeften van anderen. Het zorgt ervoor dat jouw keuzes bestaansrecht krijgen. Je doet het immers om de doelgroep te bereiken. De mensen die mij vertellen dat ik een doelgroep nodig heb, doen dat omdat ik tot hun doelgroep behoor. Leuke grap. Wie is er nu begonnen?

Maar wat als autonomie de drijfveer is? Ik schrijf op wat ik zie en denk. Ik associeer erop los en zoek verbanden. Ik beleef plezier gedurende het schrijven en krijg er overzicht voor terug. Ik weet vooraf niet waar ik uitkom, het onstaat gewoon. Net als beeldend werk.

Als kunstenaar is het opzoeken van de grens een basishouding. In thematiek, onderzoek en vorm. Wanneer ik iets doe waarvan ik weet dat ik het kan wordt het een kunstje en dat is niet interessant. Ik moet mijzelf uitdagen om mijzelf te kunnen verbazen.

Niemand zit te wachten op mijn beeldend werk of weblog. Ja, misschien mijn moeder en mijn verkering maar verder niet. Zij wachten er eigenlijk ook niet echt op, ze vinden mij zo ook lief. Ik kook eens lekker en maak tijd voor ze vrij.

Er is mij gevraagd of ik een idee heb wie mijn weblog leest. En wat als iemand anders het blog leest? Wie is dan iemand anders als ik al niet weet wie het als eerste zou moeten lezen? Behoorlijk ingewikkeld.

Bij welke doelgroep ik zelf hoor vind ik lastig te beantwoorden. Soms kun je mij indelen in de grote massa, soms helemaal niet. Ik ben een van jullie maar ook degene die niet in het hokje past. Ik hoef niet zo nodig ergens bij te horen.  En wat dat zegt over de lezers van mijn blog weet ik ook niet.

Ik laat zien waar ik van ga glimmen. En wie heeft er nu geen behoefte aan een beetje glans?

Net als bij beeldend werk is er een toeschouwer of lezer, die misschien beroering voelt. En is dat dan mijn doelgroep? Doelgroep Gaandeweg., voor eens of nog een keer?