Lid sinds

9 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#47 Het geheim van Sovanna.

De vliegende honden trokken in grote groepen over de jungle en ik zag de witte zilverreigers op hun gewone plek zitten, hoog in de suikerpalmen. Het dak van het paleis kleurde goudgeel in de late avondzon en ik schrok van de roep van een fluweelfazant. Ik drukte instinctief mijn lichaam tegen de ruwe granietblokken van de gaanderij maar niemand had mij gezien. Toen hoorde ik het rustige kloppen van de hamer. Haastig vervolgde ik mijn weg. Bij de oostelijke muur zag ik in het halve duister de geknielde figuur van de jonge beeldhouwer. Ik sloop naar hem toe en fluisterde: ‘Sovanna!’ Hij schrok niet, en vroeg zonder mij aan te kijken: ‘Prinses?’ ‘Sovanna, ben je nog niet klaar met je werk?’ ‘Ik ben nooit klaar, prinses.’ ‘Maar het is haast donker!’ ‘Ook als het donker is vertelt de steen zijn verhaal,’ zei hij. ‘Maar wat heeft mijn vader je dan opgedragen, dat je zo laat moet werken?’ ‘Het is geen opdracht van je vader.’ ‘Van wie dan wel?’ Hij zweeg. ‘Sovanna vertel mij, wat beitel je?’ ‘Een goddelijk visioen: het karnen van de zee van melk.’ Op de muur zag ik een eindeloze slang . Aan de ene kant trokken goddelijke danseressen aan haar lijf terwijl aan de andere kant woest kijkende demonen hetzelfde deden. Het leek op een wonderbaarlijke wedstrijd touwtrekken. ‘De demonen zijn allemaal verschillend,' zei ik, 'maar waarom lijken al die mooie danseressen op elkaar?’. ‘Ze zijn allemaal gebeiteld naar het beeld van de mooiste prinses die ik ken.’ Ik bloosde. ‘Onze liefde maakt geen kans, Sovanna. Ik ben van koninklijk bloed.’ ‘Ik weet heel goed wie je bent, ’ zei hij, ‘en je hebt gelijk, onze liefde maakt geen kans. Niet omwille van wie jij bent, maar omwille van wie ik ben.’ ‘Wat bedoel je dan?’ ‘Lieve Chantrea, in mijn aderen stroomt geen bloed maar goddelijke melk. Het is een groot geheim en een zware last om te dragen. Vishnu was mijn vader, hij gaf mij amrita te drinken, de heilige drank die onsterfelijk maakt. Aan mijn beeldhouwen komt nooit een einde.’ Verbijsterd keek ik hem aan. Mijn hart bonkte wild in mijn keel. vervolg: De roep van de fluweelfazant

Lid sinds

11 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
W Rynlandt, Hele mooie opening. Ik verlaat het land nooit - buiten Nederland wordt zelden Nederlands gesproken - maar door dit soort teksten kom ik toch ergens. Ook de omkering - Sovanna is onbereikbaar voor Chantrea. (Al die witregels hoeft voor mij niet)

Lid sinds

9 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Bedankt voor de reactie JanP. Ik haal de witregels even weg om te kijken wat het doet met de bladspiegel. Ik hoop dat het geen zwaar blok wordt. We zullen zien.

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Een geweldig mooi verhaal, Ryn. Mooie sfeertekening in de eerste alinea. Twee geliefden treffen zich en weten beiden dat hun liefde geen kans maakt. Het waarom van de Prinses heb je treffend uitgebeeld door de veda's en de demonen die aan weerszijde van de slang trekken. Ik neem aan dat je met veda's de geschriften bedoelt die de hindoeïstische leefwijze voorschrijft en die bepalen dat als er blauw bloed door je aderen stroomt, je niet met een gewonen sterveling mag trouwen. Dat is wel even slikken als je van koninklijke bloede bent en je wordt om die reden afgewezen. Daar gaat je hart zeker van bonken. Een mooi einde.

Lid sinds

9 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Inderdaad een hele authentieke sfeer schets je hier. Volgens mij zijn er weinig YA verhalen die zich in India afspelen, dit zou een mooi begin kunnen zijn. Vliegende honden zijn natuurlijk een soort vleermuizen, maar mijn eerste gedachte was letterlijk vliegende honden... ik zag labradors en golden retrievers met vleugels. Je hebt er niets aan, maar vond het wel een aparte gedachte om te delen. Waar je schrijven al niet toe leid :D

Lid sinds

9 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Bedankt voor jouw reactie Dos. Ik heb wel een loopje genomen met een paar feitelijkheden en een soort dichterlijke vrijheid genomen in dit verhaal. Het bas-reliëf: 'Het karnen van de melk', is de uitbeelding van een mythologisch verhaal op de muren van de beroemde tempels in Angkor in Cambodja. In principe wordt aan de slang getrokken door de Assura's aan de ene kant en de Deva's aan de andere kant (beide groepen van goden). Ik heb er demonen van gemaakt en Veda's - de teksten uit het oude India die inderdaad aan de basis van het hindoeïsme en ook het kastensysteem liggen. Ik heb de geschriften vermenselijk door er een soort apsara danseressen van te maken. Maar om het toch een beetje YA te houden heb ik maar niet teveel moeilijke en technische termen gebruikt. De achterliggende gedachte heb je echter heel erg goed gezien: wie zich niet aan (al dan niet dogmatisch gebruikte en in hokjes plaatsende) voorschriften houdt, wordt vaak gedemoniseerd en dat (godsdienstige)wetten vaak vrijheid en geluk in de weg staan, eerder dan dat ze die bevorderen lijkt mij ook wel waar maar uiteraard is dit een zeer persoonlijk aanvoelen. (Intussen heb ik de Veda's weggehaald zoals ik uitleg in #7)

Lid sinds

9 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@Dos #4 en #6 Sorry voor al wie gaan zoeken is achter het woord: Veda's. Na een nachtje slapen ben ik toch tot het besluit gekomen dat hoewel de achterliggende gedachte en de diepere betekenis een interessante dubbele bodem leggen, en ook een mooie verklaring geven voor het kastensysteem en de onmogelijkheid van de prinses om met een simpele beeldhouwer te trouwen, dit niet absoluut noodzakelijk is voor het verhaal en misschien toch net iets te ver gezocht voor YA. (Ik wil het toch graag een beetje simpel houden). Bij deze heb ik het moeilijke woord: veda's, gewoon door 'danseressen' vervangen. Het voelt minder hoogdravend en meer geschikt voor YA - hoop ik. ;) Richard, Bij vliegende honden denk ik inderdaad aan grote vleermuizen. In de avond trekken ze in groepen over het tropisch regenwoud naar hun slaapplaatsen. Dat is altijd een prachtig, mysterieus en ook sierlijk gezicht. En oh ja... Het verhaal vertelt over Sovanna, de beeldhouwer van Angkor in het oude Khmer rijk in Cambodja maar dat maakt verder in het geheel niet uit (kan even goed in mysterieus India). Ik heb even gespeeld met de idee om volgende titel te gebruiken: Het geheim van Sovanna, de beeldhouwer van Angkor. Ik heb het laatste deel echter weggelaten. Bedankt he. :)

Lid sinds

12 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ryn, door je eertse twee openingszinnen duik ik als lezer meteen in een (precies zoals je hierboven de trekkende vleermuizen schetst) prachtige, mysterieuze en sierlijke wereld. Het is je wederom gelukt! De zin: ‘Lieve Chantrea, in mijn aderen stroomt geen bloed maar goddelijke melk.' is zo mooi gekozen. Een magisch moment waarop de krachten van dit wonderlijke verhaal draaien. Zelfs de fluweelfazant zal zowel zijn adem als zijn roep daar ingehouden hebben. Vermoed ik...

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Van Laxmi van Bart naar Vishnu van Ryn. Een grote familie hier op het forum. Onsterfelijkheid lijkt mij doodeng. Ik vind dit vooral een sierlijk verhaal. ‘De demonen zijn allemaal verschillend,' zei ik, 'maar waarom lijken al die mooie danseressen op elkaar?’ - Een bijzondere zin. Maar zijn danseressen ook niet vaak demonen?

Lid sinds

9 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Wat een prachtige sfeer weet je neer te zetten in de eerste regels! Het roept bij mij een beeld op van geborduurde wandkleden. Een prinses en een beeldhouwer, dat kan natuurlijk niet! Maar die beeldhouwer vermenigvuldigt de prinses wel, door alle goddelijke danseressen op haar te laten lijken. Daarmee laat hij al zien dat hij 'boven 'haar staat. En dan gaat goddelijke melk ook nog eens boven koninklijk bloed... Heel mooi!

Lid sinds

9 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Elyse bedankt hoor... waarom eens geen Mexicaans verhaal van jouw? Johanna... bedankt. Ik weet niet of je de Cambodjaanse apsara-danseressen kent... als dat demonen zijn (en dat zouden ze kunnen zijn)... dan mogen ze gerust al mijn dromen verstoren. ;) Angelique... je hebt gelijk, het is een verhaal om te fluisteren... maar ook om te luisteren! Als straks de twee verliefden in diepe slaap verzonken zijn zal de maan haar zwakke schijnsel over de tempel strooien... en dan hoor je in het woud - ver weg - het mysterieuze hikken van duizend soorten kikkers. Bedankt voor jouw reactie. Geborduurde wandkleden Karin? Waar denk je dan aan? Oosterse tapijten uit Kasjmir zijde of aan Cambodjaanse pidan's met olifanten, apsaras en nagas - goddelijke slangen? Mooi...mooi...mooi.

Lid sinds

10 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Jaaa! Dit vind ik een ontzettend leuk verhaal. De verboden liefde, het andere land, je neemt me helemaal mee in je verhaal. En ook wel eens fijn dat ik hem maar een keer hoefde te lezen ;) goed aangepast op YA. Ik ben enthousiast! :)

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Nou ja, dat dus: een sfeervol verhaal, een verboden liefde, en dan toch nog een onverwachte wending. Ik geloof niet dat ik iets toe te voegen heb. (Wat dan weer niet per se betekent dat dit verhaal me niet interesseert zoals het vorige ;) )

Lid sinds

9 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ontzettend mooi. Mooie namen en prachtige sfeer stralen in jouw verhaal. Hoe kom jij aan die brede kennis? Veel gereisd, veel gelezen, tv gekeken of droom jij 's nachts de invulling van de SO opdrachten?

Lid sinds

9 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Bedankt Petra en schrijvenmaar ;) Mirte, ik krijg steeds weer diezelfde vraag. TV-kijken doe ik bijna niet. Reizen des te meer. Wat hier in dit verhaal beschreven staat zijn herinneringen, beelden die mij dierbaar zijn. De vliegende honden zag ik ooit in Sukamade over een afgelegen koffieplantage vliegen. Dat was diep in de jungle op het eiland Java in Indonesië. (De plek is ook bekend om de zeeschildpadden die er eieren komen leggen op het strand - stof voor een ander verhaal). Het beeldhouwwerk is heel bekend. Het karnen van de melk is in werkelijkheid te vinden in de oostelijke muur van de Angkor Wat tempels in Cambodja. Ik prijs me gelukkig dat ik ook daar ben geweest (al is dat helemaal geen voorwaarde om te kunnen schrijven). Mijn verhalen ontstaan vaak uit innerlijke noodzaak, fantasie en fascinatie en uit weemoedig hunkeren, een niet aflatend gevoel van heimwee naar herinneringen die ooit of nooit zijn geweest of die zelfs nog moeten komen. Ik schrijf in de eerste plaats om mezelf te plezieren. Kennis is overigens niet het sleutelwoord. Eerder nieuwsgierigheid. Maar laat je niet bedriegen... ik heb veel meer bewondering voor mensen die in alle eenvoud kunnen schrijven over simpele en universeel menselijke gevoelens zonder dat ze daarbij kennis etaleren. Bovendien is kennis zeer relatief. Iedereen heeft zijn eigen bagage en levenservaring. De diversiteit aan schrijvers hier op dit forum bewijst dat iedere week. Bedankt alweer voor jouw reactie.

Lid sinds

9 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Mooi dat je op deze manier kan schrijven! Leuk om op mooie plekken geweest te zijn. Het biedt altijd inspiratie, maar is geen noodzaak om te kunnen schrijven. Ook mooi hoe jouw verhalen ontstaan. Jij gaat vast nog ver komen!

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
"Ik zag de witte zilverreigers op hun gewone plek zitten." Een prachtzin die mij in het verhaal leidt. Ik houd enorm van reigers namelijk. Een mooi verhaal op basis van ervaringen uit jouw leven, las in net in de reacties. Hoewel het een verhaal is voor Young Adults en ik niet tot die leeftijdsgroep behoor moet ik zeggen dat ik als adult er erg van heb genoten.

Lid sinds

9 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Mooie ontknoping. Prinses denkt dat ze hoger staat dan de beeldhouwer en de beeldhouwer blijkt dan een god te zijn. De sfeer brengt je echt naar de wereld en mythologie van het hindoeïsme. Ik heb van de tekst genoten.

Lid sinds

14 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Wat een heerlijk verhaal. Vanaf de eerste zin was het boeiend. U bent door naar de volgende ronde.

Lid sinds

9 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@Karin Oei... nu maak je me helemaal nieuwsgierig. Het borduurwerk uit Sushou heb ik opgezocht. Eerlijk, ik kende het niet maar ik zag een prachtig voorbeeld van zulk borduurwerk... een witte reiger bij een vijver met lotusbloemen. Schitterend. Ik houd wel van Chinese kunst... ik heb een authentiek beschilderde Chinese kast in mijn woonkamer staan. In Vietnam waar ik redelijk thuis ben maken ze ook zulke mooie landschappen in borduurwerk. Gewoon fantastisch wat ze doen. Nu ga ik dromen... godallemachtig... Sushou embroiderie. Bedankt Karin... zo leer ik weer wat. :D

Lid sinds

9 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Bedankt hoor Tja, om mij door de eerste ronde te laten. :) Siv ook bedankt. Ik ben zelf nieuwsgierig naar wat die goddelijke beeldhouwer mij nog allemaal zal brengen.

Lid sinds

10 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Het wordt een traditie. Als ik mijn bijdrage geplaatst heb, ga ik meteen lezen wat W Rynlandt geschreven heeft. Ik doe dat niet eerder, want anders zou de moed me in de schoenen zinken. En kijk...ja, hoor. Weer een fantastisch sfeervol verhaal met een mooie natuurlijk aanvoelende plotwending. Totaal onverwacht, maar geheel passend in de sfeer. Kom er maar eens op: ‘Ook als het donker is vertelt de steen zijn verhaal,’ zei hij. :thumbsup:

Lid sinds

9 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Woodpecker... lees je eigen verhaal en wees ervan overtuigd dat je minstens evengoed - zo niet beter doet! Ik ben niet ontevreden over mijn verhaal maar ik lees in jouw stukje meerdere pareltjes van zinnen... en naast het feit dat ik daarvan geniet, motiveert het mij ook. Bedankt alweer voor je leuke reactie.

Lid sinds

9 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
er zijn al zoveel lovende woorden gezegd dat ik er niets maar aan kan toevoegen en me er helemaal bij aansluit. . Niet alleen aan het beeldhouwen komt geen eind ook aan jouw inspiratie niet. Ik verbaas me er iedere keer weer over waar jij die vandaan blijft halen. mooie sfeerbeelden en mooi bewoordingen. petje af.