#47 Het geheim van Sovanna.

De vliegende honden trokken in grote groepen over de jungle en ik zag de witte zilverreigers op hun gewone plek zitten, hoog in de suikerpalmen. Het dak van het paleis kleurde goudgeel in de late avondzon en ik schrok van de roep van een fluweelfazant. Ik drukte instinctief mijn lichaam tegen de ruwe granietblokken van de gaanderij maar niemand had mij gezien. Toen hoorde ik het rustige kloppen van de hamer. Haastig vervolgde ik mijn weg. Bij de oostelijke muur zag ik in het halve duister de geknielde figuur van de jonge beeldhouwer. Ik sloop naar hem toe en fluisterde: ‘Sovanna!’ Hij schrok niet, en vroeg zonder mij aan te kijken: ‘Prinses?’ ‘Sovanna, ben je nog niet klaar met je werk?’ ‘Ik ben nooit klaar, prinses.’ ‘Maar het is haast donker!’ ‘Ook als het donker is vertelt de steen zijn verhaal,’ zei hij. ‘Maar wat heeft mijn vader je dan opgedragen, dat je zo laat moet werken?’ ‘Het is geen opdracht van je vader.’ ‘Van wie dan wel?’ Hij zweeg. ‘Sovanna vertel mij, wat beitel je?’ ‘Een goddelijk visioen: het karnen van de zee van melk.’ Op de muur zag ik een eindeloze slang . Aan de ene kant trokken goddelijke danseressen aan haar lijf terwijl aan de andere kant woest kijkende demonen hetzelfde deden. Het leek op een wonderbaarlijke wedstrijd touwtrekken. ‘De demonen zijn allemaal verschillend,' zei ik, 'maar waarom lijken al die mooie danseressen op elkaar?’. ‘Ze zijn allemaal gebeiteld naar het beeld van de mooiste prinses die ik ken.’ Ik bloosde. ‘Onze liefde maakt geen kans, Sovanna. Ik ben van koninklijk bloed.’ ‘Ik weet heel goed wie je bent, ’ zei hij, ‘en je hebt gelijk, onze liefde maakt geen kans. Niet omwille van wie jij bent, maar omwille van wie ik ben.’ ‘Wat bedoel je dan?’ ‘Lieve Chantrea, in mijn aderen stroomt geen bloed maar goddelijke melk. Het is een groot geheim en een zware last om te dragen. Vishnu was mijn vader, hij gaf mij amrita te drinken, de heilige drank die onsterfelijk maakt. Aan mijn beeldhouwen komt nooit een einde.’ Verbijsterd keek ik hem aan. Mijn hart bonkte wild in mijn keel. vervolg: De roep van de fluweelfazant