Lid sinds

10 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Wekelijkse schrijfopdracht #17 - Zomerkennis

26 juni 2014 - 20:18
Eindelijk, een koud wijntje. “Proost schat, om te vieren dat je een prachtige jurk gevonden hebt.” Samen met mama ben ik eindelijk op het terras geploft. Op de heetste dag van het jaar door de stad gezeuld. Mijn nichtje gaat trouwen. Niet te veel decolleté, net over de knie en pastelpaars. Mama is enorm blij met mijn keuze, ik wel tevreden. Dat wijntje heb ik meer dan verdiend. “Natasja?” Ik open mijn ogen en daar staat een meisje van een jaar of 16 voor me. “Wat doe jij nou hier?” Ik kijk om me heen, me afvragend tegen wie ze praat. Mij dus, en ik heb geen idee wie dit meisje is. Mijn hersenen gaan tekeer. Mama kijkt me vragend aan. “Euh…hoi, hoe is het?” vraag ik haar, wie is dit meisje? “Goed. Wat leuk dat ik jou nou hier tegenkom. Het is echt eeuwen geleden zeg dat we elkaar gezien hebben. Ik moet een jaar of 10 geweest zijn. Weet je nog, dat je me altijd meenam om een ijsje te eten? Waarom deden we dat eigenlijk opeens niet meer?” Een ijsje eten, beelden uit het verleden razen door mijn hoofd. Met wie ging ik vroeger een ijsje eten? Ik kijk even goed naar haar en zie haar dan pas echt. Tien jaar was ze toen ik haar inderdaad voor de laatste keer zag. Het was haar verjaardag. Ik zie haar nog zitten in die felblauwe jurk, stralend en wachtend op mijn kado. “Geef nou!” bleef ze maar aandringen. “Oke, kom maar mee”. Samen liepen we naar boven, ze pakte mijn hand. “Wel je ogen dichthouden hè!” “Ja, Natas, schiet nou op!”. De volgende dag kreeg ik een telefoontje van haar moeder. Ik hoefde niet meer te komen oppassen. Haar prinsesje had een nieuw paar schoenen van dat hippe merk waar iedereen mee liep van mij verwacht. Ik wist toch wel dat ze dat per se wilde hebben. Van mij, de oppas, een paar schoenen van 200 euro! Die barbiepop was achteraf dus toch niet zo een goed idee van mama. Blijkbaar is ze dat moment eventjes vergeten.

Lid sinds

10 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
26 juni 2014 - 21:52
Of de moeder van oppaskind was zo'n loeder. De meeste kinderen zijn snel vergeten dat ze ergens boos over zijn. En wie wil nu geen oppas die betaalt voor haar werk. Ik kan me de situatie zo voorstellen. Het gevoel van ongemak als je terug denkt aan iets waar je zelf niets aan kunt veranderen. Een leuk verhaal vond ik het. Graag gelezen.

Lid sinds

10 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
27 juni 2014 - 11:27
In het begin dacht ik dat het stuk zou gaan over de moeizame relatie tussen een moeder en dochter. Uiteindelijk blijkt dat deels ook zo te gaan alleen dan over de moeder van haar oppaskindje. Wat een belachelijke moeder, € 200 euro voor een paar schoenen waar dat kind binnen een maand weer is uitgegroeid. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat.

Lid sinds

12 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
27 juni 2014 - 16:16
Mooi paralel in de tekst, betreft tevredenheid tussen twee vrouwen. Het eerste deel waar zij blij is met haar jurk, het tweede waar het verwende kind niet blij is.

Lid sinds

10 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
28 juni 2014 - 0:43
Welkom op SOL! :) Jij hebt een duidelijk verhaal geschreven! Behalve de parallel waar @maddbrug # 4 het over heeft zie ik weinig verband tussen het eerste deel van het verhaal en het tweede. Dat vind ik jammer want door de woorden limiet komt het mij over als een plots afgebroken verhaal. Jouw heldere schrijfstijl leest vlot!

Lid sinds

10 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
28 juni 2014 - 7:35
Bedankt voor het warme welkom Marietje! Enorm leuk om jullie reacties te lezen op mijn eerste 'echte' verhaal. Er zullen er zeker meerdere volgen :-)