Wekelijkse schrijfopdracht #17 - Zomerkennis

Eindelijk, een koud wijntje. “Proost schat, om te vieren dat je een prachtige jurk gevonden hebt.” Samen met mama ben ik eindelijk op het terras geploft. Op de heetste dag van het jaar door de stad gezeuld. Mijn nichtje gaat trouwen. Niet te veel decolleté, net over de knie en pastelpaars. Mama is enorm blij met mijn keuze, ik wel tevreden. Dat wijntje heb ik meer dan verdiend. “Natasja?” Ik open mijn ogen en daar staat een meisje van een jaar of 16 voor me. “Wat doe jij nou hier?” Ik kijk om me heen, me afvragend tegen wie ze praat. Mij dus, en ik heb geen idee wie dit meisje is. Mijn hersenen gaan tekeer. Mama kijkt me vragend aan. “Euh…hoi, hoe is het?” vraag ik haar, wie is dit meisje? “Goed. Wat leuk dat ik jou nou hier tegenkom. Het is echt eeuwen geleden zeg dat we elkaar gezien hebben. Ik moet een jaar of 10 geweest zijn. Weet je nog, dat je me altijd meenam om een ijsje te eten? Waarom deden we dat eigenlijk opeens niet meer?” Een ijsje eten, beelden uit het verleden razen door mijn hoofd. Met wie ging ik vroeger een ijsje eten? Ik kijk even goed naar haar en zie haar dan pas echt. Tien jaar was ze toen ik haar inderdaad voor de laatste keer zag. Het was haar verjaardag. Ik zie haar nog zitten in die felblauwe jurk, stralend en wachtend op mijn kado. “Geef nou!” bleef ze maar aandringen. “Oke, kom maar mee”. Samen liepen we naar boven, ze pakte mijn hand. “Wel je ogen dichthouden hè!” “Ja, Natas, schiet nou op!”. De volgende dag kreeg ik een telefoontje van haar moeder. Ik hoefde niet meer te komen oppassen. Haar prinsesje had een nieuw paar schoenen van dat hippe merk waar iedereen mee liep van mij verwacht. Ik wist toch wel dat ze dat per se wilde hebben. Van mij, de oppas, een paar schoenen van 200 euro! Die barbiepop was achteraf dus toch niet zo een goed idee van mama. Blijkbaar is ze dat moment eventjes vergeten.