Lid sinds

10 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Schrijfopdracht #9 - Over kat en muis

“Wat is dat?” vraagt mijn dochter Hiske. “Dat is een muis, schat. Een dode muis.” “Als je dood word dan word je een sterretje.” Ik knik. “Maar dat muis is nog geen sterretje. Dat muis is nog een muis.” Ik knik weer en pak muis bij staart om hem in de vuilnisbak te gooien. “Wat ga je met dat muis doen?” “Die ga ik weggooien, hij kan moeilijk op de vloer blijven liggen, toch?” “Maar dan kan dat muis niet een sterretje worden,” piept ze. “Je mag dat muis niet in de plullebak gooien. Dat is zielig!” “Zullen we hem maar begraven dan?” Hiske knikt en loopt naar de tuin waar we een graf maken naast de sering. “Dat muis word maar een heel klein sterretje,” zegt ze. Dan dekt ze de muis toe met aarde en legt een steentje op het graf. “Dag muis, geef oma een kusje!” “Waarom was dat muis dood, mama?” “Ik denk dat Felice de muis heeft gevangen.” Met mijn duim veeg ik een traan van haar wang en geef haar een kus. “Dat is heel stout van Felice!” “Ja, wel een beetje. Maar poezen vangen nu eenmaal muizen.” “Net als Tom en Jerry?” “Ja, precies. Net als Tom en Jerry.” “Tom is ook stout. Die doet gemeen tegen Jerry.” “Heel gemeen,” antwoord ik. Dan ziet Hiske Felice zitten. Ze rent naar de poes toe en pakt haar op. “Stoute poes!” “Wat ga je met Felice doen?” “Op de gang zetten natuurlijk!” En met veel tumult verdwijnen peuter en poes het huis in.

Lid sinds

17 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Een herkenbaar verhaal voor mij, moeder van meerdere kinderen. Zowel het onderwerp sterven als het op de gang zetten van de poes spreken me aan, door mijn eigen ervaringen. Het dialoog maakt het verhaal luchtig. De fouten in taal horen bij dit kind. Heb je de neiging verhalen dichtbij je eigen ervaringswereld te houden?

Lid sinds

10 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Odile Bedankt voor je feedback. Je stelt me een goede vraag. Mijn kinderen zijn in elk geval een heel aardige inspiratiebron. Ik wilde aanvankelijk een verhaaltje schrijven vanuit het perspectief van een luie rode kater a la Assepoes' Lucifer, een sadistische inslag, het vangen van de muis. Ik zie de nagels in de muis haken, de staart tussen de tanden, zelfgenoegzame blik. Maar daar kwam ik niet goed uit. Ik werk daar overigens wel aan verder. Met dichten blijf ik bewust dichtbij mezelf. Het is voor mij een uitlaatklep. Met verhalen schrijven is die keuze minder bewust, maar als ik door mijn printjes blader, dan denk ik dat je gelijk hebt. Wat is het doel van je vraag?

Lid sinds

17 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Je vraagt wat het doel van mijn vraag is. Wel het valt mij op, wellicht omdat ik mij er zelf mee bezighoud. Ik probeer weleens fantasy te schrijven en merk dan dat ik mij verder van mijn belevingswereld beweeg en dat dat wiebelig aanvoelt. Ik wilde je misschien vragen of je ook weleens die deining opzoekt van onbekend terrein.

Lid sinds

10 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Lief en schattig. Ik hoop dat mijn dochter ook zo zal reageren (al vind onze poes dat misschien wat minder leuk) Leuk geschreven Sanne. Een lach en een traan hier.

Lid sinds

10 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@drakenvriend: dankjewel voor de complimenten :) @ Odile: Aha, vandaar :) Ja dat probeer ik ook wel eens. Maar het kost me aanzienlijke moeite. Ik heb ooit voor een schrijfwedstrijd (een ongelofelijke reis) een verhaal geschreven. Het moest dus over een reis gaan. En ik houd eigenlijk niet zo van reizen. Toen heb ik de eerste vlucht van een draak beschreven. Ook fantasy dus. Dat lees ik veel, maar schrijven van fantasy vind ik moeilijk. Ik was uiteindelijk te onzeker over het stuk en heb het alleen op mijn blog gepubliceerd. Nu ben ik er best tevreden over. Daarom probeer ik mezelf wel te dwingen om de uitdaging aan te gaan. Het stukje over de kat zal er dan ook zeker komen. Wanneer, dat blijft de vraag... Zo begon het : Hmm, een lekker hapjen. Dus jij, Muis, dacht mij te slim af te zijn, hmm? Hoe mis had jij het - niemand spot met mij, De Rode Kater! Zie hoe je daar nu hangt, hmm? Zo hulpeloos. Al jouw getrippeltrappel haalt nu weinig uit, hmm? Ja! Heel weinig uit. Hmjam, hmjam, wat zul jij lekker smaken, Muis. Ik lik mijn bek al af, zien je het? En toen liep ik vast ...

Lid sinds

11 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Love it! Als je eenmaal kinderen hebt is het voortdurend je moederhart dat spreekt en is het lastig om de pure realiteit van zoiets wonderlijks los te laten. Kinderen zijn en blijven een inspiratiebron. Een krachtige en kwetsbare inspiratiebron, omdat niets je zo dicht bij staat en niets zo moeilijk onder woorden is te brengen. Is mijn ervaring. Hopelijk zal ik een dergelijk gesprekje over een twee jaar ook met mijn dochtertje kunnen voeren. Vol begrip, lekker eigenwijs en toepassend wat je van papa en mama leert. Warm en liefdevol omschreven!

Lid sinds

10 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@ PetraO: Dankjewel. Bij ons thuis is op de gang gezet worden wel zo'n beetje de zwaarste straf die gegeven kan worden... @ Buddy: Dank. Ik weet niet of ik zo zou kunnen schrijven als ik mijn kinderen niet had. Ze hebben mij veranderd. Een luikje op een kier gezet waardoor af en toe hele aangename hersenspinsels ontsnappen. Het zijn niet alleen de dagelijkse dingetjes die dan door het luikje komen. Maar ook heel andere wonderlijke woorden en zinnen ...

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Goed verhaal, met kop en staart, en leuk dat de kat op de gang moet. (maar zou ik hier ook hardop durven zeggen wat een verschrikkelijke jeuk ik krijg van de suggestie dat overledenen sterretjes worden? ik geloof het wel, want ach, da's een kwestie van smaak, denk ik zo)

Lid sinds

10 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hai Schrijvenmaar, Dank voor je reactie. Natuurlijk durf je dat hier op SOL hardop uit te schrijven! Wij zijn immers mensen van rede ;) (bijna allemaal ;) ) Ikzelf geloof niet in hemel, reïncarnatie of dat doden sterretjes worden. Maar vanuit pedagogisch oogpunt is het een mooi verhaal. Het maakt dat kinderen het verscheiden van een geliefde (of dat nu een huisdier of een mens is) wat beter een plekje kunnen geven.

Lid sinds

9 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Heel herkenbaar allemaal. En wat is er mis met realistische verhaaltjes. Als ze vermakelijk zijn om te lezen is het goed. En dat is zeker bij dit verhaal goed gelukt. Maar soms kan het bevrijdend zijn om je fantasie erop los te laten. Er ontstaan nieuwe werelden. Vandaar 'schrijven is loslaten'. En loslaten is vaak moeilijk.

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Wij zijn immers mensen van rede ;) (bijna allemaal ;) ).
Fijn om te horen; ik ben altijd geneigd dat te denken (maar heb het hier in het begin behoorlijk zien ontsporen, over helemaal niets).
Ikzelf geloof niet in hemel, reïncarnatie of dat doden sterretjes worden. Maar vanuit pedagogisch oogpunt is het een mooi verhaal. Het maakt dat kinderen het verscheiden van een geliefde (of dat nu een huisdier of een mens is) wat beter een plekje kunnen geven.
Dat mensen geloven in een hiernamaals, of reïncarnatie, hoewel we dat zelf niet doen, kan ik mijn kinderen uitleggen, omdat het tamelijk ontastbare begrippen zijn; sterren zijn echt en fascinerend op zich, met tal van eigen vragen en mogelijkheden, die ik niet graag ondergesneeuwd zie in smoesjes over iets totaal anders. Toen mijn oudste als tweejarige voor het eerst een boek over de ruimte zag was haar fascinatie zo mooi, volledig en oprecht ... en inmiddels weten beiden (bijna 5 en dik 2) aardig mee te praten over planeten, sterrenstelsels en wat dies meer zij. (En ook met dood is dood hebben ze hier geen moeite, alles wat leeft moet op een dag dood gaan, dat hoort erbij, ook al is het soms heel akelig, soms is ook dat fascinerend). Maar het feit alleen al dat jij het schrijft, en de reacties hierboven, geven aan dat er genoeg moeders anders over denken.

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Leuk verhaal, Sanne. Een vraag: “Op de gang zetten natuurlijk!”, zou een kind van vijf dat zo zeggen? Zou ze 'natuurlijk' niet weg laten? Met plezier gelezen.

Lid sinds

10 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dank Schrijvengeluk, Bibi Koen, Dos Wijnhof, Yrret. @ Dos: Of de gemiddelde vijfjarige in deze context "natuurlijk" zou gebruiken weet ik niet. Mijn dochters zijn beiden erg taalgevoelig en hebben een vocabulaire die hun leeftijd een aardig eind vooruit is. Woorden zoals "natuurlijk" gebruikt mijn jongste dochter al ruime tijd en nog op de juiste wijze ook. Mijn oudste dochter, zij is 8, zou het natuurlijk wel weglaten en iets als "Duh" in de plaats zeggen ...

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Een mooi alledaags gesprek weergegeven tussen moeder en dochter. Door de realistische bewoording kan het in elk huishouden met kinderen plaats vinden. Leuk gedaan! :thumbsup: