Wekelijkse schrijfopdracht #7 Bloedmaan / Doei

'Kijk, een bloedmaan,' fluisterde ze zachtjes. 'Een wat?!' Zijn stem schalde over het plein in de binnenstad. Het volume werd ingegeven door de hoeveelheid pilsjes van de uren ervoor. Ze weerspiegelden ook iets van ongeduld. Zij wilde hier nog even op een bankje zitten. Hij wilde liever linea recta door naar zijn appartement. De eerste kussen waren veelbelovend en gretig geweest. Hij had een honger geproefd die ook bij hem smeekte om gestild te worden; de voorbode van een wilde nacht. 'Een bloedmaan,' herhaalde ze. 'De maan kleurt rood.' Hij voelde haar vorsende blik. 'Nou, het lijkt me meer oranje. Oranjegeel.' Ja, kut. Wat moest hij anders zeggen? Hij keek nog eens naar de maan, vluchtig, enigszins verstoord. De stilte die ze liet vallen, beviel hem niet. Ze dacht na, dacht hij. Daar hield hij niet van, van denkende vrouwen. Hij keek nog eens naar de oranje maan en vervloekte het uitblijven van een donker wolkendek. Kut maan, kut heldere wolkenloze hemel. Als het nu geregend had, zouden ze al in zijn bed hebben gelegen. Als ie gewoon geel geweest was, ook. 'Sommigen zien in zo'n rode maan een slecht voorteken.' Nu leek het alsof ze hem grondig bekeek. Voor het eerst. 'Daar kan ik me iets bij voorstellen.' Hij voelde dat de toon van zijn stem net iets te direct, te aanvallend was. Ze schoof iets van hem weg. 'Kijk, een vallende ster,' probeerde hij. 'We mogen een wens doen.' 'Ja, maar die mag je nooit tegen de ander vertellen.' Ze stond op en liep naar haar fiets. 'Nou, doei,' zei ze wegfietsend, over haar schouder. Haar ogen waren dankbaar glimlachend gericht op de rode maan aan de horizon en negeerden hem volkomen.