Dyslexie

2 X gepost.

Welkom Lotte. Ik ben het helemaal met je eens. Ik ben ook een dyslecticus. :) Ik heb me overigens nooit ergens door laten weerhouden. Verhelpen/ genezen kan niet en aan domme mensen kun je ook niets doen. Enkel een dikke huid kweken. Verhalen verzinnen vraagt om andere vaardigheden dan enkel foutloos schrijven. Toch doe ik altijd mijn stinkende best om het zo goed mogelijk te doen. En dat is toch, om je vraag te beantwoorden Tja, door zoveel mogelijk te schrijven en met behulp van feedback te leren. Ik heb altijd de neiging om op z'n "Engels" te schrijven. Is het erbij of er bij? Voorlezen of voor lezen? Dat haalt de spellingscontrole er niet uit. Zelf schrijf ik altijd aan één stuk door. Pas als ik helemaal klaar ben dan ga ik woord voor woord de tekst door. Met de site van de taalunie en een woordenboek bij de hand. En ja, dat duurt oeverloos en nee, dan zitten er nog steeds fouten in. Ik stuur pas iets naar een uitgever als mijn proeflezers hun lichtje erover hebben laten schijnen. En met resultaat. Dus aan een ieder, laat je vooral niet uit het veld slaan. Ik denk dat het niet veel uitmaakt of je dyslexie hebt of niet. Sommige mensen zijn enorm precies en anderen niet. Sommigen worden boos om de feedback die ze ontvangen, anderen zijn er blij mee. Persoonlijk ben ik blij met iedere feedback, mits zinvol. Aan: "er staat een spelfout," heb ik niet zoveel, als ik hem zelf niet zie. :) Beantwoordt dit je vraag een beetje Tja? (Over dit stukje heb ik een half uur gedaan.)

Bij twijfel pak ik er ook een woordenboek bij, hoor. Ook mensen die niet dyslectisch zijn maken taalfouten. Een half uur over die tekst doen, zegt wel iets over je karakter. Je hebt gelijk. Gewoon doorgaan. Als mensen boos worden over het ontvangen van feedback kunnen ze beter niets plaatsen. Maar ik vermoed dat het eerder gekwetstheid is dan boosheid. Je moest eens weten hoe vaak ik over een fout heen lees.

Ik kijk heel vaak teksten na van iemand die dialectisch is. Ze maakt consequent dezelfde grammaticafouten. Zij ziet ze met haar 67 jaar nog steeds niet. Ze heeft universitair onderwijs gehad, ondanks deze handicap. Ze heeft dan ook een B-studie gedaan. Maar, iedere officiële brief die eruit gaat, kijk ik na. Ik ben zelf niet eens een ster in grammatica en spelregeltjes. M.a.w. ze weet haar zwaktepunt, vraagt fb en leeft ermee.

Hallo, Zowel onze dochter (zelfs nog in grotere mate) als ik hebben Dyslexie. Ik heb het sinds een week geleden (denk ik) nooit eerder gemeld, omdat ik niet vond dat het nodig was. Echter is het zo, dat ik na 22 lessen korte verhalen nog steeds van mijn dcoent te horen krijg dat er weer slordigheden in mijn tekst zitten. Ik ben nu 37 jaar en ben een sterk persoon, maar moet toegeven dat ik dan met tranen in mijn ogen zit, want ik wil mijn docent niet pesten. Ik doe echt mijn uiterste best, maar ik zie mijn fouten gewoonweg niet. Ik mag het in een ander lettertype zetten en afprinten, hardop lezen,...het helpt niets. Voor mij bijvoorbeeld is een komma een punt. Wanneer ik er dan word opgewezen, voel ik mij er nog dom bij ok, want waarom in godsnaam zou ik een komma gebruiken voor een punt, op het einde van een zin?! Niet. Waarom deed ik het dan wel? geen idee. Kan ik geen antwoord op geven. Mijn 'pech' is dat ik ook een aangeboren oogaandoening heb: Nystagmus. Ik zat overlaatst bij de oogarts en smmeekte de mens bijna om een bril, wetende dat dat niet gaat of helpt. Gewoon de gedachte dat de oogarts kon zeggen: "Hier mevrouw, we geven u een bril en alles is opgelost, dan gaan je ogen stoppen met trillen en moet je niet meer schuin naar je blad kijken." Kunnen de mensen ook eindelijk eens stoppen met te zeggen dat ik niet met mijn neus moet schrijven." Wat ik zeker wel wil aangeven, en ook overal doe, is dat ik de mensen die reageren op mijn Twitter, site, of elders op mijn fouten er wel héél dankbaar om ben, want die mensen namen de tijd om het mij vriendelijk te melden. Het blijft zwaar om te lezen dat je weer gekke woordspelingen hebt gezet, maar ik heb het nu eindelijk los gelaten en ik geniet weer van het schrijven. Ook heb ik een hulp gevonden, hoe gek het ook mag klinken, maar ik zie mijn tekst nu na met een vergrootglas en nu zie ik soms wel plots een fout. Zoals puntkomma gebruik ik nooit, maar toch wil ik die precies heel graag in mijn verhaal zetten. :-) Ook deed ik vorige week mee aan de 120w met het themawoord 'Afgang'. Met mijn fouten in mijn tekstjes kon ik ineens meedoen met het thema, zodus schreef ik hieronder dit stukjes tekst op mijn site. Het themawoord deze week is 'Afgang'. Oh ja, daar kan ik van meepraten hoor. Helaas maak ik veel domme taalfouten, mijn favoriet is om letters om te wisselen. Jaja, echt waar, daar heb ik een ambitie voor en soms hé, wanneer ik eens echt gek wil doen, dan zet de letters dubbel. Ja, echt waar. Oooh, en wanneer ik stout wil doen, hihi, dan laat ik er gewoon een paar weg. In sommige gevallen zie ik ze niet altijd staan, die deugnieten verstoppen zich wel eens voor mij hoor. Yep, er kan wat gebeuren op je computerscherm met die bewegende stokjes die aan het dansen gaan. Mijn letters komen uit het circuscircuit, maar ik denk dat de andere schrijvers hun letters uit het leger komen, die blijven zo mooi stokstijf staan, tot ze een commando krijgen van hun chef, om zich dan mooi samen in een rechte rij te verplaatsen. Die van mij hebben tegen dan de tent al afgebroken. ☺ Groetjes,

Sorry voor het omhoog schoppen van een oud topic, maar ik wilde toch heel graag even reageren. Om te beginnen: Jaimie, jouw afgang stukje is echt geweldig! Zo herkenbaar! Ik ben ook dyslectisch en maak consistent dezelfde fouten. Omdat ik geloof dat de vraag aan het begin van dit topic inmiddels voldoende beantwoord is door anderen, zal ik daar niet te veel meer over uitweiden. Wel doe ik zelf iets, wat misschien anderen ook kan helpen: ik gebruik Google Translate. En nee, niet voor de fantastische vertalingen. Ik kopieer een stukje geschreven tekst in het veld van Google Translate en druk op het luidsprekertje onderin. Een verschrikkelijk geautomatiseerde stem gaat dan mijn stukje oplezen. Fouten met dt ga je hierdoor niet vinden, maar wanneer je een b hebt geschreven in plaats van een d, wel! Gewoon een kleine tip voor de mensen die daar baat bij kunnen hebben. En stiekem toch nog een klein antwoord op de vraag aan het begin: wat voor feedback willen dyslectici? Nou, zoals al genoemd, dus graag zo specifiek mogelijk. Ik zie de fout niet, dus als jij hem wel ziet, benoem hem dan graag duidelijk. Sommige mensen zeiden dat dyslectici deze fouten nooit goed kunnen leren, maar hier ben ik het niet mee eens. Het woord "fantastisch" (ja ja, die staat hierboven niet voor niets) is mijn eeuwige Nemesis. Na ruim dertig jaar kan ik hem echter foutloos schrijven. Voorwaarde is wel dat ik dit onderhoud. Wanneer ik langere tijd weinig schrijf/ lees ga ik terug vallen in dezelfde fouten. Ik zie het als het leren van een andere taal. Je kunt op vakantie vloeiend Italiaans spreken, maar wanneer je daar tien jaar niet meer bent geweest, kost het je opeens weer moeite. Dyslectici hebben misschien meer moeite met specifieke taalaspecten, dat wil niet zeggen dat ze niet kunnen leren.

Mensen die dyslectisch zijn, wil ik juist aanmoedigen om te schrijven. Bovendien kun je er een bepaalde schoonheid in zien, in de fouten die ze maken, alsof het een dialect is of een eigen taal. Laatst zag ik een winnend verhaal dat bewust dyslectisch geschreven was opdat de lezer begrip zou krijgen voor dyslectie. Ook ik heb een paar dyslectici in huis. Zichzelf verbeteren kost (1) te veel tijd en (2) ze zien het niet wat er fout is. Je kunt bovendien dyslexie hebben in verschillende gradaties, verschillende soorten. Toch bestaat taal en schrijven niet alleen uit foutloos schrijven, maar ook uit schrijfplezier, het je uiten, fantasie en nog veel meer. Taalfouten zijn maar een klein aspect van schrijven. Laat je nimmer jouw plezier van schrijven ontnemen. Het is zelfs juist goed voor je om te schrijven als je dyslectisch bent. Er zijn nog meer GELDIGE redenen om niet foutloos te schrijven. Als je maar weinig tijd hebt, als je een ziek kind hebt, als je doodziek bent, als je anderstalig bent, als je een breinziekte hebt. Ik vergeet er vast een aantal. Dit mag geen reden zijn om geen schrijfplezier te hebben. Schrijven is een gezonde en leuke bezigheid en als je aandacht naar het plot gaat, denk dan vooral niet aan je taalfouten. Proeflezen zou niet gereserveerd dienen te zijn voor mensen die foutloos schrijven. Het liefst zou ik dyslectici juist aanmoedigen te schrijven, want na een tijdje te schrijven zal de motivatie om trucjes en hulp te zoeken tegen taalfouten toenemen. Het jezelf uiten is wat mij betreft een recht van de mens. Iemand ontmoedigen is kwalijk. En wie weet vind je iemand die je taalfouten graag verbetert. Als iemand begint met schrijven met dyslexie, moet hij twee drempels over. De gewone angst voor schrijven en de angst om op taal te worden beoordeeld. Dit zou niet nodig moeten zijn.

@Sweet Lucy, dank u om je complimentje over mijn 120w stukje. Weldra komt mijn debuutroman (in eigen beheer) uit en daar ben ik zelf héél fier over. Ik heb zes verschillende schrijfcursussen gevolgd. Mijn docent kreeg een deel van mijn manuscript te lezen en ik mocht het al direct serieus bijschaven op domme fouten. Een woord met maar drie letters, yep, ik draai er daar twee van om. Grappig hoe je dan zelf naar 'vai' zit te staren en bedenkt wat dit moest zijn, tot je na een minuut beseft dat het dus 'via' moest zijn. Ik heb een manuscript van 56150 woorden geschreven, je moet echt niet raden hoeveel ik er daar verkeerd van stonden. Het waren er best véél. Ik heb proeflezers gevraagd mij te helpen en nu ligt het voor tekstueel nazicht bij een redacteur. Er waren momenten bij dat ik het manuscript door het raam wilde gooien, dat ik er genoeg van had. Genoeg van wat? Ah, ja juist, van de fouten in het verhaal, MAAR niet van het verhaal zelf! Dat was mijn keerpunt. Ik gaf aan mezelf toe dat ik nooit zonder fouten zal schrijven. Ik ging mijn best doen om het zo goed mogelijk foutloos te doen, maar perfectie bestaat niet, dus ik genoot terug van het schrijven. Mijn boek is opgebouwd in zeer korte hoofdstukjes en enkel links uitgelijnd zodat het voor lezers met dyslexie, of mensen die zelden tot nooit lezen, niet overkomt als 'een lap tekst".

Ook ik heb een vorm van dyslexie. Het is voor mij een uitdaging om foutloos te schrijven. Ik moet toegeven dat ik mezelf schaam steeds opnieuw dezelfde fouten te maken. Aan de andere kant is het ook fascinerend dat mijn hersenen sommige woorden weigeren te herkennen. Ik ben door de jaren heen kampioen in ezelsbruggen geworden. Zonder spellingcheck zou ik niets op SOL durven posten. Ik waardeer het wanneer ik op mijn fouten gewezen word. Of op een verkeerde zinsbouw. Mijn grootste struikelblok is dat ik veel dingen anders interpreteer. En soms heb ik de neiging te gillen als ik weer eens mijn nek breek over een ogenschijnlijk simpele spellingfout. Pas op latere leeftijd kwam ik er (via mijn dochter) achter dat ik dyslectisch ben. Het was in zekere zin een opluchting. Vroeger werd je achter in de klas geparkeerd met het predicaat dom. Maar er zijn zeker ook voordelen aan dyslexie. We zijn ongelofelijk creatief. Ik zit in mijn verhaal en denk nergens over na. Het floept er allemaal vanzelf uit. Ik kan van te voren niet bedenken wat mijn HP gaat doen. Het schrijven beleef ik dan ook als een groot avontuur.

Ik heb alle berichten over dyslexie doorgelezen. Het was heel interessant. Er zijn heel veel mensen die met dit euvel zitten, heb ik gemerkt. Vreselijk als je voor dom wordt versleten als je dat niet bent. Gewoon doorgaan met schrijven, mensen. Laat je niet ontmoedigen. We hebben allemaal wel ergens een zwakke plek.

Een vriendin van mij heeft dyslexie. Als zij voor haar studie iets schrijft, kijk ik het vaak even na. Zij wil ook ooit een boek schrijven. Ik heb haar al beloofd dat ik het dan voor haar na zal kijken. Het beste advies? Zoek iemand die het even na wil kijken. Een goede vriend(in), je partner, een familielid...