Anonimiteit vermijden door audities voor schrijvers?

sterke reactie, au bergine! Die spetterende persoonlijkheid of die flupse :) . Je komt met je reactie dichtbij met wat ik bedoel. Als anonieme stuurder kom je op de laatste plaats, na de bekende schrijvers, de persoonlijkeheden met een ghostwriter. Je bent een soort 1% regeling voor het overige geldpotje. Er is geen plaats meer. Toch zoeken ze nog naar dat juweeltje. Een soort idols voor schrijvers organiseren? :o

Uitgevers, en proeflezers op een site als deze, zouden wat mij betreft hooguit wat directer mogen zijn in hun reactie. Er zijn teksten die doen vermoeden dat het nooit wat zal worden. Dat vermoeden mag, wat mij betreft, uitgesproken worden. Let wel, met respect. Dat scheelt dan denk ik ook weer in de 'slush-pile'.

Tja, meer agentschappen misschien?

Uitgevers, en proeflezers op een site als deze, zouden wat mij betreft hooguit wat directer mogen zijn in hun reactie. Er zijn teksten die doen vermoeden dat het nooit wat zal worden (...)

Goed punt. Bedenk wel, dat niet iedereen die hier een proefstuk plaatst, per se hetzelfde beoogt. Lang niet iedereen zoekt die romanpublicatie of uitgever.

Een soort idols voor schrijvers organiseren? :o

http://www.knack.be/nieuws/boeken/italie-heeft-de… Kan iemand even Eyeworks bellen. Inderdaad, nog een manier om te verdienen aan de schrijver.

Meer agenten kan inderdaad geen kwaad, maar die krijgen ook veel rommel te verwerken, dus ze moeten dan flink in aantal toenemen. Alvast een schrijvenonline agent? Eerlijker zijn in een reactie hier op online, kan alleen, denk ik, als de tekstplaatser specifiek om uitgeefbaarheid vraagt. Tjonge jonge het bestaat echt, een soort idols voor schrijvers! Dat komt dan ook vast in nl. Als ze een goudmijntje ruiken, springen ze er op af. Ik zal zeker gaan kijken,meer niet. Dit gaat me weer te ver, het moet wel serieus blijven! Helaas twijfel ik zo wie zo aan de ernst, echte liefde voor een boek bij de uitgever. misschien de kleine uitgevers?

Helaas twijfel ik zo wie zo aan de ernst, echte liefde voor een boek bij de uitgever. misschien de kleine uitgevers?

Waar baseer je die twijfel op? Een uitgever kijkt natuurlijk commercieel, maar toch zeker wel met liefde voor een boek.

Meer agenten kan inderdaad geen kwaad, maar die krijgen ook veel rommel te verwerken, dus ze moeten dan flink in aantal toenemen.

Meer agenten? Zou dat echt een verbetering zijn? Nog iemand die een dik graantje mee pikt. In Amerika en Engeland werken ze met agenten en kun je als schrijver zelf de uitgeverij niet benaderen.

Meer agenten kan inderdaad geen kwaad, maar die krijgen ook veel rommel te verwerken, dus ze moeten dan flink in aantal toenemen.

Meer agenten? Zou dat echt een verbetering zijn? Nog iemand die een dik graantje mee pikt. In Amerika en Engeland werken ze met agenten en kun je als schrijver zelf de uitgeverij niet benaderen.

En dan selectiebureaus erbij: die selecteren wat er bij de agenten terecht mag komen waarna die bepalen wat de uitgeverijen te zien krijgen. Misschien moeten we voor de selectiebureaus nog voorselectiebureaus aanmaken. De uitzoeken wat de selectiebureaus ... enz. Zijn we betoeterd?

Maar, zo werkt het bij echt grote schrijfwedstrijden toch ook? Pré-selecteurs, selecteurs, jury. Kwaliteit komt altijd boven.

Dat maakt het nog niet handig voor het uitgeef-selectieproces. Wedstrijden moeten zo eerlijk mogelijk zijn, daarom zijn er meerdere juryleden die elke verhaal lezen, arbeidsintensief en tijdrovend. Uitgevers moeten rendabel zijn, efficiënt en niet per se eerlijk.

Er is niets eerlijker dan rendabel zijn.

Schrijfwedstrijden (dus de echte) zijn over het algemeen niet rendabel en worden door onbetaalde vrijwilligers gedragen. Het meedoen aan een schrijfwedstrijd is in meerdere opzichten niet vergelijkbaar met het insturen van een manuscript aan een uitgever. Zo kent een wedstrijd een winnaar, een verplichting die de wedstrijdorganisatie aangaat met de deelnemers. Een uitgever is niet verplicht van de ingezonden manuscripten er ook maar eentje uit te geven. Ik vind dat er zo min mogelijk schakels tussen de lezer (de koper) en de auteur (de verkoper) moeten zijn. Agenten, selecteurs, voorselecteurs, prévoorselecteurs; allemaal profiteurs. En hoewel de gewone weg naar de uitgever (insturen over het algemeen, want er zijn maar weinig mensen die worden gevraagd of voldoende bekendheid genieten om de slushpile te ontwijken) een lange, lastige, levensvreugd opslokkende bezigheid is, zit er niets anders op als je bij een uitgever wilt worden uitgegeven. Overigens zijn er uitgevers waar je kunt pitchen (Zilverspoor op diverse beurzen) en organiseren uitgevers schrijfwedstrijden (Luijtingh vorig jaar) waarbij de winnaar een boekcontract won en inmiddels is uitgegeven.

Teveel zinnen. Je mist het punt.

Maar, zo werkt het bij echt grote schrijfwedstrijden toch ook? Pré-selecteurs, selecteurs, jury. Kwaliteit komt altijd boven.

Betaal je die dan? Het is waar, dat kwaliteit altijd boven komt (zou moeten komen). Maar als dat alleen nog kan via allerlei tussenpersonen, dan moet de schrijver gaan betalen om dat werk boven te laten drijven. Stel: Jij hebt een goed verhaal geschreven. Je hebt al betaald voor de kwaliteit, met je talent en het werk dat je hebt verzet, de research, de cursussen die hebt gedaan, de redactie op je verhaal. Dan nog, komt het niet zelf boven drijven. Het drijven moet blijkbaar uit je portemonnee komen. #38 Anaïd, inderdaad. Betoeterd. Edit: crosspost. De schrijver met niet genoeg kwaliteit kan het bovendrijven ook 'kopen'. De schrijver is de markt. Niet de lezer. Er wordt misschien wel meer verdiend aan schrijvers die graag gepubliceerd willen worden, dan aan lezers.

Betaal je agenten vooraf?

Vooraf of achteraf, je betaalt ze.

Dat maakt nogal verschil.

Ethisch gezien niet.

Leg dat maar eens uit.

Vooraf betaal je in ieder geval voor de cursus, die moet minimaal gevolgd, wil je worden gerepresenteerd. Wat was het, 1500 euro voor een een-twee-daagse cursus? En dan de vervolgcursus, natuurlijk. Je betaalt met je netwerk en contacten. Je ronselt mensen die voor jouw publicatie betalen via een aandeel. En daarna draag je een percentage af. Het wordt steeds moeilijker te zien of het een gekocht debuut is, of een talentdebuut. Daar moet je als lezer maar uit zien te komen, uit al dat 'bovendrijvend' talent.

Je pakt nu een Nederlands voorbeeld. Daar zou ik niet voor gaan. Volgens mij zijn er in de V.S. agenten die een percentage bedingen. Niks mis. Die gaan voor je, weten waar je ze aan kunnen bieden (als ze geloven in je verhaal). Maar ik kan het mis hebben.

De Engelstalige doelgroep is enorm en overstijgt Amerika. Daar werkt de concurrentie tussen de agentschappen misschien wel in het voordeel van de schrijver, ik zou het niet weten. Hier wordt er gevist in een klein modderig vijvertje en alleen de grote vissen eten zich rond. Denk ik. Maar misschien is het allemaal wel helemaal anders dan ik denk.

Akkoord. Mijn idee (het gaat om het model, niet om in welk land dat wordt toegepast). Stel ik schrijf horror. Er is een agent die schrijvers van het niveua Stephen King, Clive Barker vertegenwoordigt. Die ziet wat in mijn verhalen.No cure, no pay. Hij gaat uitgevers benaderen. Aan de vergadertafel krijgt hij kritische vragen. Hij gaat ervoor, als hij erin gelooft. Vergelijking. Redacteur bij een uitgeverij. In wezen niets meer of minder dan een ambtenaar. Hij ziet wat in mijn verhalen. Aan de vergadertafel krijgt hij kritische vragen. Die denkt: 'Fuck, als het niet verkoopt, ben ik straks mijn baan kwijt. Jammer. Laat maar.' Dat is mijn beeld. (Ik zeg niet dat het klopt.)

Ja, ik snap. En dat no cure, no pay principe trekt mij ook. Maar die agent in jouw voorbeeld biedt nog steeds het manuscript aan bij die ambtenaar/uitgever in jouw voorbeeld. Zeg, die agent heeft 100 manuscripten om te pushen. Ze zijn allemaal even goed, in verschillende genres. Hij kan er maar 2 kwijt. Wat gebeurt er met die andere 98? Zegt hij dan, sorry. En gaat verder naar nr 101 - 200? En pikken die 98 dat? Hij vond hen toch goed genoeg?

Daar heb je een punt. Alhoewel ik me moeilijk voor kan stellen dat ze allemaal even goed zullen zijn. In 'mijn' model heeft de reputatie van de agent ook gewicht. Hij kan nummer drie ook slijten. Maar ik denk dat ik begrijp wat je bedoelt.

Wat ik vooral bedoel is dat ik denk dat een agent moet doen wat een agent doet. Iemand vertegenwoordigen. Maar in Nederland geven agenten vooral cursussen, lijkt het. Logisch, cursussen geven houden die klant betalend en langer in zijn bestand. Met die cursus verhogen de 98% hun kans op publicatie, is de insteek. Dat gaat in tegen het: no cure no pay. De cure ís plots de pay. En de vertegenwoordiger is dan degene die aan productverbetering doet. En doet dat gericht op wat de uitgever wil. En de uitgever wil (natuurlijk, niets mis mee) verdienen. Maar wie werd er nou vertegenwoordigd? Oftewel, zou de schrijver (moeten) zeggen: wie is hier nou de snackbar, gij of ik! Een agent die acteurs vertegenwoordigt, geeft toch ook geen dramales. Hij zoekt audities voor de auteur. En...we zijn rond.

Ik heb het idee dat het gesprek gedurende de laatste posts vooral gaat over de werkwijze van een agent (en dat met algemene aannames die gebaseerd zijn op de werkwijze van één). Ik denk dat dat niet klopt. Niet alle agenten / scouts werken op deze zelfde manier. Maar de beginvraag ging niet over literair agenten. Hij ging over auditie doen bij redacteuren / uitgevers waardoor je als schrijver de kans hebt om uit de anonimiteit te treden. Bij poëzie werkt dit. Als dichter kom je vooral beter aan de bak door veel op te treden - overal waar mogelijk. Hoewel een gedicht veel meer diepgang kan hebben dan een verhaal, kent het een kortere voordrachtstijd en vraagt om die reden minder van de luisteraar. Op een avond / middag van twee uur kun je veel gevarieerds met tekst doen (gedicht voordragen, liedtekst laten horen, babbeltje, conference), en in verschillende bezetting, dus met meerdere voordrachtskunstenaars. Daarbij is hun lijfelijke aanwezigheid expliciet gewenst. Wanneer bij zo'n avond / middag ook een redacteur / uitgever aanwezig is (en waarom zou hij / zij niet, wanneer hij / zij geïnteresseerd is in poëzie, lied, conference, stand-up comedy et cetera), dan kan een schrijver zich bij hem / haar in de picture spelen, met als (mogelijk) gevolg uitgave van zijn werk. Verhalen vertellen / voordragen is ook een grote kunst, maar wordt bij mijn weten veel minder op podia gedaan dan bij poëzie gebeurt. Wanneer er (grote) vertelfestivals zouden zijn, zouden schrijvers die goed kunnen voorlezen, grotere kans maken om redacteuren / uitgevers te ontmoeten (met mogelijk uitgave van hun werk als gevolg). Het nadeel van het voorlezen van een (groot) verhaal is dat mensen een lange, luisterende zit moeten ondergaan. Het is de vraag of ze daar het geduld en de animo voor hebben. En dan is er nog iets: iemand die graag een verhaal leest, hoeft het niet leuk te vinden om naar datzelfde verhaal te luisteren. Je vraagt als schrijver dan weer een andere houding van je publiek. Ik heb enthousiaste lezers in slaap zien vallen bij het voorlezen van een verhaal. Daar kunnen ze niets aan doen; bij voorlezen komt de geest tot rust, de gedachten dwalen vanzelf af. Bij lezen wordt de geest daarentegen geactiveerd. Maar toch. Voorleesfestivals zouden naar mijn idee goede promotors kunnen zijn voor exploitatie van verhalen in gedrukte of gedigitaliseerde vorm.

Twijfels heb ik vanwege inderdaad die amtenaar-redacteur.Ze kijken, volgens mij, met regels,niet met liefde voor het boek. Ze vliegen niet van hun stoel en rennen naar de uitgever van geluk. Een m.script moet voldoen, correct zijn en commercieel aanslaan. De minder commercieele schrijvers doen het om hun bekendheid. Voor aandacht voor je onbekende boek moet je inderdaad uiteindelijk betalen. Een agent is dan voor de minima de enige die je kan helpen, omdat je achteraf betaald. Ik heb persoonlijk niets tegen het engelse model. En... voorlezen van je verhaal aan redacteurs, uitgevers? Waarom niet? Het is een kans erbij om je werk te promoten. Trouwens, ik zal best voor een ander willen voorlezen die daar moeite mee heeft. Bij een eventueele voorleesfestivals kan de organisatie de lengte bepalen van een tekst, of de tijd. Waarom zal de kunst van vertellen, voorlezen van een verhaal niet terug kunnen komen? Even dus geen TV.

Maar zie je de redacteur dan echt als ambtenaar-redacteur? Ik denk dat je de meeste redacteuren daarmee te kort doet. Wel is het op het moment gewoon enorm moeilijk om als beginnend schrijver ergens binnen te komen. Toevallig had ik vanmorgen een uitgever aan de telefoon die zei dat ze eigenlijk niet meer durfde te investeren in nieuwe auteurs in deze markt.

Een agent die op voorhand al geld vraagt, lijkt mij niet erg overtuigd te zijn van de verkoopbaarheid van je manuscript, en heeft ook weinig te winnen bij de publicatie daarvan, hij is immers al betaald, dus dat soort figuren kun je beter links laten liggen. Een "idool" voor schrijvers, waarbij het draait om de persoonlijkheid van de auteur en hoeveel "vriendjes" die kan ronselen? Nee, bedankt. Zo'n voorleesfestival lijkt me persoonlijk wel iets, al is dat ook jammer voor de schrijvers die niet mooi kunnen voorlezen, natuurlijk. Is dat iets hypothetisch, of bestaat het echt?