Humor

Dan kom je op het analyseren van tekst en daarvoor is SO ook niet. We moeten het hier bij schrijven houden - lezen is iets anders, en daar zijn ook andere sites voor.

Analyseren van teksten met het oog op ervan te leren en het geleerde te kunnen toepassen in eigen schrijverij lijkt me toch een belangrijk doel van dit forum?

Humor is als schuurpapier, het slijpt de scherpe randjes van het leven bij. Is het niet zo dat creatief schrijven over het leven gaat? Een verhaal zonder humor is als eten zonder zout. Smaakloos.

Ik vind bewust grappig zijn, dus bewust humor inzetten, heel moeilijk. Tijdens mijn schrijfcursus vond ik de humoropdracht dan ook een van de moeilijkste, omdat ik bewust grappig moest zijn. Ik kan dat niet. Humor is iets wat bij mij toevallig de hoek om moet komen kijken. Ik gebruik het onbewust wel om bepaalde rustmomenten in mijn verhaal te creëren. Dan laat ik mijn personage net een opmerking maken die ik achteraf dan grappig vind :p Ik vind wel dat je een goede vraag stelt. Want inderdaad: hoe belangrijk is humor? Ik heb er eigenlijk nooit zo op gelet, maar ik kan me maar weinig verhalen voor de geest halen waarin geen enkel sprankje humor zat. Zelfs in de meest dramatische films wordt nog gelachen of humor gebruikt. Het laat ook zien dat hoe erg het leven ook kan zijn, er kan altijd nog gelachen worden. Het laat ook zien hoe veerkrachtig de mens is en hoe goed wij met bepaalde dingen kunnen copen dankzij humor. Er wordt in schrijfboeken ook weinig aandacht aan besteed, heb ik gemerkt. Daarom dat ik, toevallig, net een schrijfboek heb aangeschaft over humor. Niet dat ik daar zoveel grappiger van ga worden, maar ik wil gewoon even lezen wat de schrijver over humor te zeggen heeft :)

Leuk topic! Humor is een must voor mij. Ik werk veel met humor. Zowel met de mensen/ kinderen zelf als wel in mijn verhalen. Humor is wel een kunst op zich. Je moet goed weten wat je doet en aansluiten bij diegene die voor je neus zit of de lezer. Zeker bij kinderen zit er een groot verschil tussen wat ze op welke leeftijd en of ontwikkeling leuk vinden. Zo heb ik een verhaaltje waarbij een detective kat en speurhond zich verstoppen in een vissenkom. Rond de twaalf is dat grappig want dat past niet. Rond de negen is dat grappig want je kunt ze achter het glas gewoon zien zitten. (Dat het niet past komt niet direct in hen op. Dat weten ze wel maar in een verhaal kan nog alles) Zesjarigen vinden het gewoon spannend en vinden de woorden: Ik vind het hier dol fijn, geweldig. Letterlijke humor is trouwens vrijwel altijd goed. Zeker bij pubers. Het is groen en loopt door het bos. Een dophert. Het is groen en heeft een identieteitscrisis. Ki Wie? Etc. Humor is trouwens wel een kunst op zich zeker in een verhaal, je moet de lezer zelf de grap laten beleven. Humor kan banaal zijn maar dat vind ik gewoon slechte humor. Ik zelf heb een hekel aan platvloers. Dat vind ik zo goedkoop. Ik ben benieuwd naar de humor van andere SOL-ers. Ik ben voor een wedstrijd! Groeten

Dan kom je op het analyseren van tekst en daarvoor is SO ook niet. We moeten het hier bij schrijven houden - lezen is iets anders, en daar zijn ook andere sites voor.

Analyseren van teksten met het oog op ervan te leren en het geleerde te kunnen toepassen in eigen schrijverij lijkt me toch een belangrijk doel van dit forum?

Zeker. Maar dan van de eigen en elkaars teksten. SO is geen leesclub.

Mensen die moppen vertellen hebben geen gevoel voor humor.

Humor is voor mij heel belangrijk, maar ik vind het heel lastig om dit te gebruiken in mijn verhalen. Hoewel het heel eenvoudig lijkt, is het toepassen van humor in een verhaal misschien wel een van de moeilijkste dingen om te gebruiken. De slappe lach krijgen tijdens het lezen van een roman gebeurt me niet vaak, maar Tom Sharpe (afgelopen donderdag overleden) heeft dit wel voor elkaar gekregen. Hoewel ik het persoonlijk fantastisch vind, kan ik me voorstellen dat er lezers zijn die zijn humor niet kunnen waarderen.

Daarom vertel ik nooit moppen, Schlim.

:D Die Tja. Om op je vraag te komen: zonder humor is het beschrevene geen schrijven te noemen. Een mens kan niet zonder humor, zonder lachen. Het is essentieel voor een goede, redelijke gezondheid. Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd, is toch een bekende uitspraak? Ook die is niet zomaar uit de lucht komen vallen. Humor, doet lachen en daarbij komen endorfines vrij die voor een geluksgevoel zorgen. Zo zie je, zelfs azijnpissers moeten het onderkennen, dat lachen en humor beschrijven vanuit een medisch-biologische kant bekeken kan en moet worden. Het antwoord op de vragen van Tja moet dan ook zijn: jawel mevrouw Tja, humor in het leven, in het schrijven is essentieel. In een cursus heb ik geleerd dat per pagina tekst, minstens eenmaal humor moet voorkomen. :lol:

Humor uit zich in vele gedaantes. Zwarte humor is er een van. Thrilers en horror zijn bij uitstek geschikt voor humor, omdat het de opgebouwde spanning in balans brengt en op een natuurlijke manier kan laten afvloeien. Heeft iemand toevallig Quest for Fire gezien?

Humor is een zwaktebod. Als je niets interessants hebt te zeggen kun je altijd nog een grap maken. Maar meer dan een wanhopige poging om de lezer te boeien is het niet.

Dwe, ik ervaar je opmerking als een oordeel. Humor is geen zwaktebod. Het kan juist voor kracht staan. Je door diepe kuilen halen. In een boek heb ik niet bewust humor wel of niet beschreven. Het is een pittig boek over een medische misser en chronische pijn en beperkingen en het leven zelf. Er kan iets op je pad komen en je bent er zelf bij hoe je verder gaat. Als je humor hebt (zonder cursus) dan ben je een rijk mens. Ik heb een hekel aan moppen. Bij fikse tegenwind kan het fijn zijn als er niet alleen tranen komen. Door te beschrijven hoe ik mijn leven leef kwam de humor als smeerolie door het boek heen. Ik heb enorm veel fijne reacties gekregen dat het juist prettig was om te lezen. Beschroomd kreeg ik regelmatig te horen dat de lezer ook had gelachen. Precies wat ik hoopte.

Gek is dat, als het over humor gaat, wordt het vaak bloedserieus. Alsof Sam en Moos aanbellen op zondagochtend, ernstig kijkend. 'We komen de lach brengen, mogen we daar even met u over praten?' Als ik dan een bazooka op ze richt, fleuren ze op en huppelen opgelucht, gearmd, de straat uit. De schobbejakken.

Klopt. Ik ben ook een van de meest serieuze sollers. Toevallig Sam en Moos aan de deur gehad. Ze kwamen geen lach brengen. De deur dichtgesmeten, een voet is achtergebleven. Misschien iets voor mijn verhaal.

De kat staart me ondertussen met een vragende blik aan. Alsof het antwoord op de vraag hoe ik zo snel een bekwame preparateur heb kunnen vinden er voor haar nog toe zou doen.

Klopt. Ik ben ook een van de meest serieuze sollers.

Ja, dat is waar. Van ons twee ben jij de meest serieuze vrouwelijke soller.

Dan kom je op het analyseren van tekst en daarvoor is SO ook niet. We moeten het hier bij schrijven houden - lezen is iets anders, en daar zijn ook andere sites voor.

Analyseren van teksten met het oog op ervan te leren en het geleerde te kunnen toepassen in eigen schrijverij lijkt me toch een belangrijk doel van dit forum?

Zeker. Maar dan van de eigen en elkaars teksten. SO is geen leesclub.

Het lijkt me dat illustratieve fragmenten uit de literatuur (citaten) alleszins op schrijven zijn gericht en zolang als dat centraal staat... Leesgroepen hebben een hele andere focus/belang.

LOL, bestaan die ook lezenonline?

Mensen die moppen vertellen hebben geen gevoel voor humor.

Dat is interessant, wat je daar zegt. Mensen die moppen vertellen. Moppentappers. De vervelende oom die de ene schuine mop na de andere over de koffietafel heen spuugt. ´Ik hou niet van moppen´ zag ik net voorbij komen. Ik dacht, nee ik hou ook niet van moppen. Maar dat is vooral omdat ik ze nooit kan onthouden, of de clou vergeet. Degene die de moppen vertellen, zijn echter (afgaande op de moppentappers die ik ontmoet heb) niet degenen die de mop bedenken. Het zijn mensen die vooral goed moppen kunnen onthouden. Die mop ontstaat wel ergens, toch? Misschien is het een anekdote die in een mop format is gegoten (een man loopt een bar binnen, Sam en Moos lopen over de kalverstraat) Iets uit cabaret of een film, dat verder leeft als mop. Een mop is iets oubolligs, de schrijver te min. Maar als het oubollig is om een mop te vertellen, dan heeft niemand dat de kinderen verteld. Die verzinnen hun eigen mopjes. De kermit de kikker mop (het is groen en het rolt - kermit de knikker) kende ik in mijn jeugd als: het is groen en vliegt door de lucht - een spruitje achter een vliegtuig. Ik denk dat het voor kinderen leuk is om iemand te laten lachen en dat de mop een hele rudimentaire manier is om dat te doen. En dat, als wij als volwassenen een anekdote vertellen of schrijven, het een verfijnde variant is op ´het is groen en het-´

Humor uit zich in vele gedaantes. Zwarte humor is er een van. Thrilers en horror zijn bij uitstek geschikt voor humor, omdat het de opgebouwde spanning in balans brengt en op een natuurlijke manier kan laten afvloeien. Heeft iemand toevallig Quest for Fire gezien?

Nee, niet gezien. Ik kan echter wel aardig wat voorbeelden geven van thrillers en horrorfilms met humor, maar ik kan maar geen boek bedenken. Zou het zo zijn dat het voor film geaccepteerder is om die twee te mixen? Of schiet mijn boekenkennis te kort. Ik zou graag een humoristische thriller lezen.

't Is moeilijk bescheiden te blijven voor een dame met zoveel talent. (Niet serieus bedoeld, hoor)

(Niet serieus bedoeld, hoor)

Als je het uit moet leggen is het al geen humor meer. Humor mag best een beetje verwarren. })

Tirza kun je met wat moeite zien als een humoristische thriller. De hoofdpersoon maakt zich in toenemende mate belachelijk. Ik vind het moeilijke van humor dat er zoveel mogelijkheden zijn. Soms denk ik dat subtiel niet begrepen wordt en dat zelfs als Arnon Grünberg zijn hp de woestijn instuurt met een meisje aan zijn hand tegen wie hij geen nee kan zeggen het nog steeds niet onomstreden is of het humor is. Later blijkt deze scène helemaal dubieus in het licht van de ontknoping. Moet je lijken, olifanten, draken uit kasten trekken voor een beetje humor, of moet je de ironie helemaal links laten liggen? Het schijnt op dit moment 'in' te zijn om ironie te laten liggen en in alle ernst te schrijven. Dat is pas lastig!

Eén van de grappigste schrijvers vind ik nog altijd Mike Gayle... Zijn dialogen zijn fantastisch! Ook met Stephen King kan ik hierendaar wel lachen... Maar ja, misschien heb ik een ziekelijke zin voor humor :D... Ik kan soms ook dingen schrijven met veel binnenpretjes, die mensen dan weer heel erg mistroostig vinden. Ik herinner me nog dat er kritiek werd geuit op een thriller van me dat er te weinig humor in zat, maar ze zeiden toen ook dat als je geen natuurlijke vorm van humor kunt inbrengen, dat het misschien beter is toch geen humor te gebruiken. Nu, ik denk niet dat ik van nature erg humoristisch ben... Al vinden bepaalde mensen mij wel grappig.

Ik kan me nog herinneren dat ik ooit een boek van Carry Slee las, en dat ik door mijn tranen heen ineens enorm moest lachen om een goede grap. Dat was een hele bijzondere ervaring. Ik heb teveel humor, vrees ik. Ooit ging mijn therapeut met zwangerschapsverlof en toen zei ze: "Ja, ik vind het jammer dat ik jou nu niet meer kan behandelen, want ik moet altijd zo om je lachen" Dan doe je toch iets verkeerd :P Mijn korte verhaaltjes zijn - al dan niet bedoeld - vaak ironisch of zelfs grappig. Op de schrijfclub hoor ik regelmatig dat ze hebben gelachen om mijn verhaaltjs. Dat vind ik leuk, want het moet - vind ik - wel een beetje prikkelen (op welke manier dan ook) Edit: Al schreef ik ooit een verhaal wat ik zelf heeel grappig vond, maar dat de lezers niet snapten. Dat vond ik echt jammer. Ik zal hem wel eens op proeflezen zetten :P

Je moet humor er niet in leggen; het moet erin zitten.

Ik kan me nog herinneren dat ik ooit een boek van Carry Slee las, en dat ik door mijn tranen heen ineens enorm moest lachen om een goede grap. Dat was een hele bijzondere ervaring. Ik heb teveel humor, vrees ik. Ooit ging mijn therapeut met zwangerschapsverlof en toen zei ze: "Ja, ik vind het jammer dat ik jou nu niet meer kan behandelen, want ik moet altijd zo om je lachen" Dan doe je toch iets verkeerd :P Mijn korte verhaaltjes zijn - al dan niet bedoeld - vaak ironisch of zelfs grappig. Op de schrijfclub hoor ik regelmatig dat ze hebben gelachen om mijn verhaaltjs. Dat vind ik leuk, want het moet - vind ik - wel een beetje prikkelen (op welke manier dan ook) Edit: Al schreef ik ooit een verhaal wat ik zelf heeel grappig vond, maar dat de lezers niet snapten. Dat vond ik echt jammer. Ik zal hem wel eens op proeflezen zetten :P

he he he... Daar geef ik je gelijk in. Herinner me nog een verhaal van je waar ik toch een smile van op mijn gezicht kreeg :D

Humor is een zwaktebod. Als je niets interessants hebt te zeggen kun je altijd nog een grap maken. Maar meer dan een wanhopige poging om de lezer te boeien is het niet.

hahahahaha ik hoop dat je dat niet meent maar het klinkt echt zo leuk ik vind het heel moeilijk om grapjes in mijn teksten te verwerken maar vind het zo geweldig als ik er een goed kan plaatsen moet je nooit lachen in een boek? ik wel In al mijn favo's wordt gelachen. Ik heb je nooit een rozentuin beloofd is 1 van die boeken die ik steeds herlees. Wat een ellendig leven heeft die hp. waarom knoopt ze zichzelf niet aan de hoogste boom? vriendschap en humor redden haar en brengen mij iedere keer weer door het boek. Dat boek vormt ook al heb ik zelf het kleurlooste leven van dit universum maar jij hebt me doen grimlachen. vandaag is goed. dank je (zonder sarcasme)

Humor is een kwestie van smaak. Het is zeer persoonlijk. Mij te slim af zijn is voor mij ook humor. Iemand die mij dat gevoel geeft in woorden, heeft voor mij humor. Mij op het verkeerde been zetten en mooie wendingen schrijven is humor. Ik lach dan inwendig om de verrassingen die mijn verwachtingen vernietigen. Dan denk ik; mooi verhaal, mooie passage, mooie zin. Dat is voor mij humor. Het gaat ook vaak gepaard met een dommig gevoel over mijzelf. Daarmee geef ik ook een intelligent gevoel van respect aan de schrijver. Een keer las ik iets op sol waar dit gevoel sterk naar boven kwam. Het verhaal over Godfried. Mijn eigen fantasie sloeg op hol toen ik plots de mogelijkheden zag waar de schrijver een opzetje voor had gemaakt. Ik kan het verhaal nu niet vinden omdat de zoekmachine van sol niet werkt. Schrijvers die bewust iets schrijven dat humoristisch moet zijn voor de lezer bestaan niet. Serieuze beginnende schrijvers die ergens een komma vergeten; dat kan soms humor zijn. Ik moet dan lachen om mijn eigen dommigheid en ben blij dat een intelligente lezer [en op sol zijn dat schrijvers] mij daarvan op de hoogte stelt. Veel humor is niet bedoeld als humor. En als er niemand gekwetst wordt is dat vaak, voor mij, humor.

Humor is het vermogen om iets wat grappig, amusant of geestig is aan te voelen, te waarderen of tot uitdrukking te brengen. Humor kan ook een aanduiding zijn van de expressie van iets komisch of grappigs in woord, daad of geschrift.

Het is nodig dat je temporale kwab actief is.

Daarnaast blijken ook de taalgebieden in de temporale kwab actief. Dit deel van de hersenen lijkt vooral verbonden te zijn met de cognitieve kant van humor: dat wil zeggen het begrijpen van de betekenis van taalkundige grappen.

En hier zit gelijk het verschil tussen mannelijke en vrouwelijke humor. Het is wetenschappelijk bewezen dat de temporale kwab bij vrouwen altijd actief is. Vrouwen hebben dus een intelligenter gevoel voor humor. Ik moet hier wel een kanttekening bij maken. De mannen die dit weten zijn dan wel weer intelligenter dan die vrouwen, en hebben een beduidend beter ontwikkeld gevoel voor humor dan vrouwen.

Is Shakespeare humoristisch geschreven? Hij zet wel woorden onverwacht bij elkaar daarnaast onverwachte wendingen en karakters. Is 'to be or not to be' humor? Ik kan er wel om glimlachen omdat het een vondst is. Wanneer wordt drama humor? Voor de een moet er een lijk uit de kast springen, voor de ander doet een taal- of ideeënvondst de lippen krullen.

Even naar de temporale kwabben gekeken. Ze worden ook slaapkwabben genoemd. Klopt helemaal bij mij. Ik wist niet dat ze tot het telencephalon behoorden en aan beide zijkanten liggen, ongeveer boven de oren. Ook wist ik niet dat de kwabben o.a de.hippocampi en de amygdalae bevatten. Weer wat geleerd. Ik hoef me nooit meer schuldig te voelen dat ik zo veel slaap. Het zit gewoon in mijn kwabben.

't Is moeilijk bescheiden te blijven voor een dame met zoveel talent. (Niet serieus bedoeld, hoor)

Dat zie je in een ogenblik :D