Humor

Is Shakespeare humoristisch geschreven?

Ik vond MacBeth hilarisch, en dat was nog niet eens de versie van Finkers. Maar ja, dat heb je met humor. Het is ook iets cultureels - wat in Shakeys tijd lachen gieren brullen was (iemand een pond vlees uitsnijden, bijvoorbeeld), is dat nu niet meer. En heeft te maken met intelligentie, hoe intelligenter, hoe "ingewikkelder" de grappen. En met wat je kent of niet. En of je autist bent of niet. Grappen zijn al snel "fout" of politiek niet correct - in de kroeg is dat nog te doen, maar zwart op wit in een boek is toch andere koek. Kijk eens naar wat Kakhiel doet. Ontzettend grappig, maar als je dat soort dingen in het echt zegt, kun je vaak een (verbale) mep verwachten. In thrillers is er vaak een hoofdpersoon, of zijn sidekick, die "stompzinnige" opmerkingen maakt om de spanning te breken. Een archetype is "het domme hulpje".

Even naar de temporale kwabben gekeken. Ze worden ook slaapkwabben genoemd. Klopt helemaal bij mij. Ik wist niet dat ze tot het telencephalon behoorden en aan beide zijkanten liggen, ongeveer boven de oren. Ook wist ik niet dat de kwabben o.a de.hippocampi en de amygdalae bevatten. Weer wat geleerd. Ik hoef me nooit meer schuldig te voelen dat ik zo veel slaap. Het zit gewoon in mijn kwabben.

Wist je dan niet dat je je brein bent? Ik weet het nog steeds niet want ik leef in de waan van een ziel zijn.

Is Shakespeare humoristisch geschreven?

Ik vond MacBeth hilarisch, en dat was nog niet eens de versie van Finkers. Maar ja, dat heb je met humor. Het is ook iets cultureels - wat in Shakeys tijd lachen gieren brullen was (iemand een pond vlees uitsnijden, bijvoorbeeld), is dat nu niet meer. En heeft te maken met intelligentie, hoe intelligenter, hoe "ingewikkelder" de grappen. En met wat je kent of niet. En of je autist bent of niet. Grappen zijn al snel "fout" of politiek niet correct - in de kroeg is dat nog te doen, maar zwart op wit in een boek is toch andere koek. Kijk eens naar wat Kakhiel doet. Ontzettend grappig, maar als je dat soort dingen in het echt zegt, kun je vaak een (verbale) mep verwachten. In thrillers is er vaak een hoofdpersoon, of zijn sidekick, die "stompzinnige" opmerkingen maakt om de spanning te breken. Een archetype is "het domme hulpje".

Het vereist dus dat je kunt aanvoelen wat de cultuur doet met jouw zinnen. Dit soort aanvoelen leidt bij mij vaak tot iets grappigs vanzelf, omdat ik autocultureel ben.

Vandaag moest ik ineens aan Dave Allen denken. Een Ierse komiek. Eind jaren zeventig (vrij uit mijn altijd falende geheugen) was hij ook op de Nederlandse TV te zien. De helft (of minder) van zijn programma bestond uit sketches, waarin hij vooral de katholieke kerk en clerus op de korrel nam. Voor het overige tapte hij moppen, vaak over Ieren en dan in het bijzonder Paddy. Hij zat op een comfortabele, voor die tijd moderne, kruk. Tafeltje ernaast met een glas whiskey en een asbak. Af en toe een slokje, af en toe een trekje aan zijn sigaret en 'gewoon' moppen vertellen. De stem, toon, de timing, het ritme en de sfeer die hij daarmee wist te creëren: onnavolgbaar. Er bestaat een theorie dat er in essentie maar een beperkt aantal verhalen is. Op verschillende manieren (wellicht aangepast aan de tijdgeest, denk ik dan) te vertellen, maar in de kern hetzelfde. Datzelfde geldt voor moppen, lijkt me. Dave Allen kon mensen meevoeren. De clou van zijn grappen was er vaak een van: 'Oh ja, tuurlijk.' Maar zoals hij je naar de clou leidde, dat kon alleen Dave Allen. Moppen tappen en schrijven, het verschilt niet zo gek veel. Hoe oneerbiedig dat ook mag klinken. Iedereen kent inderdaad de vervelende oom die zelfs de beste mop zo weet te brengen dat er niks van overblijft. Maar met een beetje mazzel, ken je ook iemand waar je meteen naast gaat zitten als je hem - bijvoorbeeld - aan de bar ziet. Omdat ie een mop kan vertellen die je al weet ik hoe vaak gehoord hebt, maar op een manier zoals ie nog nooit aan jou verteld is.

O, je dacht alleen maar aan hem. Ik hoopte dat hij op de tv was. Inderdaad kan de een spannender vertellen dan een ander.

Nee, ik dacht aan hem. Ineens.

Humor is een zwaktebod. Als je niets interessants hebt te zeggen kun je altijd nog een grap maken. Maar meer dan een wanhopige poging om de lezer te boeien is het niet.

hahahahaha ik hoop dat je dat niet meent maar het klinkt echt zo leuk ik vind het heel moeilijk om grapjes in mijn teksten te verwerken maar vind het zo geweldig als ik er een goed kan plaatsen moet je nooit lachen in een boek? ik wel In al mijn favo's wordt gelachen. Ik heb je nooit een rozentuin beloofd is 1 van die boeken die ik steeds herlees. Wat een ellendig leven heeft die hp. waarom knoopt ze zichzelf niet aan de hoogste boom? vriendschap en humor redden haar en brengen mij iedere keer weer door het boek. Dat boek vormt ook al heb ik zelf het kleurlooste leven van dit universum maar jij hebt me doen grimlachen. vandaag is goed. dank je (zonder sarcasme)

Sorry, het was niet mijn bedoeling je te vermaken. :)

Ik vind humor belangrijk als contragewicht, zeker in kinderboeken. De problematiek die je beschrijft kan heel zwaar zijn en dan is het heerlijk om met humor wat lucht in het verhaal te blazen. Maar humor is wel een lastig ding. In het dagelijks leven krijg ik regelmatig mensen aan het lachen, maar niet elke grap plakt lekker op papier. Ik heb er wat mee af geworsteld. Ik ben trouwens niet van de afdeling Dijenkletsers, meer van de afdeling Binnenpret.

Een grap is niet hetzelfde als een mop. Als je een (woord)grapje maakt in een tekst, hangt het van het bevattingsvermogen van de lezer af of hij het grapje oppakt. Kan iets heel terloops zijn; iemand zegt: 'De nieuwe koelkast slaat geweldig aan.' Maar een mop in een boek. Een mop veronderstelt een gemeenschappelijk geheugen / level / gemeenschappelijke interpretatie. Soms kan hij geïntegreerd zijn in het verhaal. Ik heb het eens zo gedaan: Johnny (10) loopt van huis weg omdat hij boos is op zijn moeder (hij kreeg geen Cornetto). Na enkele omzwervingen komt hij bij een Vietnamese-loempia-kar en bestelt er twee loempia's omdat je met een lege maag niet kunt vluchten. Mopje in het verhaal:

Ze pakte met een lange tang twee loempiaatjes uit de frituurpan en deed ze in een plastic bakje. 'Sausje bij?' vroeg ze. Sambal bij? dacht ik. Daar hebben wij heel veel moppen over. Het is rood en het vliegt door de Chinees: sambalbij. Komen twee overvallers in de Chinees. Zeggen ze: je geld of je leven. Zegt die Chinees: sambal bij? 'Ja, doe maar,' zei ik; dan heb je de meeste waar voor je geld.

Een jonge lezer gaf me - toen ik op scholenbezoek ging om over het boek te vertellen - een prachtige tekening van een sambalbij - een echt kunstwerk. Grapje: Johnny - nog steeds wég van zijn moeder - komt terecht in de zaak waar zijn vader werkt, samen met Durk (J. biedt zijn diensten aan omdat hij geld moet verdienen, voor zijn vlucht). Als hij weer vertrekt, omdat geld verdienen erg hinderlijk is voor iedereen, vraagt Durk:

'Hoef je geen geld meer te verdienen?' Ik rammelde met mijn broekzak. Al mijn guldens en rijksdaalders. 'Geld zat,' zei ik. 'Oké,' zei Durk. 'Hé, kijk daar eens!' riep hij plotsklaps uit, en hij keek over mijn schouder. 'Wie komt dáár nou aan!' Ik draaide mij om. Niemand te zien. Durk schaterde het uit. Ik was er weer in getrapt. Net wat voor Durk.

Ik heb gemerkt dat kinderen van een jaar of tien dit een heel leuke manier van humor vinden - zowel de mop als het grapje. Het is overzichtelijk en je kan het snappen. Dan is het leuk. Ikzelf heb me eens slap gelachen om een tekst uit Voer voor psychologen van Harry Mulisch. Maar omdat ik gezegd heb dat het om teksten van onszelf moet gaan in de topics om de reden dat SO geen leessite is, kan ik het fragment niet citeren of noemen (18e druk, 1998, pag. 176 - 177).

Hé, wat grappig, die voorbeelden, Thérèse. Ik heb op dezelfde manier weleens moppen verwerkt in een verhaal. Marit (12 jaar) ligt in het brandwondencentrum; haar T-shirt heeft vlam gevat. Tommie (7) is een van haar medepatiënten; hij heeft frituurvet over zich heen gekregen. Citaat: 'Ik weet een mop!' zegt Tommie. 'Laat maar horen dan,' zegt Marit. 'Hoe laat je een poes "woef!" zeggen?' Marit schudt haar hoofd. Géén idee. 'Je giet er benzine over en steekt 'm in de brand!' En een stukje verder: 'Hé Tommie, wil je nog een mop horen?' vraagt Marit. Tommie knikt. 'Hoe heet het hondje van een brandweerman?' 'Snuffie?' probeert hij. 'Nee, Fikkie!' zegt Marit. Tommie komt niet meer bij. 'Fikkie! Die is zó grappig!' hikt hij. Jongetjes van zeven zijn leuk. Die vinden álles nog grappig. Het zijn natuurlijk belegen moppen, maar ik vond dat ze konden, omdat Tommie nog zo jong is; op die leeftijd zijn alle moppen nog nieuw.

Ik wist niet dat jij je verdiept had in de autocultuur, Odile. :confused: Trouwens, je hoeft niet verder zoeken naar je ziel. Die zit onder je arm.

Een keer las ik iets op sol waar dit gevoel sterk naar boven kwam. Het verhaal over Godfried. Mijn eigen fantasie sloeg op hol toen ik plots de mogelijkheden zag waar de schrijver een opzetje voor had gemaakt. Ik kan het verhaal nu niet vinden omdat de zoekmachine van sol niet werkt.

:) http://schrijvenonline.org/proeflezen/mythe-sproo…

Het zijn natuurlijk belegen moppen, maar ik vond dat ze konden, omdat Tommie nog zo jong is; op die leeftijd zijn alle moppen nog nieuw.

Ja, klopt. Voor kinderen is een mop vaak pas grappig als ze hem al kennen.

Een keer las ik iets op sol waar dit gevoel sterk naar boven kwam. Het verhaal over Godfried. Mijn eigen fantasie sloeg op hol toen ik plots de mogelijkheden zag waar de schrijver een opzetje voor had gemaakt. Ik kan het verhaal nu niet vinden omdat de zoekmachine van sol niet werkt.

:) http://schrijvenonline.org/proeflezen/mythe-sproo…

Hoe gaat je verhaal over God en friet?

Het zijn natuurlijk belegen moppen, maar ik vond dat ze konden, omdat Tommie nog zo jong is; op die leeftijd zijn alle moppen nog nieuw.

Ja, klopt. Voor kinderen is een mop vaak pas grappig als ze hem al kennen.

Oh dat verklaart een hoop, ik word hier gek van al die ouwe moppen. En ik maar weer verplicht lachen. Toen ze klein waren verstopten ze zich op weg naar school. Iedere dag. Eerst nr 1 toen 2 en tenslotte de jongste 693 verstopbeurten verder had ik dat wel een beetje gehad en bij nr 3 kon ik het schrikken bijna niet meer opbrengen. Na een heftige schrikbeurt, pakt ze m'n hand en zegt ze: Het geeft niet hoor mam, maar je bent niet zo slim. De andere moeders hebben allang in de gaten dat we daar zitten, maar jij schrikt iedere dag opnieuw. Gelukkig was vanaf die dag, die mop voorbij

693 verstopbeurten verder had ik dat wel een beetje gehad en bij nr 3 kon ik het schrikken bijna niet meer opbrengen. Na een heftige schrikbeurt, pakt ze m'n hand en zegt ze: Het geeft niet hoor mam, maar je bent niet zo slim. De andere moeders hebben allang in de gaten dat we daar zitten, maar jij schrikt iedere dag opnieuw.

:D

Mijn kinderen trokken dezelfde conclusie, ook naar aanleiding van eindeloos geduld. Blijkbaar wordt geduld verward met domheid. Om weer on topic te komen. Ik lees net een betoog over 'summary' gebruiken in plaats van show. Daarin wordt betoogd dat summary in bepaalde teksten een goede rol kan spelen. Zo is het ook met humor: het hangt maar net af van wat je geschreven hebt of het wel of niet op zijn plaats is. Daar kun je in het algemeen iets over zeggen, maar in specifieke gevallen kan dat anders zijn. Mag de schrijver zelf bepalen of zij humor gebruikt in een tekst? Of moeten we ons gevoel uitschakelen en luisteren naar redacteuren en proeflezers?

Als je Nasr iedereen luistert, Odile word je hoofd een chaos en je verhaal ook Ik schrijf over jonge lui: zonder een grapje is het niet eens geloofwaardig

Ik schop dit topic nog even omhoog. Voor mijn gevoel heb ik een humoristisch verhaal geschreven. Ik heb mijn man zover gekregen om het te lezen. Hoe vaak heb je moeten lachen? vroeg ik. Ach, sommige dingen vond ik wel aardig. Van zo'n reactie beurt een mens echt op. Op welke blz. ben je? Hij zat op tien. En maar twee keer glimlachen? Dan ben ik echt verkeerd bezig. Heel veel mensen begrijpen mijn humor niet. Ik heb al een paar keer gehoord van bekenden dat als ze me niet persoonlijk hadden gekend, ze de humor niet hadden begrepen. Ik kan toch niet alle straten, dorpen en steden bij langsgaan? Kan wel, maar ik schrijf liever. Dit was de inleiding. Soms ben ik heel kort door de bocht en een andere keer heel lang. Nadat ik het verhaal nogmaals heb doorgenomen (en geprobeerd heb het door de ogen van de lezer te bekijken) kan ik me voorstellen dat het als sarcastisch overkomt. Ondanks dat is het toch grappig bedoeld. Kan sarcasme samengaan met humor? Dit is eigenlijk mijn vraag. Als ik de enige ben die het leuk vind, dan is het wel zielig.

Kan sarcasme samengaan met humor?

Ja.

Ik vind humor superbelangrijk en vaak zijn het ook de grappige scenes die ik uit een boek het best onthoud. Ik tracht het dan ook steeds aan bod te laten komen. Tegelijk vind ik het supermoeilijk om iets echt grappigs te vertellen. Het is schrijvend immers veel moeilijker om een grappige scene in beeld te brengen dan wanneer je het kan vertellen. Je mist het gebruik van intonatie, gezichtsuitdrukking,... en als je dit allemaal moet beschrijven dan wordt de grap langdradig. Bovendien is er volgens mij niets zo erg als een niet geslaagde grap. Ik denk trouwens ook dat er slechts een beperkt aantal grappen bestaan (enkele grote thema's) en dat alle andere hiervan afgeleid zijn.

Eindelijk iemand die mij begrijpt. Ik lees het nogmaals door om de fouten eruit te halen en stuur het dan naar je op. Oké? Het kan wel even duren, want ik ben ook met andere verhalen bezig. Ik zie dat ik er geen naam bij heb gezet. Ik bedoelde Yrret. Even wachten tot mijn man het uit heeft. Hij maakt trouwens niet veel haast.

Sarcasme en humor schurkt tegen leedvermaak aan. Ook kan iemand die niet zo'n populair gedrag vertoont (bijv een betweter) sarcastisch op zijn nummer worden gezet tot vermaak van zijn omgeving, dunkt me.

Tya, wanneer wordt iets als humor gezien? Persoonlijk ben ik redelijk sadistisch en erg sarcastisch. Een ander zal dit juist weer geen humor vinden. Toch is het naar mij mening een van de belangrijkste punten uit het leven of uit een boek. Maar als een schrijver, bijvoorbeeld, een boek met humor probeert te schrijven, is het vaak te overdreven en dus niet meer grappig. Het mooiste is als een schrijver zijn/haar personages zo goed kent dat de grappen er van zelf uitkomen. Dit maakt het spontaan en mooi in de situatie denk ik. Maar wie ben ik?

Humor is zeer belangrijk. Ik lach mezelf het grootste deel van mijn leven door. Gelukkig kan ik van veel dingen de humor in zien. Humor heeft ook nogal een brede betekenis (of misschien nog beter, humor kent heel veel vormen). Bedenk eens een situatie waarop je uiteindelijk geen humor kunt toepassen. Misstanden zijn er al genoeg. Ik bedoel, die heb je thuis, die heb je hier op het forum, die heb je wereldwijd. Overigens bedoel ik niet dat je alles moet weglachen. Kort gezegd. Humor in een verhaal? Graag! Mag ik het lezen?

Even wachten tot mijn man het uit heeft. Hij maakt trouwens niet veel haast.

Klinkt logisch.

Haha. Ik heb nog even een paar blz. doorgelezen die hij even daarvoor had gelezen. Ik vroeg of hij dit en dat niet humoristisch vond. Sommige dingen vond hij wel geinig. Dat zegt voor mij al heel wat, want hij is geen geinponum. We verschillen zoals zon en maan. Toch heeft hij tot mijn geluk nog een paar dingen gezien die niet logisch waren. Daar heb je dan wat aan. Ik zie ook van veel dingen de humor in, Johanna. Soms ben ik de enige. Als de humor niet overkomt, dan heb je het niet goed duidelijk gemaakt, zei mijn man. Hij begrijpt mij niet. :confused:

Hij begrijpt mij niet. :confused:

Klinkt ook logisch. })

Vandaag sprak ik iemand die een gesprek had met zijn therapeut over het verschil tussen mannen en vrouwen. Dat vond ik op zichzelf al vrij grappig. Het eventuele verloop van dit stukje communicatie begon al snel in mijn hoofd te leven. De conclusie van het gesprek bleek te zijn dat mannen en vrouwen het grootste deel van de tijd letterlijk niet in staat zijn elkaar te snappen. Dus als ik de professional moet geloven (of wellicht de interpretatie van mijn kennis over de conclusie van zijn therapeut) klopt het waarschijnlijk dat jouw man het niet begrijpt. Wel hoop ik dat het in de (nabije) toekomst mogelijk is om het betreffende humoristische verhaal te lezen. Dus als je de humor wil delen kun je wellicht tegen je man zeggen dat hij sneller moet doorlezen, gewoon voor de humor:)

Haha. Ik heb het tegen hem gezegd en hij heeft inderdaad wat tempo gemaakt. Wel zag hij fragmenten die ik eerder heb genoemd. Dus heb ik alles weer doorgelezen. Ik zag ze niet. Kennelijk heb ik het al eerder verwerkt. Soms vergis ik me in de namen. Ws. zeggen namen me niets. Toch slordig van me. Mijn humor ligt soms ook diep begraven. Ik stuur het verhaal naar Yrret op en als hij het ook niet begrijpt, dan houdt het voor mij op.