De onbevlogen schrijver

Dit:

De lezer ziet (...) niet of de schrijver maanden heeft geschaafd aan die ene pagina. Die ziet niet waar de schrijver in 'de flow' zat en waar hij met migraine en een strip maagtabletten probeerde de volgende scene te bedenken.

mag de lezer niet eens zien! Maar je perspectief is een beetje vergleden:

Voor de lezer maakt het geen bal uit hoe de schrijver dat doet, als hij het maar goed doet.

We zijn toch op een schrijversforum. We hebben het toch over schrijftechnieken.

@Thérèse. En weer kruisen we.

:) Ik zag het, Angus.

Maar de vraag in de starttopic was gericht aan de schrijver, de kok.

De kok vragen aan het einde van het diner vragen "En, heeft het gesmaakt?" lijkt me een loze actie. @Ginny: ik heb 25 jaar werk gestoken in waar ik nu sta, denk je nu echt dat ik in een paar zinnen, op een forum, even ga vertellen hoe de vork in de steel zit, zonder dat er iets tegenover staat? Als je het elders beter kunt krijgen, ga je daar maar heen. Hoe het verhaal is ontstaan, het "magische" gedeelte, vind je op mijn blog. De rest is op je reet gaan zitten en volgens de regels van het vak typen wat je hebt bedacht.

Maar de vraag in de starttopic was gericht aan de schrijver, de kok.

De kok vragen aan het einde van het diner vragen "En, heeft het gesmaakt?" lijkt me een loze actie.

De kok aan het einde van het diner vragen of het gesmaakt heeft, is volgens mij ook niet het onderwerp. De vraag is, denk ik: Op welke manier kook je?

Om een analogie te gebruiken: Als de gast de maaltijd lekker vindt, kan het hem niet schelen hoe lang het gerecht op het vuur heeft gestaan.

Maar de vraag in de starttopic was gericht aan de schrijver, de kok.

Maar je perspectief is een beetje vergleden:

Voor de lezer maakt het geen bal uit hoe de schrijver dat doet, als hij het maar goed doet.

We zijn toch op een schrijversforum. We hebben het toch over schrijftechnieken.

De woordkeus in de eerste post was erg ongelukkig. Het woord 'onbevlogen' had er niet in moeten staan. De start-post had moeten zijn 'hoe maak je een soufflé' . Daar kunnen koks over praten. Door het woordje 'onbevlogen' verandert de vraag in 'hoe is het mogelijk dat iemand die een kookboek gebruikt in plaats van zijn intuïtie, in staat is om een lekkere soufflé te maken?'

Om een analogie te gebruiken: Als de gast de maaltijd lekker vindt, kan het hem niet schelen hoe lang het gerecht op het vuur heeft gestaan.

Maar de vraag in de starttopic was gericht aan de schrijver, de kok.

Maar je perspectief is een beetje vergleden:

Voor de lezer maakt het geen bal uit hoe de schrijver dat doet, als hij het maar goed doet.

We zijn toch op een schrijversforum. We hebben het toch over schrijftechnieken.

De woordkeus in de eerste post was erg ongelukkig. Het woord 'onbevlogen' had er niet in moeten staan. De start-post had moeten zijn 'hoe maak je een soufflé' . Daar kunnen koks over praten. Door het woordje 'onbevlogen' verandert de vraag in 'hoe is het mogelijk dat iemand die een kookboek gebruikt in plaats van zijn intuïtie, in staat is om een lekkere soufflé te maken?'

Ik deel je mening over het gebruik van het woord onbevlogen. Maar een soufflé presenteren vind ik ook ongelukkig. Technisch moeilijk, maar vol lucht.

Om een analogie te gebruiken: Als de gast de maaltijd lekker vindt, kan het hem niet schelen hoe lang het gerecht op het vuur heeft gestaan.

Maar de vraag in de starttopic was gericht aan de schrijver, de kok.

Maar je perspectief is een beetje vergleden:

Voor de lezer maakt het geen bal uit hoe de schrijver dat doet, als hij het maar goed doet.

We zijn toch op een schrijversforum. We hebben het toch over schrijftechnieken.

De woordkeus in de eerste post was erg ongelukkig. Het woord 'onbevlogen' had er niet in moeten staan. De start-post had moeten zijn 'hoe maak je een soufflé' . Daar kunnen koks over praten. Door het woordje 'onbevlogen' verandert de vraag in 'hoe is het mogelijk dat iemand die een kookboek gebruikt in plaats van zijn intuïtie, in staat is om een lekkere soufflé te maken?'

Ik denk dat je gelijk hebt dat onbevlogen de discussie niet geheel ten goede komt. Zeker niet omdat iedereen er een eigen betekenis aangeeft en van daaruit reageert . Ik ben maar eens gaan zoeken naar defenities Voor de aardigheid even het volgende van Wiki : Wetenschappelijk onderzoek naar bevlogenheid Kahn (1990) was de eerste wetenschapper die "persoonlijke bevlogenheid" definieerde als het "…benutten van hetzelf : in het geval van bevlogenheid maken mensen maximaal gebruik van hun fysieke, cognitieve, emotionele en mentale vermogens bij het leveren van arbeidsprestaties Als deze betekenis de juiste zou zijn, dan bestaan er volgens mij geen onbevlogen schrijvers Maar kwam ook deze tegen . een positieve, werkgerelateerde psychische toestand die gekarakteriseerd wordt door vitaliteit, toewijding en absorptie" (S Waarbij vitaliteit gekenmerkt wordt door een hoog niveau van energie, mentale veerkracht tijdens werk, inspanningsbereidheid en doorzettingsvermogen; toewijding door een sterke betrokkenheid bij het werk, enthousiasme, trots en een gevoel van inspiratie en uitdaging; en absorptie door het moeilijk los kunnen laten van het werk en het volledig er in opgaan waardoor de tijd voorbij vliegt. Misschien was het belangrijk, voor er een discussie los komt over schrijvers die al dan niet bevlogen, zijn eerst zeker te weten dat iedereen weet waar bevlogenheid in deze vraagstelling voor stond en ook van daaruit te reageren.Dus de betekenis die de vraagsteller aan bevlogen geeft

De kok aan het einde van het diner vragen of het gesmaakt heeft, is volgens mij ook niet het onderwerp. De vraag is, denk ik: Op welke manier kook je?

De status quo op dit moment is: dat doet er geen drol toe als de eter het maar lekker vindt. Hoe weet je of de eter het lekker vond? Niet door aan het einde van het diner de kok te vragen of het lekker was. Dat zul je aan de eter/de lezer moeten vragen. Dan kun je bepalen of wat de eter lekker vond door toegepaste techniek tot stand is gekomen, of doordat de kok zich liet leiden door iets "magisch" dat bevlogenheid of intuïtie genoemd kan worden. Dus kom maar op: wat smaakte lekker? Zorg er wel voor dat we de kok kunnen vragen hoe het bereid is.

schlimazlnik - ik vraag niet aan je hoe de vork in de steel zit. Daar verschillen onze meningen namelijk teveel voor. Bovendien denk ik niet dat jij het ei van Columbus aan me kunt geven. Ik denk niet eens dat er zo'n ei is. (Komen we wéér op eten uit.) Ik vraag aan je om je commentaar (op die hele 3 regels tekst die ik had gepost) te beargumenteren, om uit te leggen wat je bedoelt. Dat heb ik meerdere keren gevraagd. Of je hebt daar meerdere keren overheen gelezen, of je kiest er bewust voor om daar niet op in te gaan. Ik was oprecht geïnteresseerd in je bot uitgesproken kritiek. Omdat het exact het punt is waar het hier denk ik om gaat. Eén van de punten, althans - er werd om voorbeelden gevraagd, ik gaf een voorbeeld, jij ging daarop in. Als je dan niet bereid bent om dat nader toe te lichten, vind ik dat jammer. Mag ik dat niet jammer vinden? En het maakt me niet uit of je 1 of 25 jaar bezig bent. Dat zegt me niets. Dat maakt je niet beter, slimmer of meer ervaren dan een ander. De échte kok durft van het recept af te wijken, durft uit te proberen ook al heeft hij geen idee waar iets gaat eindigen. En daarom kan het gerecht van een échte kok verrassen. Als je van te voren alleen in de gebaande paden wandelt, zul je nooit buiten het kader kunnen stappen. Als je alleen doet wat je van een ander leert, zul je nooit boven die andere uitstijgen. Techniek moet door bevlogenheid gedragen worden, zodat er iets nieuws kan ontstaan. Als we ons alleen maar aan de regels zouden houden en als we dat altijd hadden gedaan, dan was de literatuur erg arm geweest.

Dat zul je aan de eter/de lezer moeten vragen. Dus kom maar op: wat smaakte lekker?

Dat vraag ik me dus ook af. Ten eerste: Hoe kan je ergens iets over zeggen als het om te beginnen niet je smaak is, als je er met andere woorden niet eens aan begint? Dus je moet het om te beginnen al kunnen smaken om er überhaupt iets over te vertellen. Misschien is het wel superbevlogen en besef je het niet eens. Ik kan me voorstellen dat er mensen in een driesterrenrestaurant gaan eten en na afloop melden dat ze honger hebben. Ten tweede: Je kan maar lezen op het niveau dat je kan lezen. Door steeds meer te lezen, scherp je je appetijt aan en verfijn je je smaak. Wat je pakweg 5 jaar geleden las, vind je dan misschien ineens niet zo bevlogen meer. Aan wie ligt dat dan? Aan de schrijver? Zoals ik al zei, een relativiteitstheorie. Je vertoeft altijd in het gezelschap van de boeken die bij je horen.

Magie is geen magie meer als je weet hoe het werkt. Dan is het de illusie van magie.

De échte kok durft van het recept af te wijken, durft uit te proberen ook al heeft hij geen idee waar iets gaat eindigen. En daarom kan het gerecht van een échte kok verrassen. Als je van te voren alleen in de gebaande paden wandelt, zul je nooit buiten het kader kunnen stappen. Als je alleen doet wat je van een ander leert, zul je nooit boven die andere uitstijgen. Techniek moet door bevlogenheid gedragen worden, zodat er iets nieuws kan ontstaan. Als we ons alleen maar aan de regels zouden houden en als we dat altijd hadden gedaan, dan was de literatuur erg arm geweest.

Voor je regels kunt breken moet je de regels kennen. Anders doe je maar wat. Er is niemand die beweert dat er gouden regels zijn voor verhalen die nooit of te nimmer gebroken mogen worden. Wel leert de ervaring dat er heel wat principes zijn die bijdragen aan de kwaliteit van een verhaal. Ja, natuurlijk ik kan vijfentwintig hoofdpersonen kiezen, waarvan er drie Karel heten. Ik kan in hoofdstuk drie vijf pagina's besteden aan personage Tineke en haar wens om hondentrainer te worden om vervolgens nooit meer een woord aan haar vuil te maken. En ik kan tijdens iedere scene vier keer van oogpunt wisselen. En ga zo maar voort. Natuurlijk kan ik dat. Ik mag dat ook. Maar is de kans dat het een goed verhaal wordt daardoor groot? Zouden er veel mensen zijn die zo'n warboel waarderen? Dat laatste is natuurlijk zo belangrijk als je het zelf maakt. Wie uitgeven wil worden kan denk ik beter proberen de principes van het schrijven te leren en toe te passen. Wie die ambitie niet heeft hoeft zich nooit iets van een regel aan te trekken.

Door steeds meer te lezen, scherp je je appetijt aan en verfijn je je smaak. Wat je pakweg 5 jaar geleden las, vind je dan misschien ineens niet zo bevlogen meer. Aan wie ligt dat dan? Aan de schrijver?

Het is altijd de schuld van de schrijver. Dat is logisch.

Ik kwam vandaag het volgende stukje in het boek 'Conflict & Suspense' van James Scott Bell tegen en ik moest gelijk aan dit topic denken. Het gaat over de fundamenten van conflict in je verhaal:

Now some of you are NOPs, No Outline People. You are also called "Pantsers", as in Seat-of-the-Pants writers.* You like to frolic freely through the tulips of your imagination. Every morning you prance feral and wild in the fields, falling in love with your writing, enraptured with the wonder of it all. And some of you are OPs, the Outline People. Your spiritual father is the Prussian military strategist Carl von Clausewitz. Everything regimented and in place, for that is how you win the war! Both sides have something to commend them, and it's possible to dwell in between. No matter what your preference, however, you still can't shrink the foundation. That means you, Pantser. Even you. And believe me, if you get these right at the start, your dancing will be a whole lot more satisfying and your novel a whole lot stronger. *de improvisatie schrijver

De vergelijking met de kok vind ik wel geinig. Dat maakt wat ik bedoel ook duidelijk. Toelichting: In mijn woonplaats heeft bij meest recente toekenning van de Michelinsterren een restaurant als uit het niets één ster gekregen. Kort na die toekenning heb ik daar een genoeglijke avond doorgebracht. (Om enige beschuldiging van hautain gedrag te ondervangen; ik was uitgenodigd). 1. De zaak zag er niet uit als een sterrestaurant. Het plafond vertoonde overeenkomsten met dat van een kantoorpand uit de jaren 90. Bijvoorbeeld: Van die afgrijselijke witte vierkante geribbelde (zacht?)board tegels, gevangen in witte metalen omlijsting aan het plafond. 2. Het toilet: Functioneel, proper. Maar niet meer dan dat. 3. De rookruimte. Vergelijkbaar met die van het betere Grand Café. Overvallen door de hele toestand voelde de chef-kok zich schijnbaar verplicht om aan iedere tafel te verschijnen en een uitleg te komen geven bij het menu. Leuk, gezellig prototype. Ik schat hem - achteraf - op 1.75 meter, 130 kilo schoon aan de haak. Een buikomvang waarbij de gemiddelde deuropening nét geen problemen oplevert. De man zal nooit kunnen zien of zijn schoenen nog blinkend gepoetst zijn. Hij had het nieuws van dé ster vernomen via vrienden, die het op hun beurt weer uit de media hadden vernomen. Nooit naar gestreefd, compleet overvallen. Leuk. Sta ik, juist geen fauteuil of iets wat daar ook maar op lijkt in de rookruimte, met mijn vriendin een sigaret te roken, komt iemand die ik het nog het best kan vergelijken met de jonge dood van pierlala - graatmager, dun vlassig blond haar, naar mijn idee nog maar net de jeugdpuistjes ontgroeid - de asbak vervangen. (Vanuit de rookruimte kijk je de keuken in, en vice versa. Argeloos, vraag ik hoelang hij hier werkt en wat zijn taak is. (Over vooroordelen; ik had hem ingeschat als afwashulp ). Hij presenteerde zich met de energie die magere mensen vaak eigen is, als de souschef, vooraan in de twintig, legde uit dat hij sinds driekwart jaar in dienst was. Beschreef ook de aanloop. Op zijn vijftiende als hulpje begonnen in de keuken, gevangen door het vak, inmiddels twee boekenkasten vol over koken. Hij nuanceerde dat laatste. De kooktechnieken vond hij matig interessant. Koken was wat dat betreft slechts lezen, volgens hem. Dat kon iedereen. Maar het bedenken van nieuwe gerechten en combinaties, dát was 't, dát dreef hem. Hij had zijn chef aangespoord de kaart drastisch op de schop te gooien en te gaan experimenteren, met combinaties en gerechten. (Ter illustratie Vóór de amuse, werd je verwelkomd met een soort van marsh mellow op een buigzaam spiesje. Je voelde meteen; dit wordt bijzonder.) De manier waarop hij zijn verhaal vertelde - mijn samenvatting doet hem geen recht - was jaloersmakend. Eén en al passie. Later, terug aan tafel, die bij gang vijf weer bezocht werd door de chef, vertellen we de chef dat we zijn sous gesproken hebben. We vragen naar diens invloed. Het antwoord laat zich raden. Het gaat over de combinatie van jeugd ( open, gevoel, experimenteren, durven) en ervaring ( techniek, contoleren, beheersen). (Ik zou liegen als ik hem met terugwerkende kracht het woord magie in de mond zou leggen). Het bovenstaande is niet verzonnen. Het kwam vandaag wel bij me op toen ik de vergelijking met koken las. De balans tussen souschef en chef in één persoon gevangen, dat maakt het verschil.

Wel leert de ervaring dat er heel wat principes zijn die bijdragen aan de kwaliteit van een verhaal. Wie uitgeven wil worden kan denk ik beter proberen de principes van het schrijven te leren en toe te passen.

In principe hecht ik geen enkele waarde aan principes zonder te weten wat die principes zijn.

Wel leert de ervaring dat er heel wat principes zijn die bijdragen aan de kwaliteit van een verhaal. Wie uitgeven wil worden kan denk ik beter proberen de principes van het schrijven te leren en toe te passen.

In principe hecht ik geen enkele waarde aan principes zonder te weten wat die principes zijn.

Principe of beginsel, een eigen topic waardig.

Wel leert de ervaring dat er heel wat principes zijn die bijdragen aan de kwaliteit van een verhaal. Wie uitgeven wil worden kan denk ik beter proberen de principes van het schrijven te leren en toe te passen.

In principe hecht ik geen enkele waarde aan principes zonder te weten wat die principes zijn.

Principe of beginsel, een eigen topic waardig.

Idem voor kokende kookboek schrijvers.

Scherp :)

Wel leert de ervaring dat er heel wat principes zijn die bijdragen aan de kwaliteit van een verhaal. Wie uitgeven wil worden kan denk ik beter proberen de principes van het schrijven te leren en toe te passen.

In principe hecht ik geen enkele waarde aan principes zonder te weten wat die principes zijn.

Wat bedoel je hier mee? De zin bevat geen informatie.

De vergelijking met de kok vind ik wel geinig. Dat maakt wat ik bedoel ook duidelijk. Toelichting: In mijn woonplaats heeft bij meest recente toekenning van de Michelinsterren een restaurant als uit het niets één ster gekregen. Kort na die toekenning heb ik daar een genoeglijke avond doorgebracht. (Om enige beschuldiging van hautain gedrag te ondervangen; ik was uitgenodigd). 1. De zaak zag er niet uit als een sterrestaurant. Het plafond vertoonde overeenkomsten met dat van een kantoorpand uit de jaren 90. Bijvoorbeeld: Van die afgrijselijke witte vierkante geribbelde (zacht?)board tegels, gevangen in witte metalen omlijsting aan het plafond. 2. Het toilet: Functioneel, proper. Maar niet meer dan dat. 3. De rookruimte. Vergelijkbaar met die van het betere Grand Café. Overvallen door de hele toestand voelde de chef-kok zich schijnbaar verplicht om aan iedere tafel te verschijnen en een uitleg te komen geven bij het menu. Leuk, gezellig prototype. Ik schat hem - achteraf - op 1.75 meter, 130 kilo schoon aan de haak. Een buikomvang waarbij de gemiddelde deuropening nét geen problemen oplevert. De man zal nooit kunnen zien of zijn schoenen nog blinkend gepoetst zijn. Hij had het nieuws van dé ster vernomen via vrienden, die het op hun beurt weer uit de media hadden vernomen. Nooit naar gestreefd, compleet overvallen. Leuk. Sta ik, juist geen fauteuil of iets wat daar ook maar op lijkt in de rookruimte, met mijn vriendin een sigaret te roken, komt iemand die ik het nog het best kan vergelijken met de jonge dood van pierlala - graatmager, dun vlassig blond haar, naar mijn idee nog maar net de jeugdpuistjes ontgroeid - de asbak vervangen. (Vanuit de rookruimte kijk je de keuken in, en vice versa. Argeloos, vraag ik hoelang hij hier werkt en wat zijn taak is. (Over vooroordelen; ik had hem ingeschat als afwashulp ). Hij presenteerde zich met de energie die magere mensen vaak eigen is, als de souschef, vooraan in de twintig, legde uit dat hij sinds driekwart jaar in dienst was. Beschreef ook de aanloop. Op zijn vijftiende als hulpje begonnen in de keuken, gevangen door het vak, inmiddels twee boekenkasten vol over koken. Hij nuanceerde dat laatste. De kooktechnieken vond hij matig interessant. Koken was wat dat betreft slechts lezen, volgens hem. Dat kon iedereen. Maar het bedenken van nieuwe gerechten en combinaties, dát was 't, dát dreef hem. Hij had zijn chef aangespoord de kaart drastisch op de schop te gooien en te gaan experimenteren, met combinaties en gerechten. (Ter illustratie Vóór de amuse, werd je verwelkomd met een soort van marsh mellow op een buigzaam spiesje. Je voelde meteen; dit wordt bijzonder.) De manier waarop hij zijn verhaal vertelde - mijn samenvatting doet hem geen recht - was jaloersmakend. Eén en al passie. Later, terug aan tafel, die bij gang vijf weer bezocht werd door de chef, vertellen we de chef dat we zijn sous gesproken hebben. We vragen naar diens invloed. Het antwoord laat zich raden. Het gaat over de combinatie van jeugd ( open, gevoel, experimenteren, durven) en ervaring ( techniek, contoleren, beheersen). (Ik zou liegen als ik hem met terugwerkende kracht het woord magie in de mond zou leggen). Het bovenstaande is niet verzonnen. Het kwam vandaag wel bij me op toen ik de vergelijking met koken las. De balans tussen souschef en chef in één persoon gevangen, dat maakt het verschil.

Mooi :) En ook mooi beschreven :) Werd ik blij van :)

De kok aan het einde van het diner vragen of het gesmaakt heeft, is volgens mij ook niet het onderwerp. De vraag is, denk ik: Op welke manier kook je?

De status quo op dit moment is: dat doet er geen drol toe als de eter het maar lekker vindt. Hoe weet je of de eter het lekker vond? Niet door aan het einde van het diner de kok te vragen of het lekker was. Dat zul je aan de eter/de lezer moeten vragen. Dan kun je bepalen of wat de eter lekker vond door toegepaste techniek tot stand is gekomen, of doordat de kok zich liet leiden door iets "magisch" dat bevlogenheid of intuïtie genoemd kan worden. Dus kom maar op: wat smaakte lekker? Zorg er wel voor dat we de kok kunnen vragen hoe het bereid is.

Naar mijn idee zit je er weer naast. Het gaat over de beleving en techniek van de kok.

Wel leert de ervaring dat er heel wat principes zijn die bijdragen aan de kwaliteit van een verhaal. Wie uitgeven wil worden kan denk ik beter proberen de principes van het schrijven te leren en toe te passen.

In principe hecht ik geen enkele waarde aan principes zonder te weten wat die principes zijn.

Wat bedoel je hier mee? De zin bevat geen informatie.

Welke zin bedoel jij, Harryhol? Jouw 1e zin, of jouw 2e zin.

Mooi :) En ook mooi beschreven :) Werd ik blij van :)

Dank je, joh. ;) (In goed Nederlands: 'No hard feelings.' )

Wel leert de ervaring dat er heel wat principes zijn die bijdragen aan de kwaliteit van een verhaal. Wie uitgeven wil worden kan denk ik beter proberen de principes van het schrijven te leren en toe te passen.

In principe hecht ik geen enkele waarde aan principes zonder te weten wat die principes zijn.

Wat bedoel je hier mee? De zin bevat geen informatie.

Welke zin bedoel jij, Harryhol? Jouw 1e zin, of jouw 2e zin.

Nee, ik bedoelde jouw zin:

In principe hecht ik geen enkele waarde aan principes zonder te weten wat die principes zijn.

Die zin heeft geen informatie. Er staat niets.

Wetenschappelijk onderzoek naar bevlogenheid Kahn (1990) was de eerste wetenschapper die "persoonlijke bevlogenheid" definieerde als het "…benutten van hetzelf : in het geval van bevlogenheid maken mensen maximaal gebruik van hun fysieke, cognitieve, emotionele en mentale vermogens bij het leveren van arbeidsprestaties Als deze betekenis de juiste zou zijn, dan bestaan er volgens mij geen onbevlogen schrijvers

In onze zesjes-cultuur wel. Je hoeft helemaal je best niet te doen, je hoeft je vermogens niet maximaal te benutten. Als je maar geld meeneemt is er altijd wel een POD die je uitgeeft, en zelfs dat geld is niet altijd nodig. Waarom zou je je maximaal inzetten? Er is niemand die bevlogenheid van je eist als je het niet van jezelf eist.

Wel leert de ervaring dat er heel wat principes zijn die bijdragen aan de kwaliteit van een verhaal. Wie uitgeven wil worden kan denk ik beter proberen de principes van het schrijven te leren en toe te passen.

In principe hecht ik geen enkele waarde aan principes zonder te weten wat die principes zijn.

Wat bedoel je hier mee? De zin bevat geen informatie.

Welke zin bedoel jij, Harryhol? Jouw 1e zin, of jouw 2e zin.

Nee, ik bedoelde jouw zin:

In principe hecht ik geen enkele waarde aan principes zonder te weten wat die principes zijn.

Die zin heeft geen informatie. Er staat niets.

Tussen de woorden?

Tussen de woorden?

Nee, niks. Ik vrees dat je zin minder slim is dan je zelf denkt ;)

Door het woordje 'onbevlogen' verandert de vraag in 'hoe is het mogelijk dat iemand die een kookboek gebruikt in plaats van zijn intuïtie, in staat is om een lekkere soufflé te maken?'

Als jij met zo'n vergelijking (beter) uit de voeten kunt: de vraag blijft hetzelfde. Fundament, ondergrond, moet die iemand hebben. Maar dan. Hij heeft iets te zeggen - hij schrijft het niet neer, nee, hij spuit het de wereld in. 't Is een en al zeggingskracht, woord na woord, zin na zin, scène na scène, hoofdstuk na hoofdstuk. En dan staat het er. (*) Die iemand doet meer dan regels toepassen. Die gooit zichzelf ertegenaan. Met zijn fundament, zijn taalbasis, zijn psychologie, zijn adrenaline, zijn Blut und Leben. Niet iedereen heeft die kracht, die combinatie van factoren, eigenliefde, liefde voor de taal, het woord, verhaal. Het is niet eens gemakkelijk; je weekt zo veel los uit jezelf, je gedachten, je hoop, je angst misschien, je hartstocht en dit alles hecht je in woorden aan papier - of aan het scherm, maar uiteindelijk aan papier. Hoe denk je dat de literatuur is ontstaan. In een kalm toepassen van regels en technieken? In een laten-me-eens-zus en een laten-me-eens-zo, of toch maar anders? Of is het jongleren met vijfentwintig ballen die zo in de rondte dansen dat de toeschouwer er maar drie ziet? Vandaar: hoe is het mogelijk dat iemand die zich tout aan schrijfregels houdt, in plaats van magie toelaat in staat is om bevlogen te schrijven? Je hebt er zelf in je referaat antwoord op gegeven. Ik heb het ergens aangeduid. Xu, Ginny, Wil K. en Angus hebben erover geschreven. Ik geloof Andrea Climbing, ik weet het niet meer uit mijn hoofd; er zijn zo veel reacties geweest. Bevlogen of onbevlogen - ikzelf vind het goede bewoordingen. Een ander mag het anders vinden. Maar de vraag blijft. (*) Ik schrijf niet dat het er in een mum staat, dat het ploeps ineens er is. Nee, er is natuurlijk eerst iets gezaaid, toen is het gegroeid, en gegroeid en nog langer, en toen kon het komen. Best mogelijk dat het generaties geleden gezaaid is, generaties lang gegroeid heeft, en dat het lijkt alsof het zomaar kwam. Maar dat is nooit zo. Ook bevlogenheid komt uit de verte aangewaaid. Mooi stuk, Angus, # 226! :thumbsup: