Combi gezin, baan en schrijven?

Hoi Cauwa, (zie de tijd van mijn bericht: 5:15) Ook ik heb dit probleem. Mijn boek Vuistslag schreef ik toen ik (alleen nog) een peuter met een drukke medische agenda en een baan had. Ik gebruikte de reistijd naar mijn klanten toe om een hoofdstuk in mijn hoofd te schrijven...... Het worden de avonden en de dagen waarop mijn man de medische afspraken op zich neemt. o, er huilt een baby. Geen tijd om dit bericht te redigeren. Ik zend het dus ZO de wereld in. Groetjes, GeeWee

Wauw, dat is inderdaad druk. Ik heb de indruk dat je goed en snel kan schakelen tussen denken, schrijven, praten en zorgen, dat is fijn in jouw omstandigheden. Mooi ook dat jullie het zo samen weten op te lossen.

... en ik kan niet verzinnen, moeielijke stukken schrijven als er iemand om me heen is. Dus probeer ik te bedenken, ontwikkelen en de eerste schrijfversie te doen als ik alleen ben. Corrigeren, herschrijven en verbeteren gaat dan weer wel als er mensen in huis zijn...

Zo werkt het ook bij mij, Marja. Een bordje ophangen met 'niet storen' lijkt me voor mij niet zo'n goede oplossing, maar ik vond het wel erg leuk bedacht. :nod:

....Oh ja. Op SOL rondhangen om in The Mood te komen, wil ook nog wel eens helpen :D

't Is wel motiverend, hè? :)

Ik kan me niet goed concentreren met iedereen om me heen. Als ze naar school zijn heb ik wat uurtjes voor mezelf, 's avonds en ja, ook 's nachts is het fijn typen, fijn alleen, lekker rustig. In de vakanties kan ik 's avonds en 's nachts werken, even een omslag! Een beetje afwisseling, zullen we maar zeggen...

@Cauwa Zeker! Vriendelijke mensen die snappen waar je mee bezig bent, hoeveel moeite/tijd/lol/precisie ergens mee gemoeid is. Mensen die dezelfde uitdagingen tegen komen en vaak ook al een mooie oplossing hebben bedacht. Gezinsleden en vrienden hebben dat stukje begrip vaak niet of minder. Dus mijn opmerking was maar half grappend bedoeld: mij helpt even "SOL-len" vaak goed om in schrijfsferen te geraken.

Een paar jaar terug ging ik iedere woensdagmiddag met mijn kinderen naar het zwembad. Zij zwomen, ik schreef. Nu ze op de middelbare zitten heb ik meer tijd voor mezelf. Toch lukt het niet om regelmatig te schrijven. Het huishouden en andere verplichtingen gaan helaas gewoon door. En als ik in de avond schrijf, vinden ze me saai. Ze willen dat ik gezellig bij hen ga zitten. Na de zomervakantie ga ik het toch anders aanpakken. Schrijfdagen inlassen en Corinne-uren. Dan ben ik onbereikbaar voor alles en iedereen.

Een paar jaar terug ging ik iedere woensdagmiddag met mijn kinderen naar het zwembad. Zij zwomen, ik schreef. Nu ze op de middelbare zitten heb ik meer tijd voor mezelf. Toch lukt het niet om regelmatig te schrijven. Het huishouden en andere verplichtingen gaan helaas gewoon door. En als ik in de avond schrijf, vinden ze me saai. Ze willen dat ik gezellig bij hen ga zitten. Na de zomervakantie ga ik het toch anders aanpakken. Schrijfdagen inlassen en Corinne-uren. Dan ben ik onbereikbaar voor alles en iedereen.

Ja ja, en nu nog waarmaken.... :D

Toch is dat heel belangrijk. Vorig schooljaar ben ik begonnen met zeggen: op maandag werk ik. Gewoon eerst alleen op maandag, drie uurtjes in de ochtend en twee in de middag. In het begin was het lastig om dat ook echt te scheiden van huishouden en alle andere beslommeringen, maar toen ik maar lang genoeg zei 'Ik werk op maandag', en er ook in mijn agenda rekening mee hield ging het steeds beter. Misschien werk ik volgend schooljaar ook wel op woendsdagochtend ..

Quote Cauwa; Hallo Guido, bedankt voor je tip. Ik vind het wel moeilijk om een deel van de week overdag te werken en dan ook nog op de resterende dagen tijd voor mezelf te claimen, vooral omdat ze inderdaad wel wat aandacht nodig hebben en daar ook komen vragen. Toen ik las over je werksituatie vroeg ik me af of het voor jou niet leuk zou zijn om zo'n programma te gebruiken dat je gesproken tekst automatisch omzet in geschreven tekst. Lijkt me dat dat in je vrachtwagen heel goed zou kunnen werken, tabletpc'tje (of iPad) naast je op de passagiersstoel, programma aanzetten en praten maar. Natuurlijk moet je de tekst later nog wel bewerken, maar dan heb je wel al het een en ander op papier.[/quote] Bedankt voor de leuke tip Cauwa! Meestal komen er prachtige verhalen bovendrijven tijdens het rijden. De grote lijnen onthoud ik wel tot het weekend, maar de details redden het meestal niet. Daar was ik al gauw achter, wat tot gevolg heeft dat ik de details maar achterwege laat, en thuis uitwerk. Guido.

Vorig schooljaar ben ik begonnen met zeggen: op maandag werk ik.

Hoe reageren de mensen om je heen daarop? Ik heb in mijn (werk)week drie dagen dat ik voor een baas werk en twee schrijfdagen. Zelf vond ik dat ik dat wel helder had gecommuniceerd, maar mensen blijven me vragen op welke dagen ik ook alweer werk, in de veronderstelling dat ik op de dagen dat ik niet (voor mijn baas) werk dus af kan spreken. En dit zijn mensen die heel goed op de hoogte zijn van hoe belangrijk het schrijven voor me is en die heel geinteresseerd zijn als er bijvoorbeeld iets wordt gepubliceerd. Ik begrijp dat het een ongewone situatie is, maar ik vind het vervelend om steeds te moeten verdedigen dat het in feite niet uitmaakt of ik op een dag voor een baas werk of voor mezelf. De reactie is dan toch vaak: "ja, maar dan kun je toch gewoon een beetje schuiven?". Herkennen jullie dat?

@Jamie: dat herken ik ook. Ik werk aan huis en kan mijn eigen tijden bepalen, maar even goed komt het heel vaak voor dat mensen denken dat ik thuis altijd wel tijd heb om even te praten, koffie te drinken, pakjes aan te nemen. Als je elders werkt is het duidelijk: dan werk je dus. Maar als je thuis werkt is dat onderscheid veel lastiger te maken. Voor jezelf, maar zeker ook voor anderen. Ik heb een goede oplossing: ik werk op zolder en de bel boven is stuk. Als iemand onverwacht komt buurten hoor ik dat dus echt niet. Nu nog iets met de telefoon bedenken!

Voor jezelf ook, inderdaad. Even de was doen, even wat zakelijke dingen regelen - instanties zijn vaak ook alleen bereikbaar op werkdagen - de ketelmonteur dan ook maar op m'n schrijfdag laten komen want op de overige dagen is er al helemaal niemand thuis... Hoppa, weg is de helft van mijn tijd! Maar goed, dat is een kwestie van discipline en dat lukt me nog wel aardig. Met anderen vind ik het echt lastiger. Levert ook wel eens "leuke" discussies op over wanneer iets een hobby is en wanneer werk. Voor anderen blijkt dat in hoge mate samen te hangen met verdiensten. Gedeeltelijk begrijp ik dat, maar op dit moment kan het nog zijn dat mijn huidige manuscript nooit verder komt dan mijn bureaula, of dat het een bestseller wordt en alles daar tussenin. De uitkomst maakt echter niet uit voor mijn inzet nu. En kan iets dan met terugwerkende kracht werk of een hobby zijn? Vaag hoor.

Eigenlijk zou dat ook niet uit mogen maken. Als je als hobby vissen hebt, vinden mensen het toch ook normaal dat je niet gestoord wilt worden? Ik denk dat het heel erg hangt aan iets dat je thuis doet. Thuis betekent voor heel veel mensen vrij zijn en tijd hebben voor anderen. Blijft lastig inderdaad. Wat ik zelf trouwens wel doe als ik fictie wil schrijven is met mijn laptop in een rustige koffietent gaan werken. Heerlijk is dat. Als ik mijn gewone werk doe, is dat lastiger omdat ik dan vaak veel moet bellen en mailen. maar als ik me wil concentreren op mijn verhaal, fiets ik graag naar Doppio hier in Groningen: een espressobar met gratis internet, heerlijke koffie en stopcontacten. Daar zitten vaker mensen te tikken achter een laptop, dus je valt ook niet uit de toon.

Ja, dat herken ik wel. Moet zeggen dat ik zelf ook vaak vergeet wanneer wie nu precies werkt, en het dus ook vraag. Ik zeg zelf: ik werk op maandag, en dat gaat prima. Op andere dagen komen er nog steeds mensen binnenlopen, en als ik dan aangeef dat ik zat te werken gaan ze er automatisch vanuit dat ik dat wel opschuif. Op maandag is het duidelijk, sinds het ook duidelijk voor mezelf was. Een werkkamer heb ik niet, en krijg ik voorlopig ook niet. Wat wel lastig is, is de telefoon. Ik heb echt een hekel aan dat ding. Zit je net lekker te werken, belt er weer iemand op. Wat het ook is, dan ben ik er toch weer uit. En veel van die dingen zouden gewoon per mail kunnen.

Man, man, als ik dit zo lees is het een wonder dat jullie nog wat op papier krijgen. Ik merk zelf dat als hier familie verblijft ik niet echt aan werken toekom. En dat is maar een paar maal per jaar! Meer sociaal leven heb ik niet (gelukkig) Een baan heb ik ook al niet, koters ook niet en hoef dus alleen maar de zelfdiscipline om te schrijven te vinden. Los van mensen die het niet serieus nemen als je thuiswerkt is de aanwezigheid van anderen ook afleiding. De kinderen die een sportbroek niet kunnen vinden, honger hebben en de pindakaas is op, en meer van dat soort zaken. Op zich al genoeg om niet langdurig door te kunnen werken. Ik merk wel dat met de vrijheid die ik heb er soms toch niets van werken komt. Ik lummel dan maar wat en mis focus. Dit komt het meest voor als ik in de weken daarvoor veel uren heb gemaakt en een stadium heb afgerond. Het duurt dan vaak langer dan een week voor ik weer focus heb voor een ander project of een nieuw stadium in een huidig project.. Herkennen jullie dat? Het lijkt me namelijk nog lastiger als je omgeving, zoals werk en kinderen, maakt dat je bv alleen van een tot drie 's middags kunt werken. Hoe krijg je jezelf dan op stoom?

Daarom gaan we zo graag naar Milonga, deEllis, daar hoeven we niet zelf de potten pindakaas aan te vullen of sportbroeken op te sporen. Heerlijk!

Jij voor de rust en ik om eens gezellig onder de mensen te komen haha.

En om natuurlijk te genieten van de paradijselijke omgeving waar mensen fijn & volwassen met elkaar omgaan. Ja, ze bestaan! Of heb ik me dat allemaal maar zitten verbeelden? :ninja:

@ Ceridwen De dag dat ik mezelf toestond om de telefoon niet altijd op te nemen, is een van de betere in mijn bestaan :D Nummerherkenning is ook een uitkomst.

Als je een drukbezet vrouw/man bent, dan is denk ik de beste methode als je wilt dat er van schrijven ook wat terecht komt, strak plannen (en afspraken met jezelf maken). Net zoals je je vakantie goed moet plannen. (want van lastminutes komt er dan naar mijn idee toch niets terecht). En als het om je gezin gaat laten weten wat ze aan je hebben. Tenminste, bij mij werkt het wel zo.

Man, man, als ik dit zo lees is het een wonder dat jullie nog wat op papier krijgen. Ik merk zelf dat als hier familie verblijft ik niet echt aan werken toekom. En dat is maar een paar maal per jaar! Meer sociaal leven heb ik niet (gelukkig) Een baan heb ik ook al niet, koters ook niet en hoef dus alleen maar de zelfdiscipline om te schrijven te vinden. Los van mensen die het niet serieus nemen als je thuiswerkt is de aanwezigheid van anderen ook afleiding. De kinderen die een sportbroek niet kunnen vinden, honger hebben en de pindakaas is op, en meer van dat soort zaken. Op zich al genoeg om niet langdurig door te kunnen werken. Ik merk wel dat met de vrijheid die ik heb er soms toch niets van werken komt. Ik lummel dan maar wat en mis focus. Dit komt het meest voor als ik in de weken daarvoor veel uren heb gemaakt en een stadium heb afgerond. Het duurt dan vaak langer dan een week voor ik weer focus heb voor een ander project of een nieuw stadium in een huidig project.. Herkennen jullie dat? Het lijkt me namelijk nog lastiger als je omgeving, zoals werk en kinderen, maakt dat je bv alleen van een tot drie 's middags kunt werken. Hoe krijg je jezelf dan op stoom?

Hè, wat voel ik me nu toch weer heerlijk begrepen en erkend. Dank je wel! Het is inderdaad lastig op stoom te komen, en ook lastig en vermoeiend om die werkflow voortijdig te moeten stoppen omdat je op een bepaald tijdstip andere dingen moet gaan doen. Overigens, over het lummelen na een project, denk ik dat het heel natuurlijk is om na een intensieve klus, wat voor klus dan ook, een tijd op te moeten laden. Wat mij betreft gaat het dan niet zozeer om energie, maar om het opnieuw laten vollopen van de creatieve bron.

Haha en ik meen het nog ook. Als ik om negen uur achter mijn computer kruip en de rest van de dag niet als vrije oceaan van tijd voor me heb werk ik niet lekker. En dat is onzin want ik ben altijd voor drie uur klaar. Puur een gevoel wat ik blijkbaar nodig heb.

En om natuurlijk te genieten van de paradijselijke omgeving waar mensen fijn & volwassen met elkaar omgaan. Ja, ze bestaan! Of heb ik me dat allemaal maar zitten verbeelden? :ninja:

Dat klinkt utopisch! Het aanmeldingsformulier is verzonden. :)

Ik vind het vaak jongleren, met telkens een bal teveel in de lucht. De combinatie gezin, baan, huishouden, ... blijf ik pittig vinden en het is moeilijk om fysieke én mentale rust te vinden soms. Plus ik laat vaak andere dingen voorgaan op schrijven (bv nog rap even gaan winkelen, want dat is fijner als de kinderen op school zitten. Ik ben tot januari anderhalve dag alleen thuis en probeer die uurtjes aan schrijven te wijden. Maar het huishouden trekt me vaak aan de oren omdat ik het de andere, drukkere (werk)dagen er minder aan doe. En hier in België is de zomervakantie veel te lang (9 weken) en daarin kom ik haast niet aan schrijven toe. 's Avonds ben ik ronduit moe als de kinderen eindelijk op bed liggen. Dan kan ik nog wel herschrijven of op een andere manier aan een tekst werken, maar voldoende concentratie en energie voor een eerste versie heb ik op dat moment niet.

Ik haal dit topic even naar boven omdat het onderwerp me erg bezig houdt. Ik vind het heel moeilijk om het schrijven te combineren met mijn werk. Mijn partner en ik runnen samen een bedrijf. Dat gaat in delen van het jaar in feite 24/7 door en dan is er ook nog de relatie die aandacht behoeft. In de zomermaanden is het hier vrij rustig. Dan heb ik veel tijd om te schrijven. In de drukke perioden laat ik het schrijven min of meer los. Iig grote projecten, zoals de roman waar ik aan werk. Zo doe ik het tot nu toe. Op zich werkt dat wel goed, ik begin er weer aan met een frisse blik omdat ik het een flink aantal maanden laat rusten. Maar het is moeilijk loskomen en ook schiet het schrijven niet op in de 'gemiste' maanden. Nu wil ik gaan proberen om tijd in te plannen. Al is het maar een uurtje een paar dagen per week. Ik denk dat dat wel lukt. Ik kan me goed afsluiten, dus waar ik zit maakt niet zoveel uit. Maar wat ik het moeilijkste vind is het verdelen van de aandacht. In de zomer schrijf ik heel intensief. De werkzaamheden in die periode vergen niet zo gek veel aandacht, dus kan ik praktisch de hele dag met een verhaal bezig zijn. In de drukke periode kan dit niet. Ik moet mijn aandacht houden bij het werk. Ik ben benieuwd hoe anderen dit ervaren, heeft het zin om een uurtje te werken aan een roman? Zit je in dat uur diep genoeg in het verhaal om iets te produceren? Kun je het verhaal daarna weer loslaten en je de rest van de dag concentreren op andere dingen? Het gaat me dus minder om de scheiding van tijd/discipline/plek, maar vooral mentaal, kun je je aandacht zo heen en weer schuiven, het verhaal in en het verhaal uit dat die paar uur per week ook werkelijk iets opleveren? Ik ben een beetje bang dat ik vooral gefrustreerd raak, omdat ik het verhaal niet goed kan loslaten na de schrijftijd en daardoor afgeleid word van de overige zaken.

Ik heb misschien geen vergelijkbare situatie sinds ik fulltime op school zit, maar ik ben wel zo iemand die dat uurtje dan maar neemt en er genoegen mee neemt als ik mezelf weer uit mijn beleving moet trekken. Het kan niet anders, want echt zes uur achter elkaar kan ik niet werken, want dan is er weer een toets dat ik moet maken, een vriend of kennis die op bezoek komt, werk, schoolverslagen enz. Maar laat ik zeggen dat juist doordat ik geen zeeën van tijd heb, ik in dat uurtje vaak productiever werk dan in bijvoorbeeld drie uur. Dan werk ik langzamer, geef ik mezelf de tijd. En nu ik maar een uurtje heb ga ik sneller en geconcentreerder werken. Je bent daarna wel een stuk vermoeider dan dat je er de tijd voor neemt, maar het werkt wel. Ik keek laatst mijn 'snel' geschreven stuk nog even na en ik moet zeggen dat hij niet slechter was dan de stukken waarin ik meer tijd neem :P Het kost alleen meer energie.

Ik heb ook de grootste moeite om over te schakelen van het ene naar het andere. Dat op gang komen duurt steeds lang bij mij. En als ik dan op dreef ben, dan heb ik de grootste moeite om te stoppen. Dan werkt mijn hoofd de ganse nacht door. Zomaar eens snel snel tijdsefficiënt, productief zijn is uitstekend voor de mensen die dat kunnen. Mij lukt dat totaal niet. Ik heb gewoon vakantie of een zee van tijd nodig. Of mezelf opsluiten, afsluiten in mijn eigen wereldje, maar dan wel aan één stuk door :).

Ik begin volgende week aan een nieuwe, vrij intensieve baan. Ik weet nu al dat ik minder tijd zal hebben om te schrijven. Daar baal ik best wel van eigenlijk. Jammer maar er moet ook brood op den plank. Als ik wel ruimte krijg om te schrijven kan ik uren aan een stuk doorgaan. Te erg soms, ik vergeet dan om regelmatig te eten of te drinken. En ik schrijf dan ook 's nachts door.