Uitgevers die zich niet opwinden over lengte?

Ik begrijp Malena wel. Als je een goed boek of verhaal uit hebt, heb je bijna heimwee naar de personen die erin voorkomen. Als je in zo'n bundel dus een verhaal gelezen hebt en je slaat de bladzijde om, kom je ineens in een kamer waar je niemand kent, terwijl je hoofd nog bij die andere mensen is!

Ja, Pluisebol, precies! Dat bedoel ik!

Nu ja, ik denk dat je dat effect kunt verwachten als je een verhalenbundel in je handen houdt. Maar een novelle is toch wel weer iets meer dan een verhaal. Op de een of andere manier begrijp ik Malena ook weer niet want wat voor gevoel heb je dan bij sprookjesboeken? Gedichtenbundels? Donald Duck, voor mijn part. Dat zijn toch ook steeds weer andere figuren? Andere invalshoeken? Andere avonturen?

Marriejeanne, Donald Duck is wel steeds dezelfde figuren: Donald, oom Dagobert, de neefjes, Katrien, Guus Geluk, Mickey Mouse, Minnie... die komen steeds terug. Je neemt er dus nooit afscheid van, hoeveel Donald Ducks je ook leest. Ze keren altijd terug naar wat ze waren: Donald Duck arm en met schulden bij oom Dagobert, oom Dagobert weer rijker... het zijn gewoon heel veel variaties op hetzelfde: weer heeft Donald problemen met Katrien (en Guus), weer vindt oom Dagobert een schatkaart, weer gebeurt er iets waardoor Guus zijn geluk kwijtraakt, weer vindt Willie Wortel iets geweldigs voor oom Dagobert uit... Toch blijft het leuk. (ja, ik heb heel veel Donald Ducks :P )

Ja dat is waar. Het zijn stereotiepen. Daarom zijn ze herkenbaar. Waarom willen we (ze) dat dan toch telkens weer lezen? Want in feite zijn het allemaal dezelfde verhaaltjes maar dan nét weer iets anders en dat al tig jaar. Een geweldig goede formule, blijkbaar.

Als een uitgeverij idd de keus heeft over kort en goed of lang en slecht, dan ligt de keuze voor de hand - helaas vrees ik dat er wel iets meer op de bureaus ligt. En zo komen we dan op een novellen bundel van drie verhalen, waarbij over dezelfde hoofdpersonen verschillende verhalen worden voorgelegd... Ach, het blijft een kwestie van smaak. Ook ik ben dol op dunne boekje, tenminste, nu ik zo weinig leestijd heb. Vroeger had ik liever een lekkere dikke. Ik denk dat Malene al heel goed weet wat ze wil en ook alleen dát wil, dus we kunnen wel wat opties rondslingeren maar de waarheid is, er is geen pasklaar antwoord. Je verhaal slijten aan een uitgeverij is altijd een gok en een boel werk, en soms lukt het. Bel, mail zoek, kijk en vergelijk in de bieb, en vraag desnoods aan bureau de jury Wat zij ervan denken. Ze zullen die uitgeverijen niet zomaar hebben aangeraden maar naar aanleiding van dat verhaal.

Ik ben sowieso nog wel even zoet met het andere verhaal (dat waar wel rek-mogelijkheden in zitten, het verhaal dat ik eerst wil uitgeven). En voor Lekkere Dingen ben ik zelf alvast lezers aan het aantrekken d.m.v. een website met soortgelijke verhalen. Daar ben ik pas een paar maanden mee bezig, maar de lezers weten me aardig te vinden. Dus tegen de tijd dat ik met mijn dunne boek naar de uitgever ga, kan ik hopelijk al een soort 'achterban van lezers' meenemen.

Niet om het een of ander, maar na het lezen van diverse verhalen op jouw site, trek ik toch jouw post in dit topic of de beoordeling van Bureau Jury in twijfel. Ik ben goed op de hoogte van de fondslijst van De Bezige Bij, doordat ik in een boekwinkel werk, en lees veel romans en novellen van deze uitgeverij. Maar één ding is zeker: die verhalen van jouw site passen daar niet in thuis.

Dat is het lastige van zo'n manuscriptbeoordelingsbureau. Je kan nergens toetsen of ze 'gelijk hebben'. (Als je dat wel ergens kan toetsen, hoor ik het graag) Afgezien daarvan denk ik dat de losse verhalen op mijn site niet in alle opzichten representatief zijn voor het boek. Al is het maar omdat het boek een rode lijn heeft die in de korte (op beeldscherm leesbare) verhalen niet past en ik ondanks alle remmen de korte verhalen toch redelijk snel op het net zet.

Ik denk dat ze wel gelijk hebben, als ze zeggen dat het in het fonds van Arena, Sirene of De Boekerij past. Maar ik weet zeker, dat De Bezige Bij geen interesse heeft. Ik vond het ook al een vreemde naam tussen de andere namen.

Ja dat is waar. Het zijn stereotiepen. Daarom zijn ze herkenbaar. Waarom willen we (ze) dat dan toch telkens weer lezen? Want in feite zijn het allemaal dezelfde verhaaltjes maar dan nét weer iets anders en dat al tig jaar. Een geweldig goede formule, blijkbaar.

Precies. En heel leuk :D Toch zie af en toe dat ze niet helemaal stereotypen zijn. Er zijn verhalen met oom Dagobert, die dan ("hij heeft een brandkast in plaats van een hart," zei iemand in een Donald Duck pocket ooit over hem) opeens toch een zacht hart en gevoelens blijkt te hebben. Dat is niet echt stereotyp, maar het maakt wel dat hij mijn favoriete Donald Duck-figuur is :P

Malena, ik bedoelde uitgeverij Thoeris. Waar ik zit. Zij zijn sociaal bewogen. En hebben boeken van hele goede kwaliteit, ik bedoel natuurlijk niet te zeggen dat mijn eigen boek zo goed is. Maar ze houden de kwaliteit in de gaten. Het werk houdt bij hen na 17.00 uur niet op. En dat vind ik oké. Ze leven met me mee.

Als ik een boek koop, let ik wel op de dikte. Hoe dikker, hoe beter. Ben je ook lekker lang mee bezig. En bij de boekhandel zie je ze in allerlei formaten liggen, dus kan me niet zo goed voorstellen dat uitgevers zich druk maken over het aantal pagina's. Voor alle soorten heb je lezers, dik of dun. Groeten, Josje

Dikke lezers, dunne lezers...kan ik dubbel opvatten.

@Mara Ik heb even gezocht op het internet en het lijkt me inderdaad een goede uitgever, maar ik zag zo wel dat mijn boeken daar niet zouden passen. Helaas. En 'dikke lezers'... ik ben zeker wel een gulzige veelvraat als het om lezen gaat. Zoals je te snel en te veel kunt eten, kan ik mezelf letterlijk misselijk lezen, doordat ik te snel met mijn ogen over de tekst ga (je snapt wel dat ik nooit in een achtbaan ga, als ik van boeken al draaierig kan worden...). Gelukkig word je daar niet dik van, maar voedzaam (voor de geest) is het wel - hoewel er natuurlijk ook boeken-zonder-vitamines bij zitten. Om terug te komen op het onderwerp: ik schrijf liever roggebrood-boeken, dun maar vullend.

Er is volgens mij maar een goed formaat voor een boek, en dat is: precies goed. Het gaat om dosering. Niet te wijdlopig, maar ook weer niet te kort. Dit ervaar ik trouwens als een van de moeilijkheden bij het schrijven. Ga je te gedetailleerd in op situaties of karakters, dan loop je het gevaar dat je te weinig aan de fantasie van de lezer overlaat. Dik je het te veel in, dan grenst het aan verslaglegging. Klinkt cliche, maar de waarheid zal wel weer eens in het midden liggen.

Ik sluit me aan bij Nic. Zelf schrijf ik blijkbaar onbewust steeds boeken van hetzelfde aantal woorden, mijn debuut had er 82000 en mijn tweede (vooralsnog) 85000. Dat is rond de 290 pagina's. Momenteel ben ik voor een recensie een boek aan het lezen van 1050 (!) pagina's (met een deadline van 5 dagen) en ik kan je zeggen dat zo'n dikke pil niet echt lekker is. Lijkt gewoon geen eind aan te komen, er zijn maar weinig boeken goed genoeg om daarmee weg te komen.

Allemachtig Kim hoe houdt je dat vol. Even off topic, maar wat nu als je er echt niet doorheen komt ...?

Ceridwen: (quoten lukt me hier nog steeds niet) Als ik het een goed boek vind gewoon tijd vrijmaken. Anders, diagonaal lezen. :)

@ Kim: quoten werkt net zoals op het oude forum, dus [ quote ] en [ / quote ] (maar dan zonder de spaties). Alleen namen ertussen zetten [ quote = "Kim" ] werkt niet meer, dan krijg je dit:

hoi Kim

Heeft iemand ervaring met uitgevers die zich niet opwinden over de lengte?

De dikte van een boek gaat meestal hand-in-hand met het genre van het verhaal. B.v. mensen die het liefst dikke boeken lezen, lezen ook het liefst in een bepaald genre. Daarom willen uitgevers van dat genre liever manuscripten met het aantal woorden dat bij dat genre past.