Carry Slee versus 'leesbevordering'

Ja! Ik heb ook de Kitty boekjes gelezen en De Vijf. Héérlijk! Toen wilde ik gewoon lezen, wegduiken in een andere wereld, meeleven, ontdekken...

Als ik ook nog even wat in de groep mag gooien;
Wat betreft S. van der Vlugt: met 'simpel' bedoel ik niet dom of oppervlakkig maar toch wel redelijk 'droge' zinsopbouw zonder poespas, kort maar krachtig beschrijven en niet te vergeten de steeds weer herkenbare hoofdpersonen. Zij zijn heel modern, ook al leven ze ten tijde van de franse revolutie. Karakters uit verschillende boeken zijn uitwisselbaar.
Net als de stijl van Carry Slee is het heel apart en zeker geen minpunt, je moet het maar kunnen. Noem het literaire hapklare brokken. Waardoor kinderen 'de smaak te pakken krijgen'. Ik ben blijkbaar niet de enige die denkt dat kinderen die bij Carry Slee beginnen ooit nog eens bij Mulisch en Hesse eindigen, omdat ze dankzij Carry hebben ontdekt hoe leuk lezen kan zijn. Met IQ heeft dat volgens mij weinig te maken, maar heel veel met ouders en leraren.
Maar ik wil de discussie niet compleet laten ontaarden :wink: . Toch nog even dit: Welk boek een prijs krijgt en welke prijs dan wel is ook afhankelijk van promotie vooraf en welke boeken de kinderjury krijgt aangeboden. Onder andere. Nee, nou stop ik...

Ik ben zelf leerkracht en geef les aan groep 5. Ik ben zelf fan van Paul van Loon en heb een kind dat een totale aversie had tegen lezen op school deel 4 van Dolfje Werrwolfje laten lezen. Het was het enige boek waar hij vorig schooljaar met plezier in las! Wat maakt het mij dan uit wat de status is van een boek?
Vorig jaar hebben we een cursusmiddag gehad over leesbevordering. uiteraard is zo;n docent niet heilig, maar hij benadrukte dat het onbelangrijk wat kinderen lezen als ze maar lezen, al is het een strip. Als een kind daar plezier aan beleeft, zal het lezen vooruit gaan. Sindsdien heb ik de Donald Duck als standaard leesmateriaal in mijn klas en ze lopen als warme broodjes, zowel bij "slimme" kinderen als bij kinderen met leerproblemen. Met name voor NT2 kinderen is zo'n strip een verademing! Maar... er zijn ook kinderen die nooit een Donald Duck pakken en altijd een leesboek nemen. Tegenwoordig zijn die paardenboekjes in mijn klas ook buitengewoon populair. De kinderen verslinden ze en deze kinderen zijn vanaf begin groep 5 al AVI uit. Het gaat erom, dat ik onder leesbevordering het plezier in lezen versta. Als een kind er geen plezier in heeft, gaat het lezen ook niet vooruit, net als dat zo is met rekenen, etc. De kiinderen hebben een bepaalde avi, maar ik let daar niet altijd op. Het boek Kikker en Pad van Arnold Lobel is AVI 7 en mijn moeilijkst lerende leerling (destijds avi 3) las dit boek met veel plezier en overgave uit. En daarna kon ze precies vertellen wat er in het boekje gebeurde. Ze vond het veel leuker dan die saaie avi 3 boekjes, waar ze toch echt te oud voor is nu (ze is 9!).
En ja, de boekje van Guus Kuijer zijn heel aardig, maar op sommige punten vind ik ze als leerkracht ook hopeloos ouderwets (Madelief dan).
Wat hier ook vergeten wordt, met betrekking tot de voorspelbaarheid, is dat kinderen nog maar weinig boeken hebben gelezen en die voorspelbaarheid waarschijnlijk heel anders zullen ervaren dan wij.

Als kind las ik zelf overigens nooit. Ik had een hele levendige fantasie en na een paar bladzijde had ik al een veel spannender verloop van het verhaal bedacht dan die in het boek stond. De boeken vond ik dus saai. Echter, De Vijf verslond ik! Ik las al toen ik 4 jaar was en had best boeken met meer diepgang geprobeerd te lezen, maar ik kwam er niet doorheen. Het bood me gewoon geen ontspanning.
Carry Slee mag dan ook misschien als saai hebben ervaren (ze was er nog niet toen ik op de basisschool zat), maar ik had er tenminste een gevoel bij gehad denk ik. Ik bedoel dat er toch een soort sentiment ontstaat door haar verhalen. Niet voor niets zijn er veel mensen die huilen bij haar boeken.

Het schiet me ineens te binnen dat bij ons op de lagere school de meester voorlas uit de 'moeilijke' boeken en hij deed dat zo mooi dat ze heel spannend werden. En in de leeslessen met de leesmoeders kregen we de boeken van de Blauwe Maan; erg mooi waren die.

Verder was het een kwestie van zelf uitzoeken in de bieb.

Wat ik op de middelbare school ervaarde is dat verplicht literatuur lezen niet bepaalde bevorderend op me werkte. Ik heb heel lang gedacht dat literatuur moeilijk en saai was, omdat ik het toen als moeilijk en saai ervaarde. Ik was ver in de twintig toen ik weer literatuur ging lezen, en blij verrast dat het gewoon leuke boeken bleken te zijn. Laatst kwam ik die oude leeslijst tegen en de onderwerpen van die boeken zijn gewoon te moeilijk voor een tiener. Serpentina's Petticoat? De intentie van zo'n verhaal begrijp je toch alleen maar met wat meer levenservaring?

De methode van de lagere school was beter; het moeilijke werk onder leuke begeleiding lezen en de rest overlaten aan de vrije keuze. Waarbij je dan de bieb natuurlijk niet volzet met Pitty en Carry-boekjes, maar er is heus nog wel een gulden middenweg.

Mijn moeder las Kruistocht in spijkerbroek en Alleen op de wereld voor toen ik 5/6 was! Het waren beide C-boeken maar wij hingen aan mijn moeder lippen als ze voorlas...

Ach ja, Remi.... Daar waren ook tekenfilmpjes van toen ik klein was. Als er wordt voorgelezen, maakt het niet zoveel uit vanaf welke leeftijd je ze leest, Marieke.
Zo kun je de sprookjes van Grimm al voorlezen aan een kleuter, maar je kunt ze pas zelf lezen als je een jaar of 7/8 bent.

*overigens kon ik daarna wel die boeken lezen....*

Dat is heel simpel. Het heeft te maken met het feit, dat je bepaalde woorden nog niet zelf kunt lezen, maar wel begrijpt. Een kind van 5 begrijpt het verhaal Kruistocht in Spijkerbroek misschien wel, maar kan het nog niet zelf lezen.
Met voorlezen maak je gebruik van intonatie etc. in je stem, waardoor een verhaal begrijpelijk wordt.

Wat me overigens brengt op taalontwikkeling (via leesbevordering): als moeders eigenlijk al direct liedjes beginnen te zingen voor hun kinderen (van baby af aan) en ze niet voor de tv zetten (wat ik best veel zie: baby's in wipstoeltjes die naar een Amerikaanse strip op tv zittten te 'kijken'), dan ontwikkelt een kind een taal - niet voor niets genoemd zijn moedertaal.

Ook juffen in de crèche, de peuterspeelzaal en in groep 1,2 en 3 zouden veel meer moeten zingen, waardoor als vanzelf een taalgevoel met ritme en woordenschat ontstaan.

Ook zou er veel meer voorgelezen moeten worden, het maakt niet uit of een kind alles van een verhaal begrijpt. Uiteindelijk doen de sfeer van het verhaal en die waarin moeder, vader of leerkracht voorleest er meer toe. Zelf heb ik altijd gemerkt dat er ademloos geluisterd wordt naar maakt-niet-uit-welk-verhaal.

Als natuurlijk taalgebruik 'normaal' zou zijn - helaas zit het gemakshalve nogal eens in een klein hoekje - zou het leesniveau ook hoger liggen. Zowel technisch als inhoudelijk.

Is ongetwijfeld een waarheid als een koe. Het is dan ook vaak genoeg wetenschappelijk bewezen, dat kinderen die worden voorgelezen een veel betere taalontwikkeling hebben.
Ik ben veel voorgelezen, wat resulteerde in een 'boekenmanie'. Ik verslond ze, at ze tijdens het eten, het plassen, het naar bed - maar stiekem nog niet slapen - gaan.
Ik heb nog geen kinderen, maar als ik ze ooit mag krijgen, zal ik veel plezier beleven aan het kopen en het voorlezen van boeken. :D

ik vind dat Carry Slee gelijk heeft. Ik denk dat mensen en zeker kinderen niet gelijk zullen beginnen aan 'literaire' boeken, dus dan is het ook goed dat er 'tussenboeken' zijn. Bovendien steken die kinderen er heus wel wat van op, want ik vind ze realistisch geschreven. Bijvoorbeeld dat ze andere kinderen niet moeten pesten of dat ze homo's ook moeten respecteren. Iemand die ik kende moest om 'spijt' huilen. Nou, dat vind ik al heel wat, dan zullen er in elk geval minder kinderen gepest worden denk ik. Misschien is de schrijfstijl van Carry Slee wat eenvoudig maar de boodschap komt wel over.
Het is voor iedereen verschillend wat hij/zij goede boeken vindt.

Dit was het begin van deze interessante discussie. Als schrijvers, uitgeven of niet, laat je je de wet voorschrijven door anderen uit het uitgeefmilieu? Kom je er voor uit dat je voor lectuur gaat en niet voor literatuur?

tja, niet iedereen heeft natuurlijk de tijd om nachtenlang over zinnen enzo na te denken. dus ik zou gewoon zeggen dat ik lectuur schrijf. Carry Slee is natuurlijk schrijfster van beroep, maargoed, ik denk dat zij haar boeken gewoon goed vindt zo.

Natuurlijk zou ik daar voor uitkomen.
Ieder zijn meug, vind ik.
In de 'gewone wereld' hebben we putjescheppers en politici.
In de schrijverswereld hebben we boeketreeksschrijvers en literaire hotepetoten.
Maar wat je ook doet of schrijft, we dragen allemaal ons steentje bij.

Er is niet erger dan overal een label aan hangen, met bijbehorend waardeoordeel.

Bah!! :twisted:

Waarom kom ik dan nergens een recensie tegen van een boeketreeks? Waarom wordt er over lectuur (chicklit e.d) gedaan alsof je dat effe tussendoor schrijft?

Ja, oké. Het gaat hier ook absoluut niet om denegrerend te doen, hoor Ellis.
Maar er is gewoon een groot verschil tussen Beatrice Small en Harry Mülish. Wat mij betreft hang je daar gewoon een label aan. 'Kasteelromannetje' versus 'Literatuur'. Is dat zo erg? Helemaal niet. We hebben in het dagelijks leven toch ook 'werkvolk' en 'kantoorvolk'. Maar hallo zeg, daar hoeven we toch geen neutrale labels aan te hangen? Is een fabrieksman minder dan een kantoorklerk? Dan weet ik nog wel een interessante discussie: waarom hebben ze in *&%$naam de negerzoenen van Buysman 'zoenen' genoemd? Géén kleurling in Nederland die er verdrietig van werd.
Maar een of andere nerdo heeft besloten, dat het label 'negerzoen' discriminerend was. Nou, ja! Zo'n lekker koekje!

Jammer maar helaas is dat zo. Er zullen altijd en overal mensen een label en waardeoordeel op loslaten.

Alles heeft zijn publiek en zodoende bestaansrecht.

Zo doen ook velen hier alsof geld verdienen met schrijven iets smerigs is. Snap ik ook niets van. Maar wel full-time willen schrijven. :?

Ik zie de connectie tussen die twee dingen niet zo, Ellis.
Iets bestempelen als een bepaald genre (labelen) en er zo waarde (lees: schrijfkwaliteit) aan toekennen.
En geld willen verdienen met schrijven.

Hmm. Volgens mij zijn dat twee verschillende dingen, die niets met elkaar van doen hebben.

Ik vind overigens geld verdienen met schrijven niet vies.
Ik vind geld verdienen wel lekker :wink: .
Hoop ooit op die manier mijn werk van mijn hobby te kunnen maken.

Siska, het gaat wat mij betreft over de algemene opinie en ik bedoel niemand in persoon, sorry als het zo overkwam.

Voor mij is een directeur binnen een bedrijf even waardevol als de toilet juffrouw. Het verschil in salaris heeft alleen maar met verantwoordelijkheden te maken. En dan nog alleen als het een gezond bedrijf is zonder zakkenvullers aan de top haha.

:lol: Ellis, we bedoelen hetzelfde, alleen we zeggen het anders.

Trouwens de woorden genre en labelen hebben voor mij een duidelijk andere lading.

Zie ik dat zo fout? :roll:

Er zijn allerlei objectieve criteria om ook boeken te 'labelen'.

Daar ben ik het 100% mee eens.
Ik vind dat je zeker mag labelen. Enkel, en dat ben ik met Ellis eens, hoeft een auteur zoals Carry Slee - die dus simpele boeken schrijft - geen mindere schrijver te zijn.
Marriejeanne, stel je nou eens voor: jij schrijft een boek wat wordt uitgegeven, en er wordt op dezelfde manier heftig over gediscussieerd op dit forum als over Carry. (Jij doet in een interview een bepaalde uitspraak, waarover hier of elders wordt gediscussieerd)........

Ehm nu ga ik even ingewikkeld doen:

Aan de rechterkant van een vergelijking met een woord als mindere, of lagere hoeft niet per se een ander woord te staan.

Een lagere levensvorm bijvoorbeeld.
Het is natuurlijk volkomen duidelijk dat het hier over een mindere schrijver dan andere schrijvers gaat. Eentje die tot de lagere regionen behoort.

En ik denk dat Siska met die voorstelling bedoelt dat ze zich afvraagt of jij het leuk zou vinden. Zou je dat?

Maar misschien wil ze je het je wel enkel laten voorstellen.

We hoeven toch niet álles uit te leggen? Je kan zelf toch ook wel wat puntjes invullen?
:D

Ja Ju, ik vond mezelf ook al ingewikkeld:

Even op een rij. Ik zeg:

Het betekent wel dat je werk opgemerkt wordt. Dat het mensen bezig houdt, dat ze erover nadenken.
Dat lijkt mij wel weer positief.

De discussie buigt weer af naar 'mindere of betere' schrijvers. Waarom is dat toch? Slimmere en dommere mensen. Frans Bauer en Maria Callas. Iedereen heeft zijn plek in de hierarchie, zover waren we al. Het is niet erg als je wat minder snel leert lezen, misschien kan je wel heel goed timmeren of zo. Het is ook niet erg om slim te zijn. Misschien vind je carnaval dan niet leuk, maar heb je wel plezier in naslagwerk over chemie.

Of Carry zich hier haar mindere schrijfkwaliteiten verdedigd betwijfel ik. Het vergt nogal wat om het eenvoudig te houden. Ik denk wel dat het een trucje is, maar uiteindelijk is alle schrijven wat mij betreft een truc. De eerste column is moeilijk, de zevende is een eitje. Vernieuwend zijn is het moeilijkste, maar moet Carry zich wel vernieuwen? Nee, zegt ze zelf, ik ga voor de leesbevordering, ik wil kinderen leesplezier geven.

En vervolgens vraag ik me af, bereik je dat door jezelf steeds te herhalen? Of zou ze moeten proberen om zichzelf te vernieuwen, zodat kinderen zonder dat ze er erg in hebben een Carry-boek kiezen en een beetje meer krijgen?

Waar dat meer dan uit bestaat, ja, ook dat is een interessante vraag. (Hij blijft leuk, deze stelling, dus ik heb de eerste vraag er nog een keer bij gehaalt).